|
หัวข้อ: กลอนเก่ามาเล่าใหม่ เริ่มหัวข้อโดย: ธนุ เสนสิงห์ ที่ 11 พฤษภาคม, 2558, 11:16:10 AM ตัวเราก็เท่านี้ ...๏ อย่ายึดมั่นถือมั่นข้านั้นใหญ่ เหนือกว่าใครคนอื่นเป็นหมื่นแสน คนเหมือนกันนั้นหนาอย่าดูแคลน มิมีแก่นแท้จริงกว่าสิ่งใด ...๏ กายมนุษย์พุทธธรรมย้ำชัดว่า อนิจจาหาจีรังยั่งยืนไม่ กลับคืนสิ้นสู่ดิน น้ำ ลมไฟ ดังหมอใหญ่จำแนกแยกรายการ ...๏ ในร่างกายมากมายหรือก็คือน้ำ คุณค่าล้ำเป็นส่วนใหญ่ในสังขาร สิบแกลลอนหย่อนเกินกะโดยประมาณ คาร์บอนถ่านทำดินสอพอหลายพัน( 9,000 แท่ง) ...๏ ไขมันนำทำสบู่ได้เจ็ดก้อน อีกเศษหนึ่งส่วนสี่ปอนด์เป็นกำมะถัน ฟอสฟอรัสทำไม้ขีดไฟได้มากครัน(2,200 ก้าน) ส่วนเหล็กนั้นทำตะปูได้สองตัว ...๏ หัวใจเต้นปีละสามสิบเจ็ดล้านครั้ง หลายสิบปีมีเหนื่อยมั่งหยุดยั้งขั้ว เลิกทะนงหลงตนจนเมามัว ดีหรือชั่วตัวตนเราก็เท่านี้ ธนุ เสนสิงห์ (ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ ศ.นพ. เสนอ อินทรสุขศรี) หัวข้อ: Re: กลอนเก่ามาเล่าใหม่ เริ่มหัวข้อโดย: ❀ Sasi ❀ ที่ 12 พฤษภาคม, 2558, 08:45:16 AM :0895:
เมื่อประสบพบเห็นจงเร้นห่าง หากเคียงข้างคบหาหม่นราศรี มิควรจะเสวนาเอ่ยพาที รู้ว่าขี้ อย่าริข้องมัวหมองใจ ดูดีเด่นคนอื่นชื่นชอบฉม ต่างนิยมศรัทธาน่าเลื่อมใส แจ่มบรรเจิดเกิดความงามนอกใน เกียรติติคุณถึงได้...ใช่ยกตน ละอองดิน :aab15: |