|
หัวข้อ: เพียงความหวั่นไหว เริ่มหัวข้อโดย: ปฏิพัฒน์ ที่ 04 กรกฎาคม, 2560, 09:27:21 AM "เพียงความหวั่นไหว"
เพียงผีเสื้อขยับ...จับใบไม้ สะเทือนหวั่นไหว...ถึงฟากฟ้า แผ่วเพียงผลัดไม้ใบ..ในพนา ร่วงสู่พื้นพสุธา...สะเทือนดิน ทะเล...ยังหวั่นไหวแม้ไกลลิบ เพียงกระซิบจากลำธาร..เซาะผ่านหิน เพียงนกไพรขยับปีกจะหลีกบิน กระจายกลิ่นทั่วไพร..กลิ่นใจพราน เพียงสายตาเหลียวไกล...คนใจจาก มิเอ่ยปาก..เป็นดั่งสั่งประหาร เพียงน้อยใจใจหาย...แทบวายปราณ สั่นสะท้านหวั่นไหว...ทั่วใจตน. ...... ปฏิพัฒน์ หัวข้อ: Re: เพียงความหวั่นไหว เริ่มหัวข้อโดย: ❀ Sasi ❀ ที่ 04 กรกฎาคม, 2560, 11:14:25 AM ให้กระสับกระส่ายเป็นไรนิ สมาธิก็นั่งยังไร้ผล กระดกน้ำสามลิตรจิตก็วน แปลกพิกลใจเราในเช้านี้ เข้าบ้านเบิ่งตาขมึงถึงบางอ้อ ชายสุดหล่อโด่งดั้งนั่งตาหยี มิช้าชักทักทายด้วยไมตรี ยืมพันสี่ ได้ป่าว...ซื้อข้าวกิน อุ๊ย..เศร้า ....?:23: หัวข้อ: Re: เพียงความหวั่นไหว เริ่มหัวข้อโดย: พรานไพร ที่ 04 กรกฎาคม, 2560, 12:00:30 PM ให้สี่พันเลยเจ้าเอาไปซื้อ อย่าร้องฮือพรานไพรมิใจหิน แต่ดอกเบี้ยคูณร้อยค่อยเช็คบิล หม่ำจนดิ้นท้องแตกนอนแหวกพุง "ปฏิพัฒน์"ชวนพรานมายิงนก เลยรีบพกไรเฟิลแล้วเดินมุ่ง กลิ่นสาบป่าพะยอมหอมจรุง ลาเมืองกรุงทันทีไม่รีรอ :21: พรานไพร หัวข้อ: Re: เพียงความหวั่นไหว เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 04 กรกฎาคม, 2560, 01:20:45 PM "เพียงความหวั่นไหว" เพียงผีเสื้อขยับ...จับใบไม้ สะเทือนหวั่นไหว...ถึงฟากฟ้า แผ่วเพียงผลัดไม้ใบ..ในพนา ร่วงสู่พื้นพสุธา...สะเทือนดิน ทะเล...ยังหวั่นไหวแม้ไกลลิบ เพียงกระซิบจากลำธาร..เซาะผ่านหิน เพียงนกไพรขยับปีกจะหลีกบิน กระจายกลิ่นทั่วไพร..กลิ่นใจพราน เพียงสายตาเหลียวไกล...คนใจจาก มิเอ่ยปาก..เป็นดั่งสั่งประหาร เพียงน้อยใจใจหาย...แทบวายปราณ สั่นสะท้านหวั่นไหว...ทั่วใจตน. ...... ปฏิพัฒน์ เด็ดดอกไม้ สะเทือน...ถึงเวหาส บริภาษ เลื่อนลั่น...สั่นเวหน คมความคิดลึกล้ำ...ด่ำกมล ทั่วสกลกึกก้อง...ซ้องศรัทธา บริบทเริ่มต้น...บนต่ำต้อย กระจ้อยร่อยแตกเติม...เพิ่มสาขา เกิดจากดินเติบใหญ่...ในนภา ยากนักหนา...แต่ทั้งมวล...ล้วนจากใจ เฉกความรัก...ความเศร้าเหงาวิโยค ความทุกข์โศก...รำพันเพราะหวั่นไหว ก่อกำเนิด...จากห้วงดวงหทัย ท้อใจไย...ไหวสั่น...นั้นเพียงลม... Soul Searcher Inspired to write 4/7/2017 IUpPuCT4rGg หัวข้อ: Re: เพียงความหวั่นไหว เริ่มหัวข้อโดย: สิริวตี ที่ 04 กรกฎาคม, 2560, 04:12:57 PM เพราะหวั่นไหวไปตามความรู้สึก
รักเคยลึกซึ้งกันก็พลันขม เกลียดเวลาปันไปให้ระทม นั่งระงมโศกศัลย์กั้นน้ำตา ยามไกลเอยไกลแล้วยังแว่วเสียง ต่อนี้ไม่ได้เพียงจะเห็นหน้า แล้วยามใดสุขเก่ากลับคืนมา ฤาไม่มีเวลานั้นอีกแล้ว? สิริวตี หัวข้อ: Re: เพียงความหวั่นไหว เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 05 กรกฎาคม, 2560, 12:05:46 AM ยามเหินห่างร้างไกล...อาลัยนัก ทั้งเสียงทักทายกัน...ก็พลันแผ่ว เหลือเพียงพร่างพจน์พร้อย...ร้อยเรียงแพรว ประเจิดแจ้วซ้องศิลป์...กวินแด เมื่อคืนวันหมุนเวียน...เปลี่ยนผันผ่าน อดีตกาลมิหวน...ทวนกระแส อนาคตทุกข์โศก...วิโยคแปร มิรู้แท้เป็นตาย...ร้ายหรือดี จักขอทำปัจจุบัน...ฟุ้งฝันเฟื่อง ให้ลือเลื่องเปรื่องปราด...มิขลาดหนี ฝากหัวใจพิสุทธิ์...ดุจนที พจน์วารีฉ่ำเย็นเช่น...สายธาร แม้เพียงนำอักษร...ย้อนประดิษฐ์ บรรจงจิตถักร้อย...ถ้อยประสาน สลักไล้เลือนบท...พจมาน จากวันวานนำมอบ...ปลอบขวัญเรียม Soul Searcher Inspired to write 4/7/2017 |