เว็บไซต์อารมณ์กลอน เว็บไซต์สำหรับผู้มีกลอนในหัวใจ..

(https://scontent.fbkk5-1.fna.fbcdn.net/hphotos-xfp1/v/t1.0-9/12715371_1007549959315497_1496128938429242243_n.jpg?oh=5ee31822b9f044def5943114796a9d5f&oe=575EDCF3)

...จำปล่อยมือ...

๐ เอื้อมหยิบเหรียญ สดุดีที่หน้าอก
ยังมิตกจากเสื้อกลัดเมื่อใส่
แม้แรงเหวี่ยงกระทบสลบไป
พ่อสิ้นใจพร้อมตราองค์ราชัน

๐ จมูกโด่งโง้งมาใบหน้าหล่อ
หนวดเคราพอรับผมหน้าคมสัน
หลับตาพริ้มยิ้มนี้ชั่วนิรันดร์
อัศจรรย์ยิ้มนี้ไม่มีลืม

๐ แม่ทรุดลงร่างกายแทบหงายหลัง
แต่ก็ยังคล้ายใจข้างในปลื้ม
คล้ายยอมรับถึงฆาตมจุราชยืม
สุขด่ำดื่มทุกข์นี้ไม่จีรัง

๐ สองมือแม่ลูบไล้ทั่วใบหน้า
หยาดน้ำตาไหลรินหมดสิ้นหวัง
หากชาติหน้านำหนุนมีบุญยัง
ขอร่วมฝั่งดินผืนให้ยืนรอ

๐ ทุกคนต่างหันมองจดจ้องฉัน
ลูกกำพร้าคนนั้นบากบั่นหนอ
ทำอย่างไรให้เรียนขีดเขียนพอ
หากเรียนต่ออีกขั้นจนปัญญา

๐ สองมือน้อยคอยจับขยับร่าง
แผลเป็นทางอกท้องประคองหา
ลูกมิอาจยื้อหนีสิ้นชีวา
โอ้พ่อจ๋าลูกน้อยจำปล่อยมือ...

พิณจันทร์
๒๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