หัวข้อ: อาศรม อารมณ์กลอน เริ่มหัวข้อโดย: พิณจันทร์ ที่ 11 มีนาคม, 2558, 09:42:52 PM (https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xaf1/v/t1.0-9/11043057_810401969030298_8165433695200034922_n.jpg?oh=8600279d8e4074901da837af4cde35ca&oe=55722E58&__gda__=1433675241_f50a2bc9b145d1dca5c7c097ff1aab8e)
...ด้อยศิลป์จินตนา... ๐ ด้วยรู้ดีมิสมบรมศิลป์ งามระบินสูงศักดิ์เทียมปักษา เรานั้นเป็นถ้อยหักดั่งผักปลา มิสามารถปรารถนาเทียมฟ้าจร ๐ แค่แหวกว่ายสายศิลป์โรยรินพื้น แลชมชื่นตมปลักงานอักษร แค่เพียงขานมวลหมู่ปลาปูคอน แลดินดอนด้านด้านลำธารมี ๐ คงมิกล้าแหวกว่ายถิ่นสายฟ้า แค่เพียงมาแอบซ่อนอักษรศรี หากแม้นเห็นเป็นงานหวานพาที แค่ผักชีอ้อยตาลมาหว่านโปรย ๐ หากแม้นเห็นเดินแยกทางแปลกใหม่ ด้วยตั้งใจงามแสงเคยแห้งโหย แม้นรู้ดีถ้อยแสงน้อยแรงโรย บางโอดโอยคืนค่ำระส่ำเรือน ๐ ด้วยปัญญาน้อยนิดยังคิดสู้ ชะเง้อดูถ้อยศิลป์กวินเฉือน ยินสังคมฟ้างามอร่ามเดือน มิใช่เดือนดาวสวยอย่าอวยจินต์ ๐ ด้วยมิสมคมคำงามล้ำเลิศ กลับบ้านเกิดเถิดหนาจงอย่าผิน เมื่อต่ำต้อยน้อยค่ามาจากดิน กลับคืนถิ่นอาศรม อารมณ์กลอน . พิณจันทร์ ๑๑ มีนาคม ๒๕๕๘ |