|
หัวข้อ: สงสารข้าเถิด...เลือกเกิดไม่ได้ เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 26 พฤษภาคม, 2558, 03:20:43 PM เมื่อเกิดมาข้านี้มีแต่เนื้อ อันผ้าเสื้อห่อกายมีภายหลัง ท่ามยากจนข้นแค้นแสนชิงชัง สิ้นความหวังอนาคตหมดมืดมน ถามภพก่อนเก่าใดข้าไม่รู้ ผุดโผล่อยู่ดอยดานฐานไพรสณฑ์ หรือเถื่อนถ้ำน้ำตกเดินบกบน ยองยานยนต์ข้ามฟากจากเมืองแมน คลุมผ้านิดปิดถันกันเย็นหนาว ยามร้อนผ่าวเหงื่อเซื่องเปลื้องผ้าแผ่น สวมผ้าซิ่นกลิ่นสกปกป้องแดน บังกาบแกนเตี่ยวตุอุจาดกาย อ้างับชิมลิ้มเล็มเค็มลิ้นสาก ครองความอยากอิ่มอาจชาติหน้าบ่าย ข้าวแค่ลิตรติดดินหินปนทราย คุณมากมายกว่าเม็ดเพชรจินดา ต้องระเหเร่ร่อนยืนนอนนั่ง ออกพ้นฝั่งไร้หมายตายดาบหน้า ชีวิตพร้อมจ่อมจมเรือลมพา น้ำกับฟ้าเมฆเห็นเป็นพยาน เมื่อเกิดมาข้านี้มีแต่เนื้อ กล้ามเอ็นเจือดูกแท่งเลือดแดงฉาน ไร้ตระกูลมูลมูตรสูติก่อกาล เขาเรียกขานพวกข้าว่าโรฮีนจ์ รพีกาญจน์ หัวข้อ: Re: สงสารข้าเถิด...เลือกเกิดไม่ได้ เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 27 พฤษภาคม, 2558, 07:48:05 PM ขอใช้สิทธิ์เสรีที่จะอยู่ ยืนหยัดสู้เคียงคับน้อมรับสีล หวังพึ่งพระตะกายเกาะป่ายปีน มันสมองสองตีนไต่เผชิญ เหนือก็ไล่ใต้ขับจับสังหาร ย้ายถิ่นฐานออกตกระหกเหิน กลับบ้านเก่าเกิดนอนก่อนจำเริญ ช้ำเหลือเกินถูกเฉดไร้เมตตา หัวจดเท้าเปล่าพิกลคนแท้แท้ ยังย่ำแย่กว่าลิงสัตว์สิงสา สืบสกุลรุนชาติต้องอาชญา เทียบคุณค่าผีผงป่าดงดอย ข้อหาใหญ่ภัยพาลลูกหลานแกะ โคตรเหง้าเอ็งนั่นแหละรับใช้สอย รับเงินตราอาวุธรุดทะยอย ผสมรอยแย่งยิงชิงเอาเมือง บาปที่ก่อพ่อปู่ผู้กำเนิด ทายาทเกิดแต่หลังไม่รู้เรื่อง รับผลการกระทำกรรมเนืองเนือง เขาขุ่นเคืองฆ่าหยามตามชอบใจ สิทธิ์เสรีที่พูดอย่างพร่ำเพรื่อ พอมีเหลือแบ่งปันกันบ้างไหม เทวดาหน้าขาวด้าวแดนไกล เคยรับใช้ใยปล่อยลอยทำเมิน รพีกาญจน์ หัวข้อ: Re: สงสารข้าเถิด...เลือกเกิดไม่ได้ เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 28 พฤษภาคม, 2558, 05:11:42 AM ถือคัมภีร์คลี่สวดอวดโอ่อ้าง เป็นผู้สร้างยุติธรรม์ขีดสรรเสริญ ใครละเมิดเปิดทำล่วงล้ำเกิน จะบังเอิญลวงเลศเจตนา ชูกำหนดกฎเกณฑ์เซ่นพิทักษ์ ต้องโทษหนักขู่ขากพิพากษา ภาษีรีดกีดกันชี้บัญชา งดสินค้าซื้อขายป้ายชักชวน สมุนทาสกราดกร่างข้างขวาซ้าย เบ่งผึ่งผายคอโก่งโฮ่งโฮ่งสวน ทันทีปั๊บรับลูกผูกกระบวน เดินท่องทวนแห่ห้อมแวดล้อมรุม ใช่ทาสีขี้กลากซากโซมทุกข์ เอามือซุกปล่อยให้เชื้อไฟสุม แว่นหนาเตอะเพอะพะนกตะกรุม เดินดุ่มดุ่มดมกลิ่นอินทรีทราง บังอาจเอื้อมเชื่อมโซ่โล่มนุษย์ ส่งแผนผุดสิบชาติมวลบาดหมาง งัดเหลี่ยมเก่าเจ้าเล่ห์เรารู้ทาง เปลี่ยนแปลงร่างอย่างไรไม่ต่อตาม ถือคัมภีร์คลี่สวดอวดหน้าสื่อ ซึมกระทือหายซ่าเจอ(ไม้)หน้าสาม สิ้นเพื่อนรักศักดิ์ศรีอันดีงาม ปีศาจทรามเน่าบวมสวมร่างคน รพีกาญจน์ แค่นี้ครับ...หยุดละครับ... :aab17: |