|
หัวข้อ: กลับคืนสู่ อยู่กินจริง เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 27 พฤศจิกายน, 2558, 03:29:48 PM สวยพราวพร่างสร้างภาพอาบแสงสี เคล้าดนตรีกังวานประสานเสียง สัมผัสเนื้อหนุ่มหล่อเต้นคลอเคียง เอนคอเอียงยื่นหยิยจิบเบียร์แคน ชื่นยิ้มแย้มแก้มเป่งกางเกงฟิต แผ่นน้อยนิดปิดปกรวบอกแอ่น สะดือโบ๋โชว์ร่องท้องราบแบน มองลอดแว่นแลเห็นเส้นเลือดจาง โยกซ้ายขวาหน้าหลังยั้งกระดก สองมือยกเซซุนหมุนออกขวาง หลับตาปี๋กีต้าร์ลีดหวีดครวญคราง ทิ้งเรือนร่างลงนอนอ่อนระทวย สู่อ้อมกอดสอดแขนโอบแน่นแนบ แวบวูบแวบบางจุดหลุดผ้าผวย ล้นกระฉอกออกเสื้อเอื้ออำนวย แค่ฉาบฉวยขวยเขินเมินลูกตา ตะโกนลั่นเร็วเถิดเปิดกระป๋อง ต่อเติมพร่องเชื่อมขาดปรารถนา ดีกรีกรีดฉีดแรงแต่งมารยา เร้ากามางวดงอมย้อมอารมณ์ แสนสนุกสุขสานกลางลานสี หลังเดือนยี่แรมค่ำจำขื่นขม สิ่งที่ฝันพลันสลายหายจ่อมจม นั่งเงยก้มรับจ้างล้างปลาทู รพีกาญจน์ หัวข้อ: เจอหลอกลวงกี่ครั้งชั่งปะไร เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 27 พฤศจิกายน, 2558, 10:50:04 PM ถึงเป็นสุขส่วนตัวแค่ชั่วแล่น เพียงทับแทนหยาดหยดจางหดหู่ สกัดจิตผิดหวังคอยพรั่งพรู เศร้าโจมจู่สั่นคลอนยากถอนคลาย นับกี่กาลผ่านพ้นฝนร้อนหนาว หัวอกสาวยับแยกแตกสลาย นับกี่กาลผ่านวันอันตราย ทรุดโทรมกายกว่าแรงแกร่งหยัดยืน โดนสะบัดตัดใยไม่เหลือหลอ ทุกข์ที่ก่อท่วมท้นจนสุดฝืน โดนกระชากลากถูคู้ลุกคืน เหตุวานซืนปีก่อนลอยกระทง ก็เพราะเขาคนนั้นทันสมัย ร่างสูงใหญ่หนุ่มฟ้อหล่อแลหลง จากเมืองกรุงฟรุ้งฟริ้งหญิงอ่าองค์ สาวไพรพงราบเรียบฤาเทียบทัน เขาถือดีมีใหม่ละให้เหงา มัวจุกเจ่าโหยหาเหหน้าหัน ลองถือดีมีใหม่วัยฉกรรจ์ กอดเย้ยหยันบี้แบนคับแค้นทรวง ถึงเป็นสิ่งส่วนตัวชั่ววาบวูบ ไล้โลมจูบลูบนวลสงวนหวง ยอมสนุกสุขนักเติมตักตวง เจอหลอกลวงกี่ครั้งชั่งปะไร รพีกาญจน์ |