|
หัวข้อ: สุดเหงา เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 24 กันยายน, 2560, 08:53:32 PM ก็เกิดอยู่อย่างนั้นวันแรกเล็ก เมื่อยังเด็กไม่ยุ่งเล่นสุงสิง ร่วมเพื่อนชายซุกซนรนเช่นลิง แอบเฉยนิ่งจ้องดินจนชินชา ปลีกออกไปไกลโพ้นกระโจนข้าม รั้วเขตคามคูคลองท่องธารป่า เลยเตียนโล่งเลียบรกเลาะกกคา ไต่แผ่นนผาพื้นพงขึ้นลงดอน ค่ำคืนเห็นเย็นสบายตูบท้ายทุ่ง เดือนลับคุ้งไร้เงาหมาเห่าหอน ฝนตกพรำน้ำใสกลิ้งใบบอน นกบินว่อนเช้าแจ้งรับแสงเงิน ดนตรีดังรังควานงานป่าวร้อง เข้าหับห้องเทิดธรรมพร่ำสรรเสริญ สุมนินทาด่าทอพอเผชิญ รีบดุ่มเดินเมินหน้าระอาอาย ละพวกพ้องมองแปลกแยกก้อนกลุ่ม สู่สุมทุมซุ่มเงียบกินเรียบง่าย น้ำพริกไข่ข้าวเหนียวน้ำบ่อทราย บ่าสะพายยามดำพรวนลำไย ก็ชอบอยู่อย่างนั้นกันแต่เล็ก ชีวิตเด็กเหงาเงิบถึงเติบใหญ่ เกรงลำบากยากจริงหญิงคู่ใจ หล่อนเบื่อเราเมื่อไรขับไปตาย รพีกาญจน์ หัวข้อ: Re: สุดเหงา เริ่มหัวข้อโดย: ❀ Sasi ❀ ที่ 26 กันยายน, 2560, 11:40:15 AM เสียงแจ้วแจ้วแว่วบ่นแต่หนหลัง
เป็นอีหยังบ่น้อท้อแท้อ้าย เฮ็ดงานหนักพักบ้างปลดวางดาย นอนแผ่หงายดูเดือนเยือนกลางวัน มรสุมคลุมเครือทั่วเหนือใต้ ผ่านมาไกลทุกข์สุขฝ่าบุกบั่น สะสมสร้างอดออมพร้อมแบ่งปัน เมื่อสุดท้ายไร้สำคัญ...ต้องทำใจ..!? :aab13: |