|
หัวข้อ: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: ต.เต้ย ที่ 30 สิงหาคม, 2563, 09:51:42 PM เดือนคู่ดาวพราวประกายอยู่ปลายฟ้า
ไร้เมฆาบังแสงแห่งสีสัน ฝากจันทราดวงทองผ่องอำพัน บอกเธอนั้นว่ามีฉันอยู่ทั้งคน :19: หัวข้อ: Re: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 31 สิงหาคม, 2563, 06:31:52 AM ครั้นเมฆินทร์มืดครึ้มอึมครึมครอบ จงรี่ตอบไลน์หา แม้นฟ้าหม่น- หากมีฉันเคียงข้างหว่างสกนธ์ จักบังฝนเอาไว้ไม่เปียกเธอ ...ขอร่วมสนุกด้วยคนนะครับ... โซ...เซอะเซอ 31 สิงหาคม 2563 :12: หัวข้อ: Re: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: ต.เต้ย ที่ 31 สิงหาคม, 2563, 07:29:28 PM วันฝนหลั่งพรั่งพรมลมกระโชก
สะบัดโบกทีท่ามาเสนอ ได้ประสบพบพักตร์รู้จักเธอ มายืนเหม่อกลางฝนอยู่เคียงกัน :28: :28: :28: หัวข้อ: Re: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: ต.เต้ย ที่ 31 สิงหาคม, 2563, 07:58:28 PM แม้น้ำฝนหล่นมาไม่กล้าท้อ
จะเดินต่อมุ่งหน้าท้าความฝัน ถึงพายุถาโถมโหมประจัน ก็ไม่หวั่นสิ่งใดแม้นภัยมา :12: :12: :12: :12: หัวข้อ: Re: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: ต.เต้ย ที่ 31 สิงหาคม, 2563, 11:13:39 PM หวังวาดไว้ถึงวันรุ้งพุ่งเป็นสาย
คงคลี่คลายวายทุกข์สุขหรรษา สมใจฝันวันใหม่ในอุรา ปรารถนาร่มเย็นเป็นสุขใจ หัวข้อ: Re: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 01 กันยายน, 2563, 08:34:02 AM มิตรภาพอาบฝน จนเป็นหวัด เสียงจมูกฟึดฟัด จัดหาให้ ทั้งส้มสูก หยูกยา ตำราไทย ถอนพิษไข้ รักขมซูบซมซาน โซ...เซอะเซอ 31 สิงหาคม 2563 :12: หัวข้อ: Re: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: ต.เต้ย ที่ 02 กันยายน, 2563, 09:49:14 AM ฟื้นพิษไข้เพราะได้ยามารักษา
สุขชีวาปรีดิ์เปรมเกษมศานต์ ได้จารึกบันทึกไว้เป็นตำนาน การยืนสานสัมพันธ์วันฝนริน :28: :28: :28: :28: หัวข้อ: Re: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 02 กันยายน, 2563, 11:04:08 AM ถึงป่วยไข้บรรเทาทุเลาลด แต่ป่วยหมดแรงใจหทัยถวิล ช่างยากแท้ ห่วงหาเป็นอาจิณ หมาเห่ายิน ยังแอบเพ้อ...ว่าเธอครวญ ...555 ขออภัยกลอนกึ่งสุภาพนะครับ ช่วงนี้บรรยากาศตึงเครียด ขอคลายเครียดสักนิดนะครับ... (เอ๊ะหรือจะเมายาแก้ไอ)...แหะแหะ โซ...เซอะเซอ 2 กันยายน 2563 :12: หัวข้อ: Re: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: ต.เต้ย ที่ 02 กันยายน, 2563, 11:37:48 AM คนอะไรได้ยินหมาร้องเห่าทัก
