หัวข้อ: เพียงรอนร้าว เริ่มหัวข้อโดย: พิมพ์ภัสสร ที่ 21 ธันวาคม, 2567, 11:45:28 AM กระไรเลยใจเอ๋ยช่างอ่อนไหว
เพียงใบไม้ปลิดใบหล่นคะคว้าง เพียงตะวันทอแสงสลัวราง เพียงนภางค์ครึ้มหม่นคราฝนโปรย เพียงเท่านี้ดวงใจก็ไห้โหย เพียงลดาร่วงโรยในลมหนาว เพียงลำพังพร่ำเพ้อกับแสงดาว เพียงรอนร้าวเพราะเราไร้คู่เคียง หัวข้อ: Re: เพียงรอนร้าว เริ่มหัวข้อโดย: กวินพัฒน์ ที่ 21 ธันวาคม, 2567, 12:14:35 PM เข้าใจในความเหงาที่เราเหมือน
มันลางเลือนสัมพันธ์เข้าขั้นเสี่ยง แม้นมีอยู่เหมือนไร้คู่ใจเคียง จึงร้าวเพียงลำพังอย่างเดียวดาย :15: กวินพัฒน์ หัวข้อ: Re: เพียงรอนร้าว เริ่มหัวข้อโดย: พิกุลแก้ว ที่ 22 ธันวาคม, 2567, 12:44:55 PM อยากได้รับอ้อมกอดในคืนนี้
อยากพิงไหล่ใครคนดี..ไม่มีขาย จำต้องเฝ้ามองฟ้าดาราราย เมื่อไร้คนเคียงกายได้แต่มอง มันรู้สึกเปราะบางระหว่างคิด ฉันกำลังหลงทิศคราจับจ้อง ความอ่อนไหวใยกลับมาครอบครอง ได้เพียงร้องไห้เงียบ-เงียบอยู่ลำพัง. (http://upic.me/i/rn/0zm215ftz7h.gif) |