|
หัวข้อ: ช่วงหนึ่งของชีวิต เริ่มหัวข้อโดย: กวี ชาว บ้าน ที่ 25 เมษายน, 2558, 06:39:16 PM (http://upic.me/i/fk/11image.jpg) (http://upic.me/show/53214098)
ช่วงหนึ่งของชีวิต ตอนที่1.. .... ฟ้าเป็นสีดอกเลาอย่างเขาว่า อกอ่อนล้าเมื่อนึกถึงความโง่เขลา จดหมายฉบับนั้นส่งนานเนา หลายชั่วโมงกับการเฝ้า..ชะเง้อคอ .... รู้ไหมใจจะขาดเสียให้ได้ น้ำตาไหลจวนจะเหือดแล้วหนอ ไม่หิวน้ำหิวข้าวเอาแต่รอ แหงนมองฟ้าเหมือนจะขอให้เขามา .. คุณไม่รู้เรื่องราวสุดร้าวฉาน เมื่อเย็นวานพ่อตะหวาดเหมือนจะฆ่า แม่ร้องโหเมื่อฉันเปล่งวาจา อยากจะเก็บเสื้อผ้า..หนีเหลือเกิน ... มอศอห้า..เทอมปลายเสียดายนัก พ่อแม่ทำงานหนัก..อยู่นานเนิ่น หาสตางค์ส่งให้ใจยับเยิน ลูกมัวเพลินกับผู้ชายน่าอายแท้ ... อีกสองเดือนเท่านั้นฉันก็ผ่าน กลับวิ่งตกวิมาน..หมดทางแก้ สิ่งที่คิดที่ฝันมาผันแปร ที่แน่แน่..ฉันเหมือนลูกทรพี .... พ่อแม่พูดเท่าไหร่ไม่นึกถึง กับลึกซึ้งคำเธอ...ทิ้งศักดิ์ศรี ทิ้งการเรียนทิ้งหนังสือสิ่งดีดี นาทีนี้..ยิ่งคิดยิ่งทรมาน์ .. อ่านตอน2ต่อจ้า หัวข้อ: Re: ช่วงหนึ่งของชีวิต เริ่มหัวข้อโดย: กวี ชาว บ้าน ที่ 25 เมษายน, 2558, 06:39:46 PM หนึ่งของชีวิต
ตอนที่ 2 .. ตั้งแต่ค่ำ..จำได้นอนไม่หลับ ลุกขยับตะเกียง เอียงซ้ายขวา เรื่องนั่นนี้สารพัด..ผ่านเข้ามา จวนตีห้า..นึกนั่นนี่มิยอมนอน .. หยิบขาวม้าคลุมหัว..เดินตัวสั่น กลัวแม่หัน..มาเห็นต้องเพ่นก่อน ปิดประตูริมกระไดรีบใส่กลอน ไก่ขันตะวันรอน..สังหรณ์ใจ .... ท้องฟ้าเริ่มกระจ่างสว่างแสง กิ่งไม้แห้ง..กระเด็นโดนหัวไหล่ ไม่รู้สึกรู้สา...ชาข้างใน. ลึกเข้าไป..คับแค้นแน่นกมล ... ที่เก่าเวลาเดิม...คงจำได้ พิงเสาน้ำตาไหล..อยู่หลายหน จดหมายถึงมือไหมใจกังวล ถึงมือพี่หรือหล่น..สับสนจริง ... มือลูบท้องร้องไห้..อยู่หลายครั้ง ลุกแล้วนั่งชั่งใจไม่อยู่นิ่ง ถ้าเขารักสักนิดไม่คิดทิ้ง หากเขานิ่งนอนใจ..คงจบกัน .. แหงนมองฟ้า..ล้าใจไงมิรู้ อยากปิดหูปิดตาจริงจริงฉัน เรื่องโน้นนี้มีมาสารพัน ชาวบ้านคงโจษจัน..กันทั่วทิศ .. มองแสงแดดแผดเผาทั่วผืนหญ้า พบครั้งนี้ชี้ชะตาฟ้าลิขิต ตาดำดำ..ขาดพ่อรอเชยชิด น้องก็อยากทวงสิทธิ์..ภรรยา ... ใกล้จะเที่ยงเสียงใจ..ร้องไห้ห่ม จะเป็นลมขมขื่น..