|
หัวข้อ: คิดถึงเหลือเกิน เริ่มหัวข้อโดย: พิณจันทร์ ที่ 18 มิถุนายน, 2562, 11:33:30 AM (https://scontent.fbkk2-8.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/35471639_2039809126089570_4723509937269899264_n.jpg?_nc_cat=100&_nc_eui2=AeHuiqhbO03kkzQs23A5TRp3p3T-sfpewYAUxqE33SqZgjARQLLPSmstxGRyqC4-cXsV6NXZa5BbJyDGdIAS7e2uUzyCb3JZJLX7B1fXPU-F6w&_nc_oc=AQlmTtGqp3F1U9VzzFagRdjZfUlMDBBoa7BeGNqq_oTZ2v0neKMFETaZvQDGaC179Mw&_nc_ht=scontent.fbkk2-8.fna&oh=7d02abd84114e8725cece7d19d1a9210&oe=5D789B4F)
...คิดถึงเหลือเกิน... คืนจันทร์เสี้ยวเกี่ยวใจให้คิดถึง กาลครั้งหนึ่งสรวลเสสิเน่หา แม้รู้สึกหลายอย่างดูบางตา แต่เวลาผ่านไปยังไม่ลืม ทำไมหนอนึกย้อนเหมือนตอนเริ่ม คล้ายดั่งเพิ่มดวงจิตจริตปลื้ม ความทรงจำกระซิบทรวงหยิบยืม มาด่ำดื่มสร้อยศิลป์คล้องยินยล หากแม้นมองจันทร์เสี้ยวมาเกี่ยวถ้อย ใจก็คอยเหหันประพันธ์ผล ความคิดถึงดึงใส่ใครอีกคน น้ำตาหล่นอาบแก้มหยาดแย้มกานท์ คิดถึงไหมคิดถึงเคยพึ่งจิต วาดนิมิตอักษรเป็นกลอนขาน คิดถึงไหมไกลเกินมาเนิ่นนาน ยังเขียนอ่านอยู่ไหมคนไกลกัน คืนเดือนเสี้ยวเดียวดายมองปลายฟ้า สุดแนวป่าหนาวลมโชยข่มขวัญ ถักทอศิลป์รินมาสาระพัน คิดถึงวันหยอกล้อถักทอใจ หากแม้นถามความหวังคงดั่งเก่า ที่สองเราสัญญาจะมาใหม่ ที่เมื่อจันทร์ส่องฉายประกายไพร จะกลับไปเยือนศิลป์ถวิลเจอ หากแต่คืนเสี้ยวจันทร์เมื่อหันส่อง ความหม่นหมองอาบจิตคิดเสมอ เมฆบดบังเลือนลบมิพบเธอ น้ำตาเอ่อรำพึง..คิดถึงเหลือเกิน. พิณจันทร์ หัวข้อ: Re: คิดถึงเหลือเกิน เริ่มหัวข้อโดย: พิณจันทร์ ที่ 18 มิถุนายน, 2562, 11:50:51 AM (https://scontent.fbkk2-8.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/62610203_2818039721599836_4588911086756954112_n.jpg?_nc_cat=102&_nc_eui2=AeFfNg1NmO8DVCWRl7R0Dou22MFOndkkdZZhTubF6pJhjsJ61RAwbkff6FQIR4s9rJbI_DceO7POqCtk1bQe2vjYpTA71kIdOFmDkfLWejiniw&_nc_oc=AQljtAKHlTbVd2WSZivFy6LucwcGRSfsbT4h4EPZwwcnKksmZF5f_OTrX4kktaXywMw&_nc_ht=scontent.fbkk2-8.fna&oh=5c6275238cd6ca1f838fe09191e23759&oe=5D888470)
คิดถึงเหมือนเดิม หันมองฟ้ามองจันทร์ประพันธ์ศิลป์ หันมองถิ่นมองไปแม้ไกลเขิน ก็ยังเห็นเป็นใกล้ใจดำเนิน มิเคยเมินจากลาย้อนมามอง ก็แย้มยิ้มพิมใจสุขให้ยิ่ง ก็ความจริงทำให้ใจผยอง ว่าจะสาวจิตนำจนลำพอง และป่าวร้องถ้อยศิลป์จินตนา ด้วยคิดถึงเหลือเกินมิเขินกล่าว ทั้งเหน็บหนาวถ้อยจินต์รินภาษา ทั้งสะอื้นจินต์วาดปาดน้ำตา จริงดังว่าอ่านไปนั่นใช่ตน ความคิดถึงร้อยใจผูกให้มั่น ทั้งบากบั่นความกล้าสู้ฟ้าฝน กอดแรงใจให้อยู่เป็นผู้คน ความอดทนเกินร้อยมิน้อยเลย สุขใดใดเก็บเกี่ยวย้อนเหลียวหา แม้น้ำตาบ่าไหลมิได้เฉย ที่จะหวนมองหามากอดเกย ว่าเราเคยผูกพันนั้นสองใจ ตราบเท่านานแสนนานหวานยังอยู่ ลึกลึกรู้เขานั้นทำหวั่นไหว เป็นเวลาคล้ายจริงกว่าสิ่งใด แค่ฝันไป...ขอโทษอย่าโกรธเลย พิณจันทร์ 18 มิถุนายน 2562 หัวข้อ: Re: คิดถึงเหลือเกิน เริ่มหัวข้อโดย: พิณจันทร์ ที่ 18 มิถุนายน, 2562, 03:10:54 PM (https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn%3AANd9GcSEJtotCrOBSaUmGh9VoUY_hLUDiOuBuDTT-6FDg13sDXIINWI-)
