เว็บไซต์อารมณ์กลอน เว็บไซต์สำหรับผู้มีกลอนในหัวใจ..

คำที่มีปัญหาในที่นี้นี้ ได้แก่ ท่าม (ทุกคำ) ระบิล วิญญ์  สถิตย์  หรรษ์  (ไม่)สน  พริ้ว  หวล  วิญญา  นิจสิน
๑.   ท่าม  กวี/นักกลอนหลายท่าน นำมาใช้ในความหมาย ท่ามกลาง – ที่ซึ่งอยู่ระหว่างกลาง   แต่ความจริงมิน่าจะใช่ความหมายนั้น  เพราะหาคำนี้ไม่พบในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตฯ  มีเพียงวงเล็บไว้ตอนท้ายคำอธิบายความหมายของคำ ท่ามกลาง    (ไทยเดิม ท่าม ว่า ที่ เช่น ท่ามเหนือ ท่ามใต้)
๒.   ระบิล – น. เรื่อง ความ ฉบับ อย่าง  เช่น ระบิลเมือง (หลายๆคนนำมาใช้ผิด ในความหมาย ลือลั่น เลื่องลือ ดัง)
๓.   วิญญ์ – ผู้ใช้คำนี้ใช้แทน วิญญาณ  แต่ต้องการพยางค์เดียว หรือ ต้องการเสียงอิน  จึงตัดสระ - พยัญชนะท้ายคำออก และ ใช้เครื่องหมายทัณฑฆาต กำกับพยัญชนะที่ไม่ต้องการให้ออกเสียง  ซึ่งไม่ถูกต้อง
๔.   สถิตย์  ใช้เป็นคำวิสามานยนาม (ชื่อเฉพาะ) ได้ เช่น ชื่อคน ชื่อถนน (พจานานุกรมฯ มิได้บันทึกไว้)  ถ้าหมายถึง อยู่ ยืนอยู่ ตั้งอยู่ ต้องใช้  สถิต
๕.   หรรษ์ – ผู้ใช้คำนี้ใช้แทน หรรษา แต่ต้องการเสียงอัน จึงตัดสระออกแล้วใช้เครื่องหมายทัณฑฆาต กำกับพยัญชนะท้ายคำที่ไม่ต้องการออกเสียง ซึ่ง ไม่ถูกต้อง  ควรเลือกใช้คำ หฤหรรษ์ แทน
๖.   สน –   น. ชื่อต้นหลายพืชชนิด เช่น สนทะเล   สนแผง    สนหางกระรอก  ฯลฯ
      สน -   ก. ร้อยด้วยเชือกหรือด้าย เช่น สนตะพาย สนเข็ม
        “สน”  เป็นภาษาปาก ตัดมาจากคำ  สนใจ  เช่น  ไม่สน  สนไหม  น่าสนนะ  ฯลฯ จึงไม่เหมาะสมที่
         จะนำมาใช้ในบทร้อยกรอง (อาจพบได้ในคำสนทนาของตัวละคร ในนิยาย, ภาพยนตร์)
๗.   พริ้ว – เป็นคำที่มักเขียนผิด และพบบ่อยมาก  คำที่พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิต  บรรจุไว้ คือ พลิ้ว
๘.   หวล  ใช้เป็นคำวิสามานยนามได้ เช่น ชื่อคน (นายหอมหวล) ถ้าเป็นคำกริยา ต้อง หวน – เวียนกลับ
๙.   วิญญา  คำนี้พบบ่อยในบทร้อยกรอง มาจาก วิญญาณ  ต้องการเสียงอา ผู้เขียนเลยตัดพยัญชนะท้ายคำทิ้ง  ซึ่ง ผิดหลักภาษาไทย ที่ถูกต้องต้องใช้ วิญญาณ์ (ทำนองเดียวกับ สังขาร – สังขาร์)
๑๐.นิจสิน - ใช้ผิดจนเคยชินครับ พจนานุกรมฯ ใช้   นิจศีล – ว. เป็นปรกติเสมอไป

ยังมีอีกหลาย ๆ คำครับ ที่นัก “ประดิษฐ์ภาษา” รุ่นใหม่ๆ ตัด/ดัดแปลงใช้กัน อันเป็นการทำลายมรดกทางวัฒนธรรม มากกว่าการส่งเสริมสร้างสรรค์

                                                          สุวัฒน์  ไวจรรยา
 
* ยินดีรับความคิดเห็น ตาม "หลักการใช้ภาษาไทย"
* ขอสงวนสำหรับความเห็นที่ว่า  "ใช้กันมานานแล้ว - กวี/ครูกลอนรุ่นเก่าก็ใช้กัน - เห็นท่านใช้ก็เลยใช้ตาม"