เว็บไซต์อารมณ์กลอน เว็บไซต์สำหรับผู้มีกลอนในหัวใจ..

แอบต้นกก ตกยาก ลำบากหนี
นานข้ามปี เรื่อยมา ถูกถาโถม
เสมือนเงา เฝ้าราวี รี่จู่โจม
ใจกายโทรม สุดขีด บิดบีฑา

ลุอำนาจ อาชญ์โอษฐ์ กดบังคับ
ทัณฑ์โขกสับ หนึ่งสอง ต้องเกศา
ถือกุมมีด กรีดเนื้อ ป่นเกลือทา
ดุจทาสา เรือนเบี้ย ไถ่เสียเงิน

อีกทรัพย์สิน ดินดาน ขุดรานยก
มรดก ตกทอด ดอดแกะเหิน
จตุบาท คลาดคลาย ทำลายเยิน
หางตาเมิน ทุบปัง ถังโอชาม

หันแลบเลีย เมียขาว ลูกสาวแซ่
จะอ่อนแก่ มิรอ ไร้ข้อห้าม
ยึดจับนำ จำจอง สนองกาม
ก่นคุกคาม ไสเฉท เปรตโลกันต์

เสียงโหยหวน ทวนทิศ ผิดมนุษย์
ร่างประดุจ เศษมาร ถักสานสรร
กระทืบพื้น ยืนกล้า ท้าประจัญ
แหกเย้ยหยัน ลำพอง สมองควาย

...มันมาอีกแล้ว...
คงต้องแจว ไกลลิบ กลัวฉิบหาย
หยิ่งยโส โอหัง ดังผีพราย
อันตราย ด่วนจี๋ รีบหนีเร็ว

รพีกาญจน์

สำคัญผิด คิดหรือ พ้นมือข้า
เมามายา เล่ห์กล วนกลางบ่วง
มีแวดล้อม ตรอมช้ำ ระกำทรวง
ก้าวเลยล่วง ยากนัก จักคลายคืน

บนปันปลง ส่งนำ มากำเนิด
สวยพริ้งเพริศ ไฉไล กว่าใครอื่น
ชันษาเยาว์ เท่าหลาน เมื่อวานซืน
คนพันหมื่น มือควาน ต้องการคลำ

ลื่นยอมรับ จับเปลี่ยน เวียนโกหก
แสร้งตลก ล่อใจ ให้ถลำ
สมองดี สีเทา เบามิจำ
ทอดตัวย่ำ ทำลาย คลุกทรายดิน

ร้องรัญจวน ครวญคราง ก็ช่างเถิด
จะหวังเหวิด แถทั่ง คลั่งบ้าบิ่น
จะตีฆ้อง มองมอง ฟ้ององค์อินทร์
ใช่ผันผิน ถลา หวนหาทาม

มากสับปลับ อัปลักษณ์ เกินอักโข
หลงไหลโง ไม่ขึ้น ชื่นเห่อห่าม
รู้แสนรู้ ดูเห็น เช่นเปรตทราม
ยังติดตาม จบที...หนีโกฏิไกล

รพีกาญจน์

๑ เจ้าคงเป็น เช่นลา กลางป่าเขา
วันจับเจ่า กล้าแกร่ว แถวดงใหญ่
กินมันกลอย ลอยน้ำ ลำห้วยไป
ถูกหนามไหน่ เกี่ยวกรีด ขีดทิ่มแทง

๑ เจ้าไม่สน บ่นบึ้ง ถึงทุกข์ยาก
ความลำบาก อย่างไร ไม่รู้แจ้ง
แต่เรื่องงาน นานหนัก มิพักแรง
หวาดระแวง แคลงใจ ภัยโรคา

๑ เจ้าก่อตน จน.ซื่อ ถือเคร่งครัด
ปฏิบัติ เคียมคาด ศาสนา
ยึดสัจศีล กินผัก รักเมตตา
มิมุสา เบี้ยวบูด พูดแต่จริง

๑ เจ้าซาบซึ้ง ถึงเพลง บรรเลงเพราะ
เดินแตะเตาะ เกาะนับ ตามฉับฉิ่ง
แค่ท้องถิ่น กลิ่นนา ปูปลาปลิง
เสียง ล ลิง ร้องอ้า ลา ลา ลา

