ยากจะหักใจลืม
๏ หักใจลืม ลืมเขาได้อย่างไร
เมื่อดวงใจ คอยเฝ้าแต่คิดถึง
อยากจะลืมความหลังในครั้งหนึ่ง
แต่ยังตรึง ไม่เลือนฝังแน่นอุรา
๏ หักใจลืม ลืมเขาก็ไม่ลง
เฝ้าแต่คง คิดถึงคะนึงหา
หลับตาลงครั้งใด เห็นแต่ใบหน้า
ภาพเธอมาหลอนใจ ทั้งที่อยากเมิน
๏ เขาไม่รักจริงจริง ทิ้งให้ช้ำใจ
รักของเราทำไมต้องห่างเหิน
หรือบาปฉันเคยทำ ถึงต้องเผชิญ
เธอคงเพลินทำไป ด้วยใจเย็นชา
๏ หักใจลืม เขาบ้างเถิดนะใจ
ปล่อยรักไว้ ก็ไม่กลับมาหา
เชื่ออะไรน้ำคำ คงช้ำมากกว่า
ตัดใจลา ทั้งยากจะหักใจลืม ๚ะ๛
1
เมื่อ: 12 ชั่วโมงที่แล้ว
|
||
เริ่มโดย ผู้เฒ่า..โง่งม - กระทู้ล่าสุด โดย ผู้เฒ่า..โง่งม | ||
2
เมื่อ: 17 เมษายน, 2567, 06:39:09 PM
|
||
เริ่มโดย Nikitosikks - กระทู้ล่าสุด โดย Nikitosikks | ||
มีใครอ่านบทกวีของ Taras Shevchenko บ้างไหม?
|
3
เมื่อ: 15 เมษายน, 2567, 11:06:01 PM
|
||
เริ่มโดย ผู้เฒ่า..โง่งม - กระทู้ล่าสุด โดย ผู้เฒ่า..โง่งม | ||
ร้อนแดด
๏ ปีสองพันห้าร้อยหกสิบเจ็ด ร้อนจนเข็ดเกินเอ่ยไม่เคยเห็น บันทึกไวัเผื่อวันที่หนาวเย็น จะได้เป็นตำนานเคยผ่านมา ๏ ทั้งร้อนแล้งแห้งเหียกเปียกแต่เหงื่อ ไม่น่าเชื่อบางที่ สี่สิบองศา ต้นไม้ยืนแห้งโกร๋นเหมือนโดนยา สัตว์วิ่งหาน้ำกินจนสิ้นแรง ๏ ความปรวนแปรของอากาศอนาถจิต ทุกชีวิตร้อนทั่ว ทุกหัวระแหง โลกกำลังเข้าสู่การเปลี่ยนแปลง เพราะคนแย่งแข่งขัน ช่วยกันทำลาย ๏ แล้วปีหน้าจะร้อนเพิ่มขึ้นอีก ยากจะหลีกเลี่ยงเฉลี่ยความเสียหาย ตราบที่ปากรักษ์โลกกันวุ่นวาย สิ่งแวดล้อมตอนท้าย เสียหายประจำ ๏ คอยแหงนคอตั้งบ่ามองหาฝน เดือนหกคงจะหล่นให้ชุ่มฉ่ำ ถ้าฝนห่างกลับแล้งเหมือนแกล้งทำ คงเป็นกรรมที่ต้องทนไร้หนทาง ๏ ร้อนร้อนร้อน ผ่อนผันตะวันเอ๋ย หยุดฉายฉานแอบเฉยลับเลยบ้าง รีบหุบแสงเก็บงำช่วยอำพราง ให้เลือนลางลงด้วยโปรดช่วยเอย ๚ะ๛ . