|
หัวข้อ: ฝังลึก (ภาษาภิรมย์ 2) เริ่มหัวข้อโดย: ประทีป วัฒนสิทธิ์ ที่ 06 ตุลาคม, 2556, 07:45:22 AM เมื่อเห็นบันไดเลื่อน รอยยิ้มพิมพ์ใจของเด็กน้อยเด่นชัด สีหน้าบอกว่า นี่คือเครื่องเล่นชนิดหนึ่งที่สุดสนุก ปลุกใจให้คึกคักมิน้อย รบร้าวแม่ให้ร่วมเล่นเพลิดเพลินด้วยกัน บันไดแล้วบันไดเล่าจนก้าวไปถึงชั้นเก้าชั้นสุดท้าย รบร้าวแม่ครั้งที่สองซึ่งเป็นขาลง คงสนุกอีกแบบ อีกอย่าง แม่มิเคยขัดใจลูกตั้งแต่ไรมา เอาอะไรได้ตามปราถนาตามใจชอบ เหตุผลเด็กเขามี อิสระเสรีมอบให้ สมองเขาจักได้พัฒนา นี่คือความปรารถนาของพ่อแม่ปัจจุบัน ฉะนั้นไซร้เหตุผลของพ่อแม่ที่จะร้องขอลูกน้อยก็พลอยได้รับการปฏิเสธโดย สิ้นเชิง โดยดุษฎี บันไดเลื่อนถึงชั้น เค.เอฟ.ซี หยุดตรงนี้แม่ ศักดิ์สิทธิ์นักแลคำสั่ง ลูกร้กแม่จักสนองตอบ แม่ก็ชอบเช่นกัน รับประทานกันขั้นภูมิใจ ตามยุคสมัยเครื่องยนต์ล้นเมือง อาหารเกลี้ยงจานแห่งสารเคมี อิ่มอร่อยสุดที่พรรณนา แม่..ชั้นล่างมีของเล่นไหมหนา บอกลูกมาเร็วพลัน ลูกชอบอะไรเชิญเลือกได้แม่ไม่หวั่น ขอกำนัลให้ลูกรักหมดใจ น้ำเสียงชัดแจ่มใสที่แม่ตอบ แม่ลูกชอบปืนใหญ่ ปืนกลไฟ แม่ไหนระเบิด ไหนรถถัง ไหนหุ่นยนต์จอมพลัง จะเอาไปตั้งป้อมซ้อมรบ ทวนทบการเข่นฆ่ากัน ได้ทั้งนั้นที่ลูกชอบ เป็นคำตอบอันโปร่งใส ลูกแม่เก่งนี่กระไร ฝึกไว้ป้องกันภัยตัวเอง บันไดเลื่อนเคลื่อนไปชั้นสูงสุด เร็วรุดหาช้าไม่ โอ้..แม่ เสื้อผ้ามากมาย เลือกแฟชั่นสมัยใหม่ฝากพี่ที ลูกรักเก่งนัก น่ารักหัวถึง ลูกแม่ฉลาดเป็นหนึ่ง แม่สุดซึ้งลูกนักเชียว แม่..มีสายเดี่ยว สีเขียวสดใส แม่..นี่กระโปร่งยาวไปไหม อ๋อลูกแม่..นั่นสั้นพอดี บัดเดี๋ยวดัง ประหนึ่งสั่งจากฟากฟ้า หรือว่าเสียงวิญญาณแห่งบรรพชน อย่าสืบค้นเลย รู้เพียงเสียงเอื้อนเอ่ยว่า.. "โอ้เด็กน้อย เจ้าอยู่ ณ ที่สูง เท้ามิได้สัมผัสธรณี รู้ไม่นี่เจ้ายืนอยู่บนปล้องเปลว แห่งหุบเหวสูงชัน ขืนยืนอยู่นานนานเช่นนั้น สักวันเจ้าตกเหว" สิ้นเสียงสำเนียงสั่นเครือ ฝากความงงงันแก่เด็กน้อย หากผู้เป็นแม่ฟังกระจ่างแจ้งทุกถ้อย "โง่มิทันยุค ล้าสมัย ยุคนี้ศิวิไลซ์ ไร้พรมแดน" |