ก็ละเมอเพ้อรักช่างน่าสรวล หรือว่าเธอกำลังคิดจิตเรรวน ใจปั่นปวนชวนลังเลไขว้เขวใจ :21: :21: :21: :21: :21: หัวข้อ: Re: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 02 กันยายน, 2563, 07:56:59 PM ยามรักมักลุ่มหลงพะวงเพ้อ เห็นหน้าเธอ ล่องลอยตาม หม้อ ชาม ไห ทั้งตั่ง เตียง ตู้ โต๊ะ ข้างโป๊ะไฟ บนหมู หมา กา ไก่ ก็ไม่เว้น ...ยาแก้ไอยี่ห้อนี้นี่ท่าจะแรงจริงๆ...หึหึ (ขอบคุณที่มาร่วมต่อกลอนกัน เพื่อความบันเทิงนะครับ แต่ถ้าเกินเลยไป ก็อภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ) โซ...เซอะเซอ 2 กันยายน 2563 :12: หัวข้อ: Re: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: ต.เต้ย ที่ 02 กันยายน, 2563, 10:14:12 PM เธอโดนมนต์ตราใดจากใครกัน
จึงลุ่มหลงปานฉะนั้นคนทะเล้น มาเห็นเราตามหม้อไหไฉนเป็น เธอเหมือนเช่นคนเบลอละเมอลอย :34: :34: :34: :34: ขอบคุณที่ให้เกียรติครับ :14: :14: หัวข้อ: Re: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 04 กันยายน, 2563, 09:04:59 AM อาจโดนมนตร์สีชมพู พจน์พรูพรั่ง ที่ไหลหลั่งจังเบอร์ เลยเพ้อบ่อย สดับกลอนหรรษา นั่งตาปรอย- จากแก่งคอยไปพนมฯ ยังอมยิ้ม โซ...เซอะเซอ 4 กันยายน 2563 *พนม : พนมสารคาม :12: หัวข้อ: Re: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: ต.เต้ย ที่ 04 กันยายน, 2563, 04:42:29 PM เธอเป็นคนแบบไหนใคร่อยากรู้
แอบเจ้าชู้ซ่อนเร้นพรางกรุ้มกริ่ม หรือประเภทโปรยคำหวานผ่านการพิมพ์ หรือพวกทิ่มแล้วแทงให้แคลงใจ มาอ้างมนต์สีชมพูดูพิลึก ฉันนั่งตรึกตรองคิดจิตสงสัย ว่าแก่งคอยพนมสารคามหนทางไกล ยังแปลกใจไปทำไมบอกฉันที :13: :13: :13: :13: :13: หัวข้อ: Re: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 04 กันยายน, 2563, 07:17:40 PM เป็นคนตรง หลงรัก รจน์อักษร อยู่กรุงเทพเมืองอมร นอนตีสี่ (หึหึ...อันนี้กลอนพาไป ปกติสี่ทุ่มก็น็อคแล้วครับ) เขียนกลอนเพื่อผ่อนพัก หนักกายี เรื่องพาที กรุ้มกริ่ม กระหยิ่มนั้น- คงติดเชื้อ ชาวกลอน สุนทรวาท ใช่เพราะธาตุแท้จริง ทุกสิ่งปั้น ในโซเชี่ยลเชื่อใครได้ อย่างไรกัน ตัวจริงฉัน อาจบ้านชิด ติดบ้านเธอ... :27: ...ต่อกลอนกันเล่นสนุกๆ คลายเครียดนะครับ ไม่มีเจตนาแอบแฝงอื่นใด เพียงแต่สาระไม่ค่อยมี มีแต่สาเลอะ เพราะฉะนั้น อย่าพยายามตีความเลยครับ เดี๋ยวจะกลายเป็นศิษย์ศรีธัญญะศึกษาไปอีกคน ที่นี่มีศิษย์เก่าอยู่หลายท่านแล้วครับ...หึหึ :12: โซ...เซอะเซอ 4 กันยายน 2563 หัวข้อ: Re: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: ต.เต้ย ที่ 05 กันยายน, 2563, 01:22:35 AM ฉันเข้าใจความหมายการละเล่น
