เว็บไซต์อารมณ์กลอน เว็บไซต์สำหรับผู้มีกลอนในหัวใจ..

บทกลอนไพเราะ => กลอนเศร้า => ข้อความที่เริ่มโดย: ระนาดเอก ที่ 13 มิถุนายน, 2563, 12:06:25 PM



หัวข้อ: ~“หยุด?”~
เริ่มหัวข้อโดย: ระนาดเอก ที่ 13 มิถุนายน, 2563, 12:06:25 PM
~“หยุด?”~



ฉันชะลอรอยเท้าการก้าวย่าง
หยุดอยู่กลางลางร้ายที่ฉายแสง
ยืนคอตกกับนิยาม! ความเปลี่ยนแปลง
ตรงเส้นแบ่งจากนี้..ไม่มีเรา

เหลือแต่ฝันเลือนรางเคยร่างไว้
เหลือแต่ไอเวิ้งว้างจางเป็นเถ้า
เหลือไว้แต่อดีตพิษรุมเร้า
เหลือแต่เศร้าฝันร้าย..ให้จดจำ

หยุดในความคลุมเครือ! เช่นเนื้อร้าย
ลวงสองฝ่ายรัก-ฝืนในคืนค่ำ
มีหนึ่งคนคลับคล้ายคนใจดำ
อีกคนพร่ำคำรัก..หลักอาจิณ

คนหนึ่งรองามงอนป้อนคำรัก
อีกฝ่ายมักบ่ายเบี่ยงเลี่ยงคำสิ้น
คนหนึ่งเปิดหัวใจให้โบยบิน
อีกฝ่ายหินสลับ..กับเย็นชา

เหมือนความรักสวนทางสร้างรอยร้าว
สุมเรื่องราวหน้ากากหลากหลายหน้า
ยากเดาใจจากเช้าเข้านิทรา
เหมือนหมอกหนาพร่างพราย..ใต้แสงเดือน

ฉันชะลอรอยเท้า..หยุดก้าวแล้ว
หยุดตรงแนวอดีตไม่คิดเคลื่อน
เหลือเพียงเงาเธอจางอยู่รางเลือน
ยอมสะเทือนใจบ้าง..เมื่อทางตัน๚ะ๛

ระนาดเอก

:letter:


หัวข้อ: Re: ~“หยุด?”~
เริ่มหัวข้อโดย: share ที่ 14 มิถุนายน, 2563, 11:54:09 PM


@ ทุกขับเคลื่อน เลื่อนไป ในโลกหล้า
พึงใฝ่หา ตัว"หยุด" ผุดแจ่มใส
ปัญญาสร้าง อ้างอิง สิ่งชูใจ
"หยุด"หลงใหล ด้วยรัก ปักธงธรรม



หัวข้อ: Re: ~“หยุด?”~
เริ่มหัวข้อโดย: gintanagan ที่ 15 มิถุนายน, 2563, 12:29:13 PM



ฉันเคยคิดมีรักสักอีกครั้ง
รักที่พังแค่อดีตจิตผกผัน
คิดบวกไว้ใจใครไม่เหมือนกัน
แล้ววาดฝันครั้งใหม่เปิดใจรอ

มาพบเจอเพื่อนใหม่ออนไลน์เล่น
แรกเพียงเป็นเพื่อนกันคุยนั้นจ้อ
นานวันไปคุยสนุกเริ่มถูกคอ
ใจเริ่มก่อแสงสว่างบางครั้งคราว

เนื่องจากเข็ดรักแรกที่แจกช้ำ
กลัวจะซ้ำรอยเดิมเติมความเหงา
เจ็ดปีที่คอยประคองครั้งสองเรา
เปิดรับเขาเข้าเคลมด้วยเต็มใจ

ไม่เคยคิดออนไลน์กลายเป็นเหตุ
กลับเป็นเพศเดียวกันมันไม่ใช่
สารภาพตอนรู้สึกลึกเกินไป
รับไม่ไหวแม้ว่าพยายาม

ทำได้แค่ตัดใจห่างหายหน้า
หลบหนีมาขมขื่นทนฝืนห้าม
ไม่มีแล้ว รักแท้ในนิยาม
รักสวยงามหายลับดับไปพลัน

อิจฉารักคนอื่นช่างชื่นสุข
รักฉันถูกสาปไว้ได้แค่ฝัน
ต่อแต่นี้บอกหัวใจไม่ผูกพัน
สำหรับฉัน “หยุด”สนิท ขอปิดตาย

 gintanagan
15/6/63



หัวข้อ: Re: ~“หยุด?”~
เริ่มหัวข้อโดย: ระนาดเอก ที่ 17 มิถุนายน, 2563, 07:54:37 PM
หลายคนโบกมือลาพลาดท่ารัก
นอนจมปลักรักคุดดุจคนพ่าย
เริ่มมักสุขรุกเร้าเย้าใจกาย
พอสุดท้ายรักพังนั่งนอนทุกข์

รักของคนมีกรรมถลำลึก
เช้ายันดึกใจสลายเพราะไร้สุข
เป็นคู่เวรทั้งกรรมกระหน่ำรุก
ทำเจ็บจุกปวดแปลบ..แบบฝังใจ๚ะ๛

ระนาดเอก

:18: