|
หัวข้อ: @..=ย่ำรุ่ง..@ เริ่มหัวข้อโดย: Wirin ที่ 09 ตุลาคม, 2565, 06:53:21 AM :30:
เมื่อย่ำรุ่ง สุริยา มาเยือนแล้ว โพระดก เจื้อยแจ้ว เสียงแว่วหวาน ดาราราย เกลื่อนฟ้า ราตรีกาล พลันหยุดซ่าน สาดส่อง ท่องราตรี แดดตอนเช้า สาดแสง แยงพื้นหล้า ดั่งหยอกเย้า ยอดหญ้า ลดาสี หยาดน้ำค้าง เม็ดขาว ราวมณี พืชหลากสี เขียวสด งดงามตา เมื่อคราสาย พรายพรับ ระยับแดด เหมือนหมายแผด แสงฉาน อันหาญกล้า สุริยัน เกรี้ยวกราด สาดลงมา บนพิภพ เจิดจ้า อีกคราวัน เจ้าน้ำค้าง พร่างพราย สลายร่าง ปล่อยยอดหญ้า อ้างว้าง ต่างโศกศัลย์ สายลมพัด ไอร้อน ร้อนพอกัน ดุจเย้ยหยัน อุษา ทิพย์วารี ยิ่งยามบ่าย ข่ายแสง ยิ่งแรงฤทธิ์ ดวงอาทิตย์ เจิดจรัส รัศมี เผาโลกร้อน ร้อนรุ่ม ขุมอเวจี บางเวลา บางที มีเดือดดาล บุปผาชาติ ซบกาย อยู่ปลายกิ่ง หมดแล้วซึ่ง ทุกสิ่ง เคยหอมหวาน ห่อเหี่ยวแห้ง กลีบหล่น จนวายปราณ ทิ้งกิ่งก้าน ร่วงลับ กับเวลา ครั้นยามเย็น เห็นตะวัน พลันอ่อนแสง สุริยา ล้าแรง แยงเหลี่ยมผา ค่ำคืนคล้อย คืบคลาน ผ่านอีกครา เดือนดาวจ้า เจิดอจ่ม แซมราตรี สายลมหวน ชวนให้ ใจไหวอ่อน พัดความร้อน ผ่อนคลาย หมายสุขี กลับคืนค่ำ ย่ำเข้า เย้ายวนยี เมื่อชีวี ยังอยู่ สู้ต่อไป... วิริน ๙/๑๐/๖๕ :30: |