|
หัวข้อ: สำนึกเมื่อสาย เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 14 พฤศจิกายน, 2558, 02:28:48 PM เหลือแต่เพียงเสียงนวลโอดครวญคร่ำ รอยชอกช้ำดำเปื้อนเกลื่อนใบหน้า ทุกข์ระคนหม่นหมองครองนัยน์ตา สมองชาทื่อทึ่มซึมมึนตึง น้ำเหลวใสไหลออกซอกจมูก ใบหูหูกบวมบึ่งอลึ่งฉึ่ง ไร้รับรู้กู่ก่นก้องอลอึง สาดกูมึงสัตว์สีตะบี้ตะแบง ดูกปูดโปนโนนแก้มแห้มหดหู่ บ่าไหล่ลู่แขนคล้อยห้อยต่องแต่ง หลังคดโค้งโก่งงอยอสิ้นแรง ผอมซีดเผือดเหือดแห้งก้นแกว่งไกว ย่างเตาะแตะแบะขาราลากเท้า ห่อปากเป่าหอบหันหัวสั่นไหว มือสืบสาวราวรั้วพาตัวไป กระแอมไอหืดแหบสากแสบดัง ห้านิ้วกางสางผมลมสะบัด ขมวดมัดรัดมวยหนีบด้วยหนัง แสยะยิ้มแย้มเหงือกสีเปลือกปลัง ยืนเก้กังก้าวเกิบเขยิบแล เหลือแต่เพียงเสียงนวลโอดครวญแผ่ว ละวี่แวววอกแวกวุ่นแถกแถ เงยปะหงับจับเจ่าเศร้าดวงแด อนาถแท้หลงกลเชื่อคนลวง รพีกาญจน์ |