เว็บไซต์อารมณ์กลอน เว็บไซต์สำหรับผู้มีกลอนในหัวใจ..

บทกลอนไพเราะ => กลอนเศร้า => ข้อความที่เริ่มโดย: ออมอำพัน ที่ 11 พฤษภาคม, 2560, 10:34:52 PM



หัวข้อ: "ฝน"
เริ่มหัวข้อโดย: ออมอำพัน ที่ 11 พฤษภาคม, 2560, 10:34:52 PM


(http://upic.me/i/ip/c0ca62d69e47e38cae27c1030664d23b.jpg) (http://upic.me/show/60803576)


แปะเปาะรัวเกราะกราวพราวเม็ดใส
งามวิไลไล้ลูบจูบความเหงา
หยาดสู่ภพจบสู่พื้นยืนซึมเซา
จะมีเขาหรือใครที่ไหนแคร์

ก็แค่คนช้ำรักปักดวงจิต
คนถูกพิษห่วงหาพาชะแง้
ผ่านม่านฝนกลลวงผันปรวนแปร
รักแน่แท้ละลายจางหายไป

ฟ้าเทาทาบทึมทับความรู้สึก
ในส่วนลึกตรึกตรองหมองหม่นไหม้
คำเคยพร่ำผันผ่านซ่านเนื้อใจ
กลับไฉนกลอกกลิ้งทิ้งเยื่อใย

ฝนลาฟ้าคาค้างความรู้สึก
ฝนผนึกทรงจำทำไฉน
น้ำตาร่วงทวงถามคนอยู่ไกล
จำได้ไหมคำเคยมั่นลั่นวาจา

จากนี้ไปมองฟ้าลาความเศร้า
ทิ้งวันเก่าเป็นอดีตเลิกโหยหา
เก็บความช้ำกำความชอกตอกชินชา
ล้วนนำพาสองขาก้าวย่างไป

ไม่มีฝนไหลหล่นเลียบใจแล้ว
โอ้ดวงแก้วแหลกสลายกลายเศษไซร้
มันก็แค่วันคืนกลืนผ่านไกล
เริ่มต้นใหม่กับไฟฝัน...ฉันไม่แคร์

(http://upic.me/i/xv/0nk88dzsf0p.gif) (http://upic.me/show/40006150)


หัวข้อ: Re: "ฝน"
เริ่มหัวข้อโดย: ออมอำพัน ที่ 12 พฤษภาคม, 2560, 12:53:56 AM
(http://upic.me/i/40/h5aj1.jpg) (http://upic.me/show/60803900)

พิรุณพร่ำรำพันหยาดเก็จแก้ว
ร่วงหล่นแล้วฟ้อนฟ้าเป็นรวงสาย
อัสสุชลสายฝนที่หล่นพราย
ใจละลายชวนน้ำตาไหลหลั่งริน

เยียบเย็นหนาวร้าวลึกบึ้งหัวใจ
จะให้ใครมารักบ่ายหน้าผิน
เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บปวดจนชาชิน
กัดกลืนกินทุกข์ระทมขมผ่านคอ

ฟ้าหม่นฝนหนาวใจร้าวแหลก
สลายแตกชอกช้ำระกำหนอ
โศกอารมณ์จมจ่อมแต่ยังรอ
วันฟ้าทอประกายอ่าอำไพ

ไม่มีหรอกคนไหนจะมารัก
แค่รู้จักเขาก็เอียนเกินทนไหว
ลมหายใจแต่ละวันผันผ่านไป
เหยียบซากไส้ที่ตายด้านซานซุุกซม

พิรุณพร่ำรำพันหยาดเก็จแก้ว
ยินเสียงแว่ววิ่งฝ่าฝนทนขื่นขม
เจ็บให้เป็นเย็นให้ได้ผ่านระทม
ก็แค่หล่มอารมณ์ที่ย่างกราย

พิรุณพรมฝนพรำฉ่ำลมเย็น
ทรงจำเห็นเป็นอดีตกรีดผันผาย
ทุกข์ผ่านมายิ้มเย้ยอย่างท้าทาย
ฝ่าให้ได้!!!ลุกให้เป็น!!!แค่นั้นพอ


----สู้โว้ย!!!----


หัวข้อ: Re: "ฝน"
เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 13 พฤษภาคม, 2560, 04:43:07 AM

พิรุณพร่ำฉ่ำเย็นกระเส็นกระสาย
เปียกเพียงกายภายนอกมิบอกหนอ
ว่าภายในชอกช้ำน้ำตาคลอ
ซ้ำซากท้อทุกข์ท้นเอ่อล้นทรวง

รักตนเองเข้าไว้ให้ดีเถิด
กว่าจะเกิดแสนยากลำบากห่วง
อีกรอเติบโตใหญ่ในทั้งปวง
ฤาจักยอมพ่ายบ่วง...ลมลวงรัก...

...เล่นเอา ต๊กกะใจ ตรง "สู้โว้ย" นี่แหละ
นึกว่าน้องอร อุดมพร พลศักดิ์
(นักยกน้ำหนักเหรียญทองโอลิมปิค 2004)
มาเอง...หึหึ

Soul Searcher
Inspired to write 13/5/2017