|
หัวข้อ: ทนไม่ไหวแล้ว... เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 05 พฤษภาคม, 2560, 05:48:34 PM อยากขยับจับจูบเรือนรูปสวย อุดมด้วยโปรตีนยีนสีสัน โค้งโหนกนูนพูนเนื้อเจือหวานมัน วูบหวาบหวั่นอวบอูมใจตูมตาม สืบเท้าซ้ายย้ายขวาหน้าเซทรุด หัวทิ่มมุดไม้ซางข้างมะขาม เพื่อนพยุงลุงแก่เง้อแลงาม เงอะซุ่มซ่ามอกแอ่นสวมแว่นชา วนเหม่อเมินเพลินผล็อยเอียงถอยหลัง ชนกะมังถังถาดกระจาดฝา ก้นจ้ำแจ่งแผงเผงเข่งผักปลา คนหุยฮาขบขันหันวุ่นวาย กลัวเหินห่างจางกลิ่นประทิ่นหอม สูดดมดอมยั้งขาดสวาทหาย คือสิ่งชอบเสพสู่มิรู้คลาย จวบเจียนตายยากลืมปลื้มคะนึง สองมือคลำสำรวจตรวจกระเป๋า ไร้แบงก์เบาเหลือลมเหรียญสลึง ละสิบร้อยเท่าไรรวมพอพึง เทียบเท่าหนึ่งเสนอเธอเคียงควร อยากขยับจับจูบลูบสักครั้ง วอนสมหวังสัมผัสสัดสงวน น้ำลายสอรอซื้อมือชี้ชวน โชยอบอวลเหลืองอ่อนเอาหมอนทอง ขายลำไยหนึ่งตะกร้า ซื้อทุเรียนได้หนึ่งผล รพีกาญจน์ หัวข้อ: Re: ทนไม่ไหวแล้ว... เริ่มหัวข้อโดย: สิริวตี ที่ 05 พฤษภาคม, 2560, 07:13:13 PM ดังกนกงดงามอร่ามพร่าง
เห็นเรือนร่างโหนกนูนพูนเนื้อผ่อง วิเศษรสเลิศลิ้นเมื่อลิ้มลอง เขาจับจองต้องตกในอกตน เรายืนมองเหมือนกันพลันแต่นึก ไม่กล้าไปร่วมศึกตรงใต้ต้น อยากจะเก็บอยากจะกลืนให้ชื่นตน น้ำตาหล่นแค่เรากระเป๋าแบน สิริวตี หนูอยากกินบ้างแต่ตอนนี้ทรัพย์จาง...ได้แต่มองตาปริบๆๆ :29: |