|
หัวข้อ: ...เดียวดาย.. เริ่มหัวข้อโดย: สิริวตี ที่ 30 มิถุนายน, 2559, 09:24:15 AM เดียวดาย เคยสนิทเสน่หานิจจาเจ้า เคยเป็นเงาเฝ้าเพ้อละเมอถึง เคยห่วงหวงโหยหาพาตราตรึง เคยเป็นหนึ่งฤดีนี้ผู้เดียว ก็แค่คนเคยใช่ในวันเก่า บัดนี้เรารอเพลินเขาเมินเหลียว ร้าวระทมตรมไหม้ใจซีดเซียว ทรงจำเกี่ยวผูกโยงก็โคลงคลอน ตัดอาลัยในจิตพิศวาส ตัดมิขาดหรือไรใครช่วยสอน มีหยาดหยดน้ำตามาบั่นทอน ทุกก่อนนอนเดียวดายตายทั้งเป็น หวังสงบพบธรรมดำเนินยาก แสนลำบากจะหาสุขทุกข์คอยเข็ญ อีกนานไหมใจดวงน้อยจะค่อยเย็น หลบลำเค็ญคนเดียวเปล่าเปลี่ยวจริง รู้รักแท้มิมีจริงยิ่งในโลก อุปโลกน์อยู่ได้ใจน้องหญิง ก็แค่คนเคยแนบเคยแอบอิง วันนี้นั้นถูกทิ้งยิ่งเดียวดาย สิริวตี หัวข้อ: Re: ...เดียวดาย.. เริ่มหัวข้อโดย: สิริวตี ที่ 05 กรกฎาคม, 2559, 05:19:51 PM หากโลกสร้างจริงแท้ในความรัก
ทำไมภักดิ์ภิรมย์มิสมสอง เมื่อรักใครได้ช้ำน้ำตานอง และครอบครองคร่ำครวญหวนอาลัย หากโลกสร้างรักหวานซ่านฉ่ำชื่น แต่ดาษดื่นเจ็บปวดรวดร้าวไหว โลกสร้างรักที่เห็นเป็นเช่นไร เพราะไฉนครองแต่หม่นทนระกำ สิริวตี หัวข้อ: Re: ...เดียวดาย.. เริ่มหัวข้อโดย: สิริวตี ที่ 10 กรกฎาคม, 2559, 09:24:10 AM เพราะความเหงาเกาะกุมเลยกลุ้มจิต
เพราะเหงาติดตามบุกทุกข์แห่งหน เพราะเหงาจึงอัดอัดรัดกมล เพราะเหงาจนอุราเริ่มชาชิน สิริวตี |