|
หัวข้อ: ~ตำนานรัก~ เริ่มหัวข้อโดย: อโศกน้ำ ที่ 21 สิงหาคม, 2556, 08:30:51 PM (http://upic.me/i/k9/enchanted_love_by_enchantedwhispers-d4lzrjf.jpg) (http://upic.me/show/46640314) ~ตำนานรัก~ นำเรื่องเก่า เล่าขาน แต่กาลก่อน มาสะท้อน ปัจจุบัน ถึงปัญหา ตำนานเล่า เศร้าเมื่อฟัง ทุกครั้งครา คู่รักคร่า พรากภพ จบชีวี ................................ หนุ่มคนจน ทนอด ขับรถจ้าง แสนแตกต่าง หญิงงามเนตร ลูกเศรษฐี เพียบพร้อมนัก มากโข สวยโสภี หลายพันลี้ ห่างชั้น ฐานันดร ทุกหยามถ้อย ร้อยคำ ไว้ค้ำถ่อ เพื่อสร้างก่อ มิเลี่ยง หวังเคียงหมอน เพราะสุดรัก หนักแน่น มิแคลนคลอน ไม่ถอดถอน แม้นเขาหยาม เรื่องความจน เคียงชิดใกล้ ไปกลับ คอยรับส่ง ข้างโฉมยงค์ ชัดแจ้ง ทุกแห่งหน เขาลือเล่า กล่าวหา สู่หน้ามน ด้วยคำพ่น หยามหมิ่น คนนินทา พ่อลงโทษ คนดี เฆี่ยนตีซ้ำ หยาดหยดน้ำ รินไหล เต็มใบหน้า เสียงร้องร่ำ คร่ำครวญ โหยหวนมา พร้อมก่นด่า ดั่งฟ้อง ให้ต้องอาย ทั้งส่งคน มากหลาย ทำร้ายหนุ่ม ช่วยกันรุม ทุบตี แล้วหนีหาย หลังกระทบ ลบหลู่ ลูกผู้ชาย ว่าอย่าหมาย ฟ้าลู่ ลงสู่ดิน ศักดิ์ชายชาติ ขาดวิ่น จนสิ้นสุด เป็นมนุษย์ โดนมองข้าม แล้วหยามหมิ่น ความอดสู พรูพรั่ง พลันหลั่งริน ขอจบสิ้น วิถี เท่านี้พอ สองหนุ่มสาว เศร้าหมอง รักต้องพ่าย เลยนัดหมาย พบพักต์ ถิ่นรักก่อ แสนอาดูร สูญเสีย เข้าเคลียคลอ แล้วคิดขอ จบขมขื่น ด้วยคลื่นลม เพื่อปลิดชีพ หยิบยื่น ผ้าผืนกว้าง พร้อมมัดร่าง ดิ่งคลื่น สิ้นขื่นขม ไร้สิ่งขวาง สองร่างนั้น กอดกันจม รักสุขสม ชิดใกล้ ใต้บาดาล... .........สรุป............ เมื่อรักมาก ยากนัก เกินหักห้าม จงเมินหยาม แล้วกร้าว ต้องก้าวผ่าน อย่าหวั่นไหว ให้ช้ำ เช่นตำนาน ที่ขับขาน แสนเศร้า ดั่งเล่ามา. ........................ อโศกน้ำ. |