|
หัวข้อ: ...ว้าเหว่ในเคหา... เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 22 เมษายน, 2558, 08:20:07 AM (http://namnao.exteen.com/images/994Sunrise_at_Lonidaw.jpg) เหลาดินสอจ่อจุดสมุดขาว เล่าเรื่องราวกลอนกานท์เริ่มงานเขียน ระยิบระยับพับตาหน้าแสงเทียน เงาวนเวียนเป็นปื้นเลื่อนขึ้นลง แขวนข้างฝานาฬิกาเวลาทุ่ม ยินประชุมทำนองสวดของสงฆ์ เคาะระฆังกังวานสะท้านดง จิ้งหรีดส่งเสียงร้องก้องพนา ไฟสุมฟางกลางคืนเลยดื่นดึก ดุ้นฟืนสึกถ่านเทาเถ้าถมท่า น้ำค้างย้อยปรอยปรายจากชายคา แวบนกป่าร่าเริงล้อเพลิงแดง หอนโหยหวนทวนทับรับร้องทอด เสียงเส่าสอดมอมอวัวรอแหล่ง ฟ้ามืดมิดจิตวิญญาณหาญแสดง แว่วสาปแช่งเสือลากรีบจากไป เย็นยะเยือกเกลือกกายสายลมล่อง มือตระกองอุ่นอกวิโยคไหว ไก่ขับขันกระชั้นเสียงสำเนียงไกล หริ่งเรไรสรรพสัตว์สงัดพลัน ยังคงนั่งหน้าคอมพ์จ่อมจิ้มศัพท์ หาวปะหงับตาลายมือม้าย(ไม้)สั่น รีบเสร็จก่อนอ่อนแรงแสงตะวัน คนชอบฝันอยู่เดียวเปลี่ยวใจกาย รพีกาญจน์ หัวข้อ: Re: ...ว้าเหว่ในเคหา... เริ่มหัวข้อโดย: หญิง ที่ 22 เมษายน, 2558, 01:55:24 PM :smiley01:
ว่างจากงานประจำที่ทำอยู่ มาเพียรดูหน้าจอบ่เคยหน่าย พลิกสลับสับวนจนตาลาย อ่านกลอนชายวางดูขาดคู่ใจ หญิงอยู่เดียวเปลี่ยวจิตคู่คิดขาด หากแม้นมาดมีบุญคงหนุนให้ คงพบกันมั่นเหมือนมิเคลื่อนไกล ซบอุ่นไอชายชราท่าจะดี ตอบกลอนกลับฉับไวไม่รอละ ก่อนเขาจะเปลี่ยนจากหลบฉากหนี กดส่งปั๊บจับจ้องมองท่าที ชายเหนือมี ใจไหมให้บอกมา หญิง ว้าวๆๆๆๆนั่งรอลุ้นอยู่นะฮร้าาาาา :30: :smiley01: หัวข้อ: Re: ...ว้าเหว่ในเคหา... เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 22 เมษายน, 2558, 08:54:32 PM นับหนึ่งสอง ลองรัก อีกสักหน ยอมฝืนทน ชอกช้ำ น้ำนองหน้า หากถึงคราว ด่าวดิ้น สิ้นชีวา จะเร็วช้า เผาฝัง ก็ชั่งมัน ล้ำเหลือต้าน ด้านหลัง นั่งสวยพริ้ง ใบหน้าจริง ขอโทษ โปรดจงหัน คงพราวพร่าง นางฟ้า วิลาวัณย์ เช่นที่ฝัน ครวญหา ใช่การ์ตูน อย่าเอารูป ลูกหลาน หลอกหนานนะ เคยเป็นพระ ธรรมบิน ศีลเสื่อมสูญ เอื้อเอ็นดู ผู้ชรา อกอาดูร จากลำพูน ปู๊นปู๊น ไปเมืองกรุง กะฤกษ์งาม ยามดี ตรงตีห้า เก็บเสื้อผ้า ของใช้ ยัดใส่ถุง หวีผมเผ้า ผัดหน้า ผ้าคาดพุง เสื่อม้วนพัน หมอนมุ้ง กันยุงรุม ขอขึ้นรถ ลำไย ลงองค์พระ วิงวอน ละอองดาว ราวสี่ทุ่ม โปรดเห็นใจ ไปส่ง ลงปทุม หอประชุม ลาดหลุมแก้ว แถวบ่อเงิน ยกมือสอง ป้องปาก ป่าวหาหญิง โจ๊ะทิงทิง รับด้วย ละขวยเขิน เต้นต่ามต่าม สามช่า ฮ่าฮ่าเดิน รักเหลือเกิน คิดถึง จึงรีบมา :18: รพีกาญจน์ |