ฝืนแข้งขา มือเย็บเฉียบเหยียบพื้นยืนเข่าชา คงมิมา..แน่นอนคิดแค่นั้น ... ไม่กินข้าวกินน้ำทั้งสามมื้อ แต่อิ่มตื้อท้องไส้..ทำไมนั่น อิ่มทุกข์หรืออิ่มกรรม..พร่ำรำพัน สิ่งเดียวที่เฝ้าฝัน..ณ.วันนี้ ... อยากให้พ่อและแม่แกยินข่าว ว่าลูกสาวสิ้นทุกข์พบสุขี แค่รับปากจะเลี้ยงดูเราอย่างดี เป็นสามี..ที่รักเมียตลอดกาล ....... หัวข้อ: Re: ช่วงหนึ่งของชีวิต เริ่มหัวข้อโดย: กวี ชาว บ้าน ที่ 25 เมษายน, 2558, 06:40:20 PM ช่วงหนึ่งของชีวิต
ตอนที่3 ... นั่งคอยคุณวันนี้...วันที่ห้า พ่อแม่ดูอ่อนล้า..น่าสงสาร หากอดีตย้อนได้ในวันวาน เลิกเรียนจะอยู่บ้าน..ช่วยงานเรือน ... ท้องเริ่มโตเริ่มใหญ่ใจเริ่มทุกข์ เด็กคนหนึ่งเคยสนุก..สุขใดเหมือน นาทีนี้สิ่งนั้นมันรางเลือน ไร้หมู่มิตรเยี่ยมเยือน..เพื่อนเลิกคบ ... แม่รื้อผ้าเก่าเก่าเอามาเลือก พ่อหาเชือกผูกไกว..ใจเริ่มจบ หยุดร้องไห้หยุดรอ..มิขอพบ พยายามลบ..ทุกอย่างระหว่างใจ ... เก้าเดือนครบกำหนดจิตจดจ่อ ทุกคนตั้งตารอ....สมาชิกใหม่ ความปิติ..เเทนที่อย่างว่องไว เสียงร้องไห้ไม่มีช่างดีแท้ ... ปลาตะเพียนตัวโตโอละเห่ เจ้านอนเปลหลับไหล..ดวงใจแม่ เสียงยายกล่อมเบาเบาเฝ้าดูแล สิ่งแย่แย่....เริ่มทยอยคล้อยเคลื่อนคลา ... ความอับอายหายไปในกลีบเมฆ ดั่งฟ้าเสกมนต์ขลัง..ช่างหรรษา แต่ความผิดยังติดตัวชั่วชีวา มลทินยังติดตราติดตรึงกาย หัวข้อ: Re: ช่วงหนึ่งของชีวิต เริ่มหัวข้อโดย: กวี ชาว บ้าน ที่ 25 เมษายน, 2558, 06:41:03 PM (http://upic.me/i/r5/1237717_10151845673154591_1212908900_n.jpg) (http://upic.me/show/53499198)
ช่วงหนึ่งของชีวิต ตอนที่ 4 ... ตาสานเปลไม้ไผ่..ยืนไกวแกว่ง เจ้าแข็งแรง...อ้วนท้วนชวนเหนื่อยหาย ยายบี้กล้วยป้อนปากอิ่มสบาย เรื่องเลวร้าย..มายมากเริ่มจากไป .. อุ้มอาบน้ำตัวอ่อนต้องช้อนหัว ยายจับนอนน่ากลัว...ตัวไถล เจ้ารู้อยู่รู้กินเสียกระไร ผมดำนัยน์ตาใส..ผิวลออ ..... หากพ่อเจ้าเห็นเจ้าเขาคงรัก แม่อยากทักเจ้าว่า..เจ้าเหมือนพ่อ เหมือนเหลือเกิน..ลูกจ๋าน้ำตาคลอ หลายเดือนแม่นั่งขอ..ภาวนา ... สักวันจะอยู่พร้อม..พ่อแม่ลูก มีลูกน้อยพันผูก..เสน่หา สิ่งดีดีที่แม่เฝ้าตั้งตา ในไม่ช้า..ลูกจ๋าเจ้าจงนอน .. ตากับยายให้อภัยพ่อแล้วนะ ไม่เอะอะเสียงดังดั่งแต่ก่อน ใจคงเย็นมายมากหากนึกย้อน ไม่รุ่มร้อนเหมือนเก่าเลยสักนิด .. วันเวลาพาใจที่ไหวหวั่น มาหยุดยืนมองจันทร์อันวิจิตร ทิ้งความเศร้าที่สะสมปมชีวิต อิทธิฤทธิ์มาจากรักประจักษ์แท้ หัวข้อ: Re: ช่วงหนึ่งของชีวิต เริ่มหัวข้อโดย: กวี ชาว บ้าน ที่ 25 เมษายน, 2558, 06:42:18 PM ช่วงหนึ่งของชีวิต
