|
หัวข้อ: ปณิธานแห่งกวี (ปณิธานแห่งข้า) เริ่มหัวข้อโดย: มนต์ เมืองชัยภูมิ ที่ 18 ธันวาคม, 2558, 04:43:25 PM ปณิธานแห่งกวี (ปณิธานแห่งข้า) เสกสรรปรุงแต่งสร้าง อักษร รายร่ายกวีกลอน กล่อมหล้า บรรจงใส่อักษร ลงนั่น ร้องร่ายลำนำท้า แผ่นฟ้าเสาะสวรรค์ คำนับครูท่านไซร้ เป็นดี คำสั่งสอนเป็นศรี แก่กล้า วาจาเปล่งชีวี ป่าวลั่น พลีร่างลงป่าช้า ปกป้องรักษา แม้กวีห่างร้าง สูญไป หมายใคร่ควักดวงใจ ต่อแต้ม กรีดเลือดหลั่งหยดไว้ เพื่อดื่ม คงซึ่งกวีแย้ม ทั่วด้าวแดนดิน วิญญาณออกร่างไซร้ สิ้นแล้ว หมายมุ่งเป็นดวงแก้ว ส่องหล้า ลอยลมล่องเพริศแพร้ว เซาะผ่าน แหวกม่านกวีข้า อยู่ยั้ง ยืนยง บทประพันธ์ มนต์ เมืองชัยภูมิ หัวข้อ: Re: ปณิธานแห่งกวี (ปณิธานแห่งข้า) เริ่มหัวข้อโดย: share ที่ 23 ธันวาคม, 2558, 05:29:11 PM ขออนุญาตแนะสักนิด
บาทที่ ๔ วรรคท้าย ห้ามเว้นวรรคครับ ด้วยว่า หากมีสร้อย จะสับสนได้ ขอนำเสนอครับ ....ดุจอาทิตย์รุ่งแจ้ง...............แสงงาม พลังสว่างชูชีพวาม..................อร่ามกล้า เดือนดาวเด่นประดับยาม...........เย็นค่ำ แสงส่องเชิญชวนท้า................ท่องหล้าดับเข็ญ ....เป็นลมโหมกระหน่ำร้าย.........เลวทราม บปล่อยคอยคุกคาม..................ขุ่นแค้น ฝนเสริมส่งชีพงาม...................วามทั่ว กระทำผ่านกาลนาน แม้น..........ไม่ได้ใครชม โคลง ๒ บทนี้ ผมตั้งใจแต่งให้มี ๑) เอก ๗ โท ๔ ตามเกณฑ์ ๒) มี สัมผัสสระ หรือ สัมผัสอักษร ระหว่างวรรค เพื่อเป็นแนวสำหรับผู้อยาก ลับสมอง ๓) ส่งสัมผัสระหว่างบท ซึ่งจะรับสัมผัสได้ที่วรรคแรกของบทถัดไป ในตำแหน่งคำที่ ๑ หรือ ๒ หรือ ๓ ๔) คำท้ายสุดของบท แสดงทั้งแบบใช้ เสียงจัตวา ตามที่ว่ากันว่า ไพเราะ กับใช้ เสียงสามัญ ที่เกณฑ์ก็ยินยอมกัน หวังเป็นประโยชน์บ้างนะครับ |