เว็บไซต์อารมณ์กลอน เว็บไซต์สำหรับผู้มีกลอนในหัวใจ..

(https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTwGuKXKvL-lwg-ZpWmnZx45ZMR_bwoVmcLDn3CLi_Wz04IYF2s)


...ขม...

หมดความหวัง ครั้งนี้ ฤดีล้า
มองข้างหน้า มืดทน จนสั่นไหว
ชีพคงสิ้น ดิ้นรน ทนอย่างไร
เหลือแต่ใจ ห่อเหี่ยว ขาดเรี่ยวแรง

เพียงคิดคาด วาดฝัน พลันล้มเหลว
ดุจดังเปลว เทียนวับ ลงดับแสง
เริ่มต้นใหม่ ใช้กาล นานกี่แพง
ความกล้าแกร่ง ระโหย อ่อนโรยรา

เฝ้าพะวง หลงทาง กลางป่าเขา
ย่ำรอยเก่า วนเวียน จนเจียนบ้า
ไร้ประตู สู่นอก ออกพนา
เลยทิวา ราตรี เริ่มคลี่คลาน

รวบพลัง ตั้งหมาย รวมกายจิต
เพื่อพิชิต ร้อนเร่า ไอเผาผลาญ
จะมากน้อย ปล่อยไว้ มิได้การ
ทรมาน แทบยับ กองกับดิน

มิยอมเหลือ เยื่อใย แฝงในห่วง
กำจัดบ่วง ลำเค็ญ กระเด็นสิ้น
มิเศร้าซม ก้มหน้า น้ำตาริน
ช่างโศภิน ยินดี ไม่มีเธอ

สร้างความหวัง ครั้งใหม่ ฤทัยชื่น
หวนหยิบยื่น หวานนำ คำเสนอ
ปฏิเสธ เด็ดขาด ไม่อาจเจอ
เบื่อบ้าเบลอ เหม็นคาว สาวหลงกรุง

รพีกาญจน์

" ขื่น "

ฤาเสกสรรปั้นแต่งแบ่งประเภท
ตราขอบเขตน้อยอยู่ขาดหมู่หมาย
ทำเรื่องแปลกแยกหญิงทิ้งแยกชาย
จัดขอบข่ายโน่นมั่วนั้นขั้วดี

เอาอาภรณ์ร่อนรายแต่ภายนอก
เออบ่งบอกเอ็งตูดูเคลือบสี
ร่างซอมซ่อมอหม่นปนธุลี
ผุดจากผีชี้เปรตเศษโลกันตร์

นวลนุ่มนิ่มยิ้มหวานปานอ้อยผึ้ง
ตื่นตะลึงฉวยเฉียดคิดเบียดฉันท์
แอ่นเต้าตึงขึงติดตาเป็นมัน
ผายมือผันเชิญชวนร่วมก๊วนกุม

มอบตำแหน่งแล่งงานนั่งคานหาม
อ้าอารามประดับปรับโกสุม
กะจองงองฆ้องป่าวเปิดประชุม
เชิดชูหนุ่มชูวิทย์ฤทธิไกร

ก็พ่อปลาแม่ปลาเคยคลาคล่ำ
ว่ายแหวกดำลำคลองเดียวข้องไห
นานปลีกกายย้ายแยกแตกกันไป
ตามวิสัยสิงซากอยากโด่งดัง

ลืมน้ำแข็งข้าวอุ่นกุนเชียงร้อน
ลืมไฟฟอนปิ้งปลาราจี่หนัง
สุขคู่โศกโลกนี้ใดจีรัง
รอวันหวังเธอดับกลับเลี้ยงควาย

รพีกาญจน์

กระซิบๆ ทนหน่อยเพื่อน ไม่นานหรอก