ตอนที่5 .. หนึ่งปีผ่านไปไวจริงนั่น เมื่อคืนนอนหลับฝัน..เห็นคนแก่ ยืนก้มก้มเงยเงยชะเง้อชะแง้ เเล้วหมดแรงข้างแคร่แกเป็นลม ... ตาตา.!.เขย่าเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น ผ้าชุบน้ำพอชื้น...เช็ดหน้าผม หยิบยาหอมละลาย...พร้อมยาดม ค่อยค่อยก้ม.ดูหน้าน้ำตานอง .. เหมือนเขายังกะแกะ..กระไรนั่น เหมือนยังกะคนเดียวกัน..มิบกพร่อง เหมือนเหลือเกินเหมือนจังหวังจะมอง หวังจะจ้องอีกหน..แต่จนใจ .. ขอบใจนะทำหลานสาวลำบาก กำลังสอยลูกหมาก..อยู่ใกล้ใกล้ มีคนตะโกนเรียก..''สมชัย..สมชัย '' หยิบขาวม้าพาดไหล่..เดินไล่ตาม .. บ้านอีหนู..ใช่ไหมเล่าหลังนี้ อยู่กี่คนกันนี่..แกเอ่ยถาม อายุเท่าไหร่แล้วละ..แกชี้ความ กี่โมงยาม..ช่วยบอกเวลาที ... ห้าโมงเย็นคงได้..ทำไมหรือ แกยื่นมือ..ลูบหัวหนูหันหนี กลัวตารึนางหนู..ตาคนดี แต่เมื่อกี้ที่ลูบหัวเพราะเลือนราง ... ยางกล้วยหยดใส่ตาตั้งแต่หนุ่ม มองไม่เห็น..มืดสุม..ไม่สว่าง ชีวิตเลยจมดิ่ง..อับปาง มีเรือนร่างทว่าไร้วิญญาณ์ ... ตื่นกลางดึก..นึกไปใจหวาดหวั่น ทำไมหน้าคล้ายกัน..กระนั้นหนา แค่อายุแตกต่างห่างเวลา หรือฟากฟ้า..ขานไขใดใดฟัง .... แต่งตัวออกจากบ้านตั้งแต่สาย เหลือบเห็นชายชรา..เดินหน้าตั้ง ลุงรู้จัก บ้าน..''สมชัย โพธิ์ระฆัง'' ''พ่อชื่อสังข์.''.หลังไหนบอกหนูที ... ตายทั้งบ้านเลยหนู..ต้นปีก่อน ไฟไหม้บ้านมันนอน...มันไม่หนี ยางกล้วยหล่นใส่ตามาหลายปี มันตาบอดไม่เห็นสี..เห็นแสงไฟ ..... ยืนเข่าทรุด..ขาสั้นอกหวั่นหวาด น่าประหลาดจริงจริงยิ่งสงสัย ความฝันในวันนั้นมิใช่ใคร ยืนเหงื่อไหลใจล้า..น้ำตาริน ... มันนั่งบ่นนอนบ่น..จนลุงเศร้า คิดถึงแฟนคนเก่าชื่อกระถิน เมียผมท้อง..ลุงคำ! ช้ำชีวิน ชีวิตคงจบสิ้นแค่นี้ครับ ... บ้านของมันนั่นไง..ไม่เหลือหลอ เหลือแต่ตอ..เถ่าถ่านไม่สับปลับ พอวันเพ็ญ..หมาหอนคณานับ มีคนเห็นมันยืนจับ..จดหมายคอย ..... ไม่รู้ จดหมายใคร สงสัยจดหมายเมียมัน .. |