|
หัวข้อ: ผู้ประสบภัย เริ่มหัวข้อโดย: ธนุ เสนสิงห์ ที่ 27 กุมภาพันธ์, 2559, 01:24:21 PM ในบางคราอารมณ์กลอนช่างอ่อนไหว คำละไมรินลงดงอักษร เพียงแค่คิดเล่นเล่นก็เป็นกลอน เมื่อยามนอนฝันได้หลายสำนวน แต่บางคราอาวรณ์เพราะกลอนหาย พากระวนกระวายกระอักกระอ่วน เขียนขึ้นมาคารมไม่สมควร เมื่ออ่านทวนทิ้งลงถังมิดังใจ นานมากมายหลากหลายแนวเขียนแล้วหนา ยากจะหาบทเรียนเขียนเรื่องใหม่ อาจเวลามากำหนดว่าหมดไฟ หรือขาดตอนกลอนมิไหลเพราะภัยแล้ง ธนุ เสนสิงห์ :28: หัวข้อ: Re: ผู้ประสบภัย เริ่มหัวข้อโดย: สิริวตี ที่ 27 กุมภาพันธ์, 2559, 02:06:24 PM เดี๋ยวจะเอาพัดใหญ่ไปพัดโหม
ไฟลุกโรมขึ้นสู้จะรู้แหล่ง หมดอารมณ์พอไหวใช่หมดแรง เรื่องข้าวแกงก็เขียนไปได้เหมือนกัน ครูเขียนเอาลงมาหนูก็อ่าน เด็กอยู่บ้านว้างว่างต่างขยัน เร็วนะคะคอยอ่านอยู่ครูเขียนพลัน วางทุกวันให้สุขสมอารมณ์กลอน สิริวตี :14: หัวข้อ: Re: ผู้ประสบภัย เริ่มหัวข้อโดย: พิณจันทร์ ที่ 28 กุมภาพันธ์, 2559, 02:27:44 PM :26: :26: :26:
ในบางครานึกคำจดจำมั่น แต่หมดวันก็ลืมหัวปลื้มหมอน แต่บางครั้งดึกดื่นก็ตื่นนอน เรียงอักษรกลอนหวานสะท้านทรวง บางเวลาคิดออกเขียนบอกเล่น ถ้อยคำเด่นงดงามอร่ามสรวง แต่กระดาษเขียนจดหมดทั้งปวง งานก็หน่วงเร่งรัดต้องปัดไป แต่บ่อยครั้งท่องจำถ้อยคำต่อ นั่งลงพอจะเขียนต้องเจียรใหม่ มิรู้ว่าสาเหตุเพราะอะไร แค่วารวัย เลขห้า มันน่านัก :13: ฮืมมมมม/ ฮ่าๆ พิณจันทร์ |