|
หัวข้อ: จนร้าวราน เริ่มหัวข้อโดย: พิมพ์ภัสสร ที่ 26 ธันวาคม, 2567, 11:11:58 AM เกลียดใจตัวเองยิ่งนัก
ที่เฝ้ารักเพียงเธออยู่เช่นนี้ จะผ่านไปกี่เดือนกี่ปี ใจภักดีพร่ำหาแต่เพียงเธอ บอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ควรเฝ้าหลงละเมอเพ้อเจ้อ เพราะมีใครจองไว้แล้วในใจเธอ หลงละเมอไปใยให้ป่วยการ แต่ไฉนใจเจ้าจึงดื้อร้ัน ไม่ไหวหวั่นแม้เจ็บจนชาด้าน ก็จะปล่อยให้รักไปเนิ่นนาน จนร้าวรานไม่เหลือใจให้ใครเลย หัวข้อ: Re: จนร้าวราน เริ่มหัวข้อโดย: กวินพัฒน์ ที่ 26 ธันวาคม, 2567, 07:51:04 PM เกลียดหัวใจตัวเราโง่เขลานัก
ดึงดันรักบ้าเพ้อเธอยังเฉย รู้ดีว่าไม่สนิทได้ชิดเชย แต่ยังเอ่ยชื่อเธอเพ้อเรื่อยไป บอกตัวเองซ้ำใหม่ให้ลืมหมด ความรู้สึกทรยศมิอดไหว แม้เธอมีคนอื่นยืนเคียงใจ ก็มิอาจรักได้ในสักครา ดื้อรั้นเกินต้านทานมันถลำ แม้เจ็บช้ำทรมานพลันไร้ค่า ปล่อยความรักลอยลมจมลับตา ยอมปวดปร่าเจ็บช้ำย้ำความตรม กวินพัฒน์ หัวข้อ: Re: จนร้าวราน เริ่มหัวข้อโดย: พิกุลแก้ว ที่ 26 ธันวาคม, 2567, 09:32:28 PM หากรักแล้วรุ่มร้อนตอนคิดถึง
ดั่งถูกต้อนให้ตราตรึงความขื่นขม ความรักเราแหว่งวิ่นผินตามลม หวังเพียงเขาหมายชมในสักวัน เขาดีต่อเรามากกระนั้นหรือ? ที่ผ่านมานั่นคือความสุขสันต์? เราโหยหาเขาลาแล้วแคล้วคลาดกัน วาสนาเราถูกบั่นจนขาดตอน หากใจมันไม่รักดีก็ช่างเถิด ใช้สติคุมกำเนิดมันเสียก่อน พยายามฝึกฝนการตัดรอน ความเจ็บปวดจะแง่งอนลาจากไป เปิดใจเถิดน้องรักอย่าปิดกั้น ความรักนั้นสวยงามสว่างไสว หากควรคู่ย่อมควรค่าต่อหัวใจ ความหวั่นไหวจะไม่เกิดหากรักจริง รักไม่แน่แท้ไม่ใช่ไม่ควรค่า ความร้าวรานที่ว่า...จึงเจ็บยิ่ง ปลดปล่อยใจตนเองให้ละทิ้ง ทุก-ทุกสิ่งที่ไร้ค่าจะครอบครอง อภัยให้ตัวเองคือที่สุด พลาดสะดุดจดที่พลั้งครั้งหม่นหมอง ปล่อยให้เหมือนสายน้ำตามครรลอง เราเพียงแค่กลั่นกรองก่อนผ่านไป. (https://i4.glitter-graphics.org/pub/800/800434rxp02y55co.gif) |