|
หัวข้อ: ผมทำนาจริง ๆ (เรื่องสั้นเพื่อสังคม1) เริ่มหัวข้อโดย: ประทีป วัฒนสิทธิ์ ที่ 24 พฤศจิกายน, 2556, 11:05:42 PM ผมทำนาจริง ๆ ผมคิดทำนาจริง ๆ ผมมีโอกาสได้สนทนากับอดีตนายดาบตำรวจท่านหนึ่ง เราเป็นญาติใกล้ชิดกัน ท่านเพิ่งจะลาออกจากราชการประมาณ 1 เดือนที่ผ่านมา พบกันครั้งนี้รู้สึกแปลกใจที่ดูบุคลิกเปลี่ยนไปมาก ไม่ว่าด้านกาย และจิตใจ ร่างกายแข็งแรงดูได้จากหน้าตาแดงอมชมพู ใบหน้ายิ้มแย้ม เมื่อได้สนทนาก็รู้ว่าความคิดอ่าน ความรู้สึกด้านต่าง ๆ เปลี่ยนไปจากเดิม "ผมออกมาทำสวนแล้ว" นายดาบพูดเน้นเสียงชัดเจน "อ้าว..แล้วไหนเคยพูดว่าจะเอานายร้อย" ผมแย้งทันที เขาเคยปรารภเรื่องใฝ่ฝันจะเป็นนายร้อยตำรวจกับผมอยู่เสมอ "เรามันลูกคนจน ลูกชาวนา มีโอกาสถึงขนาดนี้ก็นับว่าบุญ" พูดอย่างภูมิใจที่ได้รับตำแหน่งพลฯ ตำรวจ และก็พูดในลักษณะเช่นนี้กับผมอยู่เสมอ วันนี้เราพูดกันหลายเรื่อง เรื่องของวิถีชีวิต เรื่องสังคม เรื่องการเมือง และเรื่องสับเพเหระอื่น ๆ แต่ก็ไม่วายจะมาลงเอยเรื่อง "นายร้อยตำรวจ" และเรื่องนี้เองที่ผมยังประทับใจอยู่อย่างไม่รู้ลืม "ตอนแรกผมตั้งใจจะใช้ชีวิตราชการตำรวจให้ก้าวหน้า ถึงติดชั้นนายร้อย และก็สอบผ่านจริง ๆ นี่ถ้าไม่ลาออกก็จะติดยศอีกประมาณ 2 เดือนข้างหน้า" ผมมองหน้า ตั้งใจจะแสดงความคิดเห็นก็สอดพูดไม่ทัน "มาระยะหลังความคิดผมเปลี่ยนไปมากจริง ๆ คงไม่ใช่งานมันสอนเรา แต่คงได้สัมผัส ได้เก็บข้อมูลต่าง ๆ จากการปฏิบัติงาน มาผนวกกับคำสั่งสอนของพ่อแม่ที่ให้ยึดความถูกต้อง ความซื่อสัตย์ ความเอื้ออาทร มีจิตใจเมตตาปรานี เลยไม่คิดที่จะเป็นนายร้อย" หยุดจิบน้ำแก้คอแห้ง "ตอนนี้ผมก็ยังมุ่งหวังที่จะทำเรื่องร้อยให้ได้ อาจเป็นเพราะความคิดเดิม แต่ขอเปลี่ยนร้อยนิดหนึ่ง คือไม่คิดจะเป็นนายร้อย แต่จะทำนาสักร้อย จะร้อยไร่ จะร้อยแปลง จะร้อยตารางวา หรือจะร้อยตารางเมตรน่าจะดีกว่านายร้อยตำรวจ" "มีความคิดอะไรอยู่" ผมถาม และอยากรู้คำตอบที่แท้จริง มันเป็นคำตอบที่กลั่นออกจากใจจริง คำตอบนี้ยังก้องกังวานในหูผมตลอดเวลา "ผมคิดว่าผมมีความสุข ถ้าผมทำนาสักร้อยตารางวา แต่ให้ทำนาในพื้นที่นาจริง ๆ นี่ถ้าผมเป็นนายร้อย ผมต้องฝืนใจทำนาบนหลังคน" |