|
หัวข้อ: รำพัน เริ่มหัวข้อโดย: สิริวตี ที่ 14 พฤศจิกายน, 2559, 09:33:38 AM แผ่นดินภูเขาลำเนากว้าง
แผ่นฟ้าเวิ้งว้างหว่างสวรรค์ ลากรุ้งคุ้งแควแค่พู่กัน ตะวันเหลืองเรื่อเพื่อเกื้อเรา สกุณาบินไกลไม่ยินเสียง น้ำตกตกเรียงจากเวียงเขา มัจฉาแหวกว่ายคลายบรรเทา ลบเหงามิได้ให้ยากเย็น วางลงแผ่นไม้ที่ไล้สี วางตรงฤดีที่ข้องเข็ญ น้ำตาหลั่งไหลข้างในเป็น ลำเค็ญด้วยฤทธิ์คิดถึงเธอ สิริวตี หัวข้อ: Re: รำพัน เริ่มหัวข้อโดย: ชลนา ทิชากร ที่ 14 พฤศจิกายน, 2559, 11:54:07 PM (http://2.bp.blogspot.com/-i4mTemUpH2M/UQewAIYXXlI/AAAAAAAAAFY/LRkcEU-_pf0/s1600/viewxxx109.jpg) (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_030.gif) อาทิตย์อับแสง เหมือนแผ่นดินสิ้นดับลับแสงส่อง ยามห่างน้องหมองเศร้าเหงาเสมอ ก่ายกอดหมอนนอนหลับกลับละเมอ บางครั้งเหม่อเพ้อบนอยู่คนเดียว เคยพากเพียรเขียนฝันมาสรรค์สร้าง จำต้องห่างร้างไกลให้เปล่าเปลี่ยว ขวัญมาห่างร้างราพาซีดเซียว มองเดือนเซี้ยวเหลียวหาหว้าเหว่ใจ แสงจันทร์งามยามนี้พีมาแล้ว โอ้น้องแก้วแคล้วกันฉันหมองไหม้ คิดถึงเธอเพ้อพร่ำร่ำพิไล เคยชิดใกล้ไกลกันฉันเหงาทรวง ชลนา ทิชากร (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_028.gif) 8tN8IheCxGM หัวข้อ: Re: รำพัน เริ่มหัวข้อโดย: สิริวตี ที่ 15 พฤศจิกายน, 2559, 04:18:19 PM ออกมาสร้างผลงานสานสลัก
เพราะโศกหนักตรมจนคนเป็นห่วง หาที่ขีดเขียนง่ายระบายปวง ความทุกข์ทวงโถมทับให้ลับลา เอากวีที่พิรามตามรังสรรค์ เพิ่มพูนจรรโลงจิตนิดดีกว่า วางอักษรให้ยลเป็นมนตรา สุขก็พาใจตื่นชื่นชีวิต สิริวตี |