|
หัวข้อ: กลอนกลบท นายโรงลืมกรับ เริ่มหัวข้อโดย: ธาตรี รติกานท์ ที่ 13 กันยายน, 2556, 09:00:59 AM (http://d24w6bsrhbeh9d.cloudfront.net/photo/7033644_700b_v1.jpg) กลอนกลบท นายโรงลืมกรับ ~ WAR ~ ๏ เมื่อสองทัพขับประจัญมาบรรจบ ต่างฝ่าย ต่างคะนองลั่นกลองรบ สายตาสบพร้อมพุ่งมุ่งปะทะ เมื่อถึงฤกษ์เร่งพลเข้าชนชิด สำแดงฤทธิ์ฟาดฟันกันฉัวะฉะ เสื้อแสงวิ่นสิ้นหมดมิลดละ ผะผัวะผะตุบตับผลัดรับรุก แรงสองทัพขับสะเทือนสะท้านภพ มิสยบยับยั้งกำลังบุก แล้วต่างส่งยอดแสงที่ซ่อนซุก เคลื่อนบรรทุกปืนใหญ่ออกไปซัด เสียงศาสตรารัวสนั่นลั่นพื้นโลก ผืนดินแยกแผ่นดินโยกยากยืนหยัด ดังกึกก้องกัมปนาทรัวฟาดฟัด จนสิ้นนัดสุดท้ายของสองทัพ เสียงรัวกลองสองฝั่งค่อยยั้งหยุด เห็นเหงื่อผุดเต็มร่างพร่างพรายจับ ทั้งสองฝ่ายคลายบุกไม่รุกรับ พลางถอยกลับจรดลเคลื่อนพลพรรค สายตาของสองทัพยังจับจด มิละลดแม้ผ่านการศึกหนัก หอบหายใจไหลลึกเสียงฮึกฮัก กลับตั้งหลักตระเตรียมศาสตราวุธ ศึกครั้งนี้นี่หนาผลปรากฏ ต่างเพียงหมดแรงสิ้นใช่สิ้นสุด มิทราบแน่แพ้ชนะประลองยุทธ เปรียบประดุจเสมอกันทั้งสองก๊ก ๏ ศึกหน้าเป็นเช่นไรไม่อยากคิด เพียงลิขิตเล่นเล่นเน้นตลก จบแล้วจินต์ถวิลคำพร่ำเพ้อพก เรื่องหยิบยกมาฝึกชวนนึกเอย ธาตรี รติกานท์ ๑๓.๐๙.๒๕๕๖ ______________________ กลอนกลบท นายโรงลืมกรับ กำหนดให้สัมผัสนอกหรือสัมผัสบังคับ(บางท่านก็อาจว่าคำท้ายวรรค) ส่ง-รับด้วยคำตาย ขอบคุณภาพจาก 9gag |