รู้ประเด็นเหตุผลกลเสนอ ร้อยอักษรเรียงพยางค์การพบเจอ ฉันและเธอผูกสมานผ่านบทกลอน :21: :21: :21: :21: หัวข้อ: Re: ถึงเธอ เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 05 กันยายน, 2563, 10:28:15 AM เป็นสหายสนทนาภาษาศิลป์ แลกเปลี่ยนจินตนาการผ่านอักษร ฝากแง่คิด จุนเจือ เอื้ออาทร ทั้งระบาย เหนื่อยอ่อน เพื่อผ่อนพัก สื่อสะท้อนมุมมอง ล้วนตรองตรึก จากสำนึก ลึกทรวง ค้นหน่วงหนัก บางอารมณ์ ใคร่ขาน คำหวานวรรค ชโลมรัก โชกชุ่ม ชอุ่มชื้น บางครั้งครวญคร่ำขยาย ขายความเศร้า คราเปลี่ยวเหงา ทุกข์ขม ระทมขื่น แค่อยากบอก ชอกช้ำ สุดกล้ำกลืน ฝากค่ำคืน ราตรี ที่ยาวนาน เป็นสหายต่างวัย ทั้งชายหญิง พักแอบอิง อักษรา พาแผ้วผ่าน โลกธรรม เร้ารุ่ม สุมดวงมาน ร้อยเรียงกานท์ ยั้งสติ ดำริตน *โลกธรรม : โลกธรรม 8 คือสิ่งที่เราทุกคนต้องเผชิญ ในชีวิต และมีผลกระทบกับชีวิตของเรา อย่างที่ไม่อาจ หลีกเลี่ยงได้ :
เมื่อประสบสิ่งที่เราปรารถนา เราก็พึงพอใจ อยากจะมี ให้มากขึ้น อยากให้มันอยู่กับเราตลอดไปเพื่อเราจะ ได้มีความสุขไปนานๆ แต่เมื่อสิ่งเหล่านั้นมันเสื่อมไป สลายไป เราก็กลุ้มใจ หรือเมื่อประสบกับสิ่งที่ไม่ปรารถนา เราก็อยาก จะหนีจากมัน ไม่อยากทนกับมัน อยากให้มันหายไปจากชีวิตเราเร็วๆ ผลทุกอย่างย่อมเกิดจากเหตุ ตามที่เราได้ยินคำสอน เรื่องกฎแห่งกรรมกันมา แต่กรรมเป็นเรื่องที่ซับซ้อนเกินกว่า คนปกติที่ยังไม่บรรลุธรรมขั้นสูง จะเข้าใจ ได้อย่างลึกซึ้งแท้จริง ก็ได้แต่จำคำพูดแล้วพูดต่อๆกันมา ดังนั้นเราจึงไม่เข้าใจว่า ทำไมบางทีสร้างเหตุดี แล้วทำไมผลดีไม่เกิดสักที หรือซ้ำร้ายกลับเจอแต่ผลไม่ดี ซึ่งเราก็มักใช้สาเหตุจากกรรมเก่าแต่ชาติไหนมาเป็นคำอธิบาย ซึ่งอย่างที่บอกถ้าเรายังไม่บรรลุธรรมขั้นสูง ก็คงยากที่จะเข้าใจได้ลึกซึ้งจึงทำให้ยากที่จะยอมรับ หรือกลับมามัวนั่งท้อใจว่าเราคงเป็นคนไม่มีวาสนา มีกรรมเก่าติดตัวมามาก เลยวันวันไม่คิดจะทำอะไรในชีวิต แต่หากเราเชื่อในสัจธรรมที่ว่า ทุกสิ่งล้วนเกิดจากเหตุ เราจึงควรพยายามสร้างแต่เหตุดีเพื่อจะได้รับผลที่ดี ไม่ใช่ใช้ชีวิตเฉื่อยชาไปวันๆ ว่าฉันยอมรับได้หมด อะไรจะเกิดก็ช่าง ไม่ใช่แบบนั้น เราทุกคนต่างต้องวนเวียนกับความคิดความรู้สึกสุขบ้าง ทุกข์บ้าง ที่ถูกกระทบจากโลกธรรมนี้ ตั้งแต่เกิดจนตาย ดังนั้นถ้าเราเข้าใจมัน เรียนรู้ที่จะอยู่กับมันได้ เวลาเกิดเรื่องร้ายๆเราก็คงไม่ทุกข์นัก หรือเวลาเกิดเรื่องดีๆเราก็จะไม่หลงระเริงไปกับมันจนเกินไป ในชีวิตเราทุกคนคงสร้างทั้งเหตุดีและไม่ดีกันมา ก็ลืมๆมันไปซะบ้าง อย่าไปหมกมุ่นกับอดีตหรือกังวล กับอนาคตจนเกินไป ชีวิตคือปัจจุบัน สร้างเหตุดีกันในวันนี้ ทำความเข้าใจเรื่องโลกธรรม และเรียนรู้ที่จะยอมรับ และอยู่กับมัน วันหนึ่งเราอาจะพบสภาวะ แห่งความสุขสงบที่แท้จริง โดยที่ไม่ต้องรอชาติหน้า หรือชาติไหน หรืออย่างน้อยการเรียนรู้ และยอมรับเรื่องโลกธรรมนี้ คงช่วยให้ความทุกข์ความเครียดกังวลใจ ลดลงไปบ้างไม่มากก็น้อย... IX3s7RGze-s ...วันหยุดยาว ขอนำข้อธรรมมะมาฝาก ให้ฟังกันครับ... :14: โซ...เซอะเซอ 5 กันยายน 2563 |