หัวข้อ: …พรูพรั่ง ดั่งพิรุณ…
เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 25 มิถุนายน, 2567, 07:46:40 PM
…พรูพรั่ง ดั่งพิรุณ…
…ท้องฟ้ายัง คงมี สีฟ้าไหม?
วันฟ้ามืดหม่นม้าง, เวิ้งว้างครรไล-
ทอดยาวไกลมิหยุด…สุดลูกหูลูกตา
ภาพความสุขจากความทรงจำ
อาจเพียงภาพนามธรรม เสมือนไร้คุณค่า
แต่ความทุกข์อัดอั้นตันอุรา
ฉับพลันลดทีท่า ทุเลาเบาบาง
จมอยู่กับความทุกข์ของปัจจุบัน
หรือจมอยู่กับความฝัน ที่ไม่มีวันไขว่คว้า
อย่างไหนล่ะที่คุณว่า ทุกข์ทรมานยิ่งกว่ากัน
ความรัก…
หากทำได้แค่เพียงส่งใจคะนึงไปถึงในทุกๆวัน
เธอจะยังคงรักฉันเหมือนเดิมอยู่ไหม
“ชั่วฟ้าดินสลาย”
หยุดทุกๆความวุ่นวายของชีวิต
แล้วโผเข้าสู่อ้อมกอดของดินแดนนิรมิต
ที่มีเพียงเสียงเพลง และบทกวี…
ScEULDr6PMw
โซ…เซอะเซอ
24 มิถุนายน 2567
|
|