|
หัวข้อ: สุดที่จะรั้ง เริ่มหัวข้อโดย: กระต่ายสีเทา ที่ 02 มกราคม, 2568, 06:09:21 PM สุดปลายมือยื้อรั้งพังภินท์สิ้น เธอโบยบินลาหายกลายเป็นฝัน ที่เลวร้ายทำลายใจบรรลัยกัลป์ หยุดชีวันให้วางวายลืมหายใจ โอ้นี่หรือคือรักมาทักเล่น หรือหมายเข่นหมายฆ่ามาแต่ไหน ไม่สงสารหว่านต้นรักแล้วหักไป ทิ้งฝากไว้เพียงพิษรักที่หนักทรวง กระต่ายสีเทา (ขอบคุณ "กวินพัฒน์" ที่แนะนำครับ ผมลองเปลี่ยนเวอร์ชั่นเบราว์เซอร์ดู ใช้ได้แล้วครับ) หัวข้อ: Re: สุดที่จะรั้ง เริ่มหัวข้อโดย: กวินพัฒน์ ที่ 02 มกราคม, 2568, 09:07:08 PM แม้สุดมือยื้อไว้ใจยังมั่น
แม้เธอหันจากไกลไปสุดช่วง ยังมีรักตระหนักค่าสุดาดวง ยังเอ่อล้นกลางทรวงดั่งดวงไฟ โอ้รักนี้หรือร้ายดังพายุ พัดปะทุโหมกระหน่ำทำหมองไหม้ หวังเพียงสุขกลับกลายทุกข์ทำร้ายใจ เหมือนช้ำในลึกเร้นเกินเยียวยา แต่ชีวิตยังคงต้องก้าวผ่าน แม้วันวานมีรอยช้ำทำผวา ความหวังใหม่ตั้งไว้ในเวลา เพื่อรักษาแผลรักให้ลบเลือน กวินพัฒน์ :24: ครับผม แปลกดีครับ แรกๆผมก็ไม่ได้ลองเปลี่ยน ก็ได้เลยครับ ไม่เป็นไรหรอกครับทุกคนน่าจะเข้าใจดี :14: หัวข้อ: Re: สุดที่จะรั้ง เริ่มหัวข้อโดย: msp. ที่ 02 มกราคม, 2568, 10:18:41 PM ให้แผลรักฝังลึกผนึกมั่น
แต่ใจมันดื้อเพ้อเสมอเหมือน ความเจ็บปวดรวดร้าวเฝ้าย้ำเตือน หาแชเชือนที่ไหนใจของคน สุดจะรั้งใจเราที่เฝ้ารัก รู้เจ็บหนักใจตรอมยอมหมองหม่น ห้ามมิได้มิฟังทั้งยอมทน เถิดกมลซับซ้อนด้วยอ่อนแอ มะสะแป น่าจะกดเยี่ยมชมได้แล้วนะคะ คุณกระต่ายสีเทา เห็นชื่อแล้วค่ะ :12: หัวข้อ: Re: สุดที่จะรั้ง เริ่มหัวข้อโดย: พิกุลแก้ว ที่ 02 มกราคม, 2568, 10:32:45 PM เมื่อสิ้นรักหักสวาทขาดสะบั้น
ความผูกพันธ์มั่นคลายมิแยแส สิ่งที่เคยร่วมสร้างร้างดวงแด รักที่มั่นผันแปรเพียงข้ามวัน จะหาสิ่งใดรั้งเพื่อหวังว่า รักจะเหลียวกลับมาพาโศกศัลย์ เมื่อหมดรักก็หมดค่าความสำคัญ จะดื้อรั้นรั้งไว้..ได้เพียงลม. (https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJBOqGWCB7u-4Lq0cqvCvaJ1BZ4bJhR9dyfEm2JqrbyQD6K7jNTNVPh-9eBxDUCBDZm6DacR3NPLfU1omY4GmrGWTrsRdxc6KCRx829qMruPuq0SnQ-cstg2lnXWmtsuF7Zdk3hHKm2ZYi/s1600/illust1929_thumb.gif) ทักทายสมาชิกใหม่นะคะ ^_^ หัวข้อ: Re: สุดที่จะรั้ง เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 04 มกราคม, 2568, 01:45:23 PM
หัวข้อ: Re: สุดที่จะรั้ง เริ่มหัวข้อโดย: ยูริน ที่ 07 มกราคม, 2568, 08:10:13 PM สุดที่จะรั้งเขาไว้เขาไปแล้ว
ไร้วี่แววกลับคืนฉันขื่นขม อยู่กับความเจ็บเหน็บระทม เข้านอนตรมฤทัยใจร้าวราน สุดจะรั้งเขาไว้เขาไกลจาก แม้รักมากเพียงไหนเรียกไม่ขาน เขาไม่หวนคำนึงถึงเมื่อวาน เราสะท้านหนาวเหน็บเจ็บหัวใจ :15: ยูริน หัวข้อ: Re: สุดที่จะรั้ง เริ่มหัวข้อโดย: กระต่ายสีเทา ที่ 08 มกราคม, 2568, 10:46:28 AM คนหมดใจให้กันก็บั่นบาก ถอนทิ้งรากรักก่อต่อแต่ไหน เหลือคำหวานหว่านล้อมให้ตรอมใจ ฝากแผลไว้ให้ช้ำระกำทรวง อดีตเก่าก่อนลาญที่หวานอยู่ เราเคียงคู่ครองรักไม่ยักห่วง หวังครองสุขทุกวันที่ผันล่วง สุดท้ายร่วงหล่นวางทางร้างลา กระต่ายสีเทา |