คิดถึงแล้วจำ มองดาวเดือนค่ำคืนดึกดื่นแล้ว เรไรแผ่วเสียงเบาซ่อนเงาเฉย อาจเหนื่อยล้าหัวค่ำร้องร่ำเคย แต่คนเอ๋ยทำไมหลับไม่ลง ความอ่อนล้าทำงานหนักปานนั้น จวบทั้งวันร่างกายมิหมายส่ง ต้องพักผ่อนมิตื่นหลับยืนยง เช้าก็คงสดชื่นเมื่อตื่นนอน แต่ทำไมเล่าหนอคล้ายรออื่น ยามค่ำคืนทำไมใจเจ้าถอน ครุ่นคิดใดเล่าหนาถึงอาวรณ์ มองจันทร์จรห้วงฟ้าอุราโรย ความรู้สึกเปลี่ยวเหงารุกเร้าจิต หลายเรื่องคิดปรุงแต่งใจแห้งโหย อดีตเก่าเล่าผ่านขานโอดโอย ดั่งแส้โบยหัวใจเจ็บให้จำ คล้ายยังเป็นวันวานที่ผ่านพบ มิเลือนลบคราวใจให้ถลำ ตัองโง่เขลาพาใจให้ระกำ โดนเหยียบย่ำเกินใครที่ได้เป็น มองดาวเดือนเคลื่อนคล้อยฟ้าน้อยแสง หมดเรี่ยวแรงจริงหนอ จิตก็เห็น อดีตร้ายฟาดฟันหั่นกระเด็น ต้องรีบเข็น ก่อนสายให้อายคน พิณจันทร์ 18 มิถุนายน 2562 หัวข้อ: Re: คิดถึงเหลือเกิน เริ่มหัวข้อโดย: จั่นเจา ที่ 18 มิถุนายน, 2562, 08:36:39 PM :19:
อากาศหนาวยาวนานสะท้านสั่น คงพัวพันความหลังในครั้งหน น้ำค้างแซมแก้มชื้นยังยืนทน หากป่วยจน..เจ็บไข้มิได้การ มีเรื่องคิดติดไว้อันใดเล่า ความก่อนเก่า..เร้นลับมิขับขาน ฤา..รังเกียจเดียดฉันท์กว่าวันวาน มองเลยผ่าน..อมทุกข์เจ็บจุกทรวง พี่สังเกตุเวทนา..จับตาจ้อง ไยหม่นหมอง..ไร้สุขแทบทุกช่วง โลกกลับกลอกข้างนอกช่างหลอกลวง พี่เป็นห่วง..จงเล่า...พร้อมเข้าใจ Jannjao :13: หัวข้อ: Re: คิดถึงเหลือเกิน เริ่มหัวข้อโดย: พิณจันทร์ ที่ 19 มิถุนายน, 2562, 02:33:25 PM :13:
:13: ทุกคนต่างชีวิตทุกทิศที่ ปัญหามีเป็นร้อยทั้งน้อยใหญ่ แต่ปัญหาหนักสุดคือทรวงใน ทุกวารวัยย่อมพบประสบเจอ เป็นตัวแปรสำคัญคนผันเปลี่ยน หากวนเวียนครองคู่อยู่เสมอ แค่รักกันก็ยังนั่งละเมอ ถึงขั้นเพ้อครวญหาอยากมาเคียง แม้อยู่เดี่ยวเดียวดายยังบ่ายหน้า แหงนมองฟ้าจำนงค์คอยส่งเสียง เทวดาสะดุ้งตกมุ้งเตียง ชะเง้อเมียงมองใครคู่ไม่มี ความเดือดร้อนวุ่นวายหญิงชายนั้น เกิดสัมพันธ์ทางใจไม่ถูกที่ บางคนไม่รู้ตัวผิดชั่วดี กลายเป็นผีช่อนตัวชั่วก็ยอม สำหรับฉันวันนี้ระพีจิต วาดนิมิตคนไกลให้ถนอม ทุกทุกครั้งมีสุขรักสุกงอม หมายดมดอมถ้อยศิลป์จินตนา แต่บ่อยครั้งที่หนาวเหน็บร้าวเหงา คิดถึงเขาก็สรรรำพันหา แต่วันนี้เขียนไปเขาไม่มา แท้เขาลาจากไป นั่นใช่จริง พิณจันทร์ 19 มิถุนายน 2562 หัวข้อ: Re: คิดถึงเหลือเกิน เริ่มหัวข้อโดย: จั่นเจา ที่ 20 มิถุนายน, 2562, 09:52:50 AM :13:
คนรักหายคลายเคลื่อนบิดเบือนจิต พาความคิดปั่นป่วนก่อกวนหญิง เกิดปัญญาคับแคบเข้าแอบอิง ความกลัวสิง..สุมรกพาลตกใจ พี่ว่าเรื่องรักนั้นพูดกันยาก ทนลำบากเจ็บช้ำกระทำใส่ หากค้นเหตุละเมิดกำเนิดใน เพราะเยื่อใยความชอบเข้าครอบครอง ลองสมัครรักแล้วมิแคล้วหลง จิตพะวง..ระรื่นวันคืนสอง มโนภาพอาบอิ่มที่ลิ้มลอง สุมก่ายกองความสุขรานรุกทรวง ความคาดหวังโถมถาวาดอากาศ ก่อระบาด..รักร้ายกระจายล่วง ภูมิสติเหนี่ยวรั้ง..ทิ้งทั้งปวง วังวนบ่วงเสน่หา..คณารมย์ หอมรัญจวนมวลหมู่ชื่นชูชอบ ไร้คำตอบ..เย้ยเยาะ..ความเหมาะสม แม้โอนเอนเงนโงนในโคลนตม ยังงายงมงุ่นง่าน...ในการรัก ทำใจเถอะจ้า 555 Jannjao :13: |