เว็บไซต์อารมณ์กลอน เว็บไซต์สำหรับผู้มีกลอนในหัวใจ..

บทกลอนไพเราะ => กลอนให้แง่คิด => ข้อความที่เริ่มโดย: พิณจันทร์ ที่ 13 พฤษภาคม, 2558, 10:43:29 PM



หัวข้อ: เท่าไหร่ก็ไม่พอ
เริ่มหัวข้อโดย: พิณจันทร์ ที่ 13 พฤษภาคม, 2558, 10:43:29 PM
(https://scontent-sin.xx.fbcdn.net/hphotos-xap1/v/t1.0-9/11147177_844386958965132_3233835919162241063_n.jpg?oh=6de8c5c4f94a353680607f476b15a8a8&oe=55C82039)

..เท่าไหร่ก็ไม่พอ..
.
หากชีวิตล้มลงอยู่ตรงหน้า
หมดปัญญาเดินไปมิไหวหนอ
ลำพังเขาก็ยากลำบากพอ
คงมิรอคนอื่นกล้ำกลืนเคย
.
ทุกวันนี้ที่รู้เพียงอยู่รอด
ไฟทรวงมอดดับลงก็คงเฉย
คงมิกล้ายื่นมือยื้อยุดเกย
โอ้อกเอ๋ย..เผยไปก็ไม่ดี
.
หากินได้ประทังก็ยังว่า
สิ่งได้มาปันแบ่งตะแคงผี
ก็มิเห็นมากมายหาได้มี
ปันคนที่เดือดร้อนนั่นก่อนใคร
.
จะเอาแต่สบายมิอายหรือ
คอยแบมือกอบกำทั้งทำไหว
จะกอบโกยแต่ตนหรืออย่างไร
มิสนใจพี่น้องต่างต้องการ
.
จะมาเถือแล่หนังก็ชั่งเถิด
มิขอเกิดอีกครั้งพุทธังขาน
กราบฟ้าดินสิ้นบุญน้อมสุนทาน
บริวารมอบแล....ไปแต่ตัว
.
หาเท่าไหร่ไม่พอที่รอจ่าย
หากแม้นตายดับเคียงแต่เพียงหัว
ที่ทำไว้ได้บอกเพียงดอกบัว
ด่าเลวชั่วแช่งไป....มิได้ยิน.
.
.....พิณจันทร์.....
.