๑ เจ้าเรียนร่ำ ต่ำสุด วุฒิน้อย
คิดประดอย ถ้อยหวาน ฤๅซานซ่า
ไร้เสน่ห์ เล่ห์กล มนต์มายา
อยู่ได้มา เรียงรส เพราะอดทน

๑ เจ้าจากไหน ไม่ต่าง อย่างเช่นนั้น
เดิมดำบรรพ์ เขาจัด สัตว์ไพรสณฑ์
ไม่เหมาะมอง ท่องไป ในสกล
รีบดั้นด้น คืนคอก บ้านนอกนา

รพีกาญจน์

ว่าเจ้าเป็น เช่นลา หน้าโง่งั่ง
ทุกวันหลัง รับแดด ที่แผดจ้า
หน้าสู่พื้น ยืนร่าง นั่งบางครา
อยู่กับนา ไร่สวน พรวนดินดาน

แค่สนุก สุขใจ กับไอฝน
ต้องลมบน หวาดหวั่น สั่นสะท้าน
ขับไล่กา ด่าแมลง แทงดอกบาน
กินอาหาร ตามรั้ว ต้มคั่วแกง

มีจิ้งหรีด กรีดก้อง ร้องเพลงกล่อม
ดำมืดห้อม ฤดี ไร้สีแสง
นอนหน้าทับ พับฝัน ถึงจันทร์แดง
เงียบเหงาแฝง เข้ามา ในราตรี

เจ้ามีใจ ให้รัก สุนัขน้อย
เป็นเพื่อนคอย ตามไป ในทุกที่
ชอบล้อเล่น เห็นท่า อารมณ์ดี
ทำตาหรี่ ลงหมอบ เหมือนปลอบโยน

เจ้าเคยเล่น เป็นลิง ยิงสะบ้า
อยู่ในป่า ตัวลอย เกาะห้อยโหน
ว่ายผุดดำ คลำหา ปลาในโคลน
รีบกระโจน จูงวัว วิ่งทั่วลาน

เจ้าคงเป็น เช่นลา หน้าโง่งั่ง
เข้าสู่วัง วนเวียน หัดเขียนอ่าน
เฝ้าร้อยรัก ถักอักษร จิ้มกลอนกานท์
หนึ่งปีผ่าน เจ้าสุขทุกข์ อย่างไร

หนึ่งปีผ่าน อาจลาลับ กลับบ้านนา

รพีกาญจน์

ทุกคนก่นประณามเหยียดหยามข้า
มือชี้ด่าอัปรีย์เรียกอีไอ้
ข้ากับเจ้าเท่ากันเผ่าพันธุ์ไทย
มีส่วนไหนเพี้ยนนิดผิดจากคน

เพียรทำมาหากินทั่วถิ่นแคว้น
ข้ามเขตแดนมุดดินบินเวหน
เสียงแซ่ซ้องก้องไปในสกล
กำไรขนสินทรัพย์กลับคืนคลัง

ขอประกาศศักดาข้าคนแรก
ได้เปรียบแขกลาตินจีนฝรั่ง
ยิวญี่ปุ่นเกาหลีอารีดัง
รวมใต้เหนือเชื่อฟังคำสั่งการ

จากเด็กหนุ่มกรุ่มกริ่มยิ้มหน้าเหย
จากลิเกสู่โตรโหฐาน
จากบ้านนอกคอกนาอ่าโอฬาร
มากหมู่มารอิจฉาเบิกตาร้อน

สร้างทำนบกลบดานรานชีวิต
แสร้งเบือนบิดใส่ร้ายป้ายเน่าหนอน
แซะมั่นคงลงท้ายค่อยคลายคลอน
เร่งตัดตอนตะเพิดหนีเปิดเปิง

องค์พิสุทธิ์พุทธาอานุภาพ
น้อมประณมก้มกราบทูลทราบเถิง
โปรดเมตตาปราณีให้ที่เพิง
หยุดกระเซอะกระเซิงพักเบิ่งบาน

รพีกาญจน์