|
หัวข้อ: นี่แหละกวี (และวิบากชะตากรรม) เริ่มหัวข้อโดย: สนอง เสาทอง ที่ 16 สิงหาคม, 2556, 02:22:02 PM นี่แหละกวี
(และวิบากชะตากรรม) ชะตากรรมคนกวีนั้นมหันต์ เพียรถักร้อยปั้นฝันผ่านคำถ้อย เฉกแม่เรือนประณีตประดิดประดอย ตัดปะเนียนค่อยค่อยเย็บชุนความ ฝันเขียนกวีพลิ้วไหวงามล้ำลึก กลั่นจากผลึกบึ้งใจใครวาบหวาม แม้ยลยินต้องมนต์ลุ่มหลงตาม ระบือคามอาคมคำอันดื่นรมย์ จึงเทียวท่องพิภพบรรณพันหมื่นลี้ ถอดหอมกวีรหัสนัยคล้ายยาขม เสพเพรื่อพร่ำดักดานจิตจ่อมจม พากเพียรก้มนฤมิตจินตกานท์ จรดปากกาสลักอักษรรุ้งจำหลัก ติดหล่มปลักตมคำอยู่งุ่นง่าน เกลาถ้อยดินถ้อยทรายกรองดวงมาน เป็นถ้อยดาวแย้มบานหอมลานกวี วิบากกรรมคนกวียังไม่สิ้น ถ้อยคำหมิ่นวิจารณ์งานบัดสี ไร้คุณค่าวรรณศิลป์ฝุ่นธุลี คมคำขยี้ดอกกวีร่วงลานดิน กรีดน้ำตากอบเก็บกวีดอกช้ำ ค่อยเรียงร้อยช่อคำอันยับวิ่น หอบผกากวีกลีบเยินอันพังภินท์ ฝังบึ้งใจของกวินทร์อยู่เงียบงัน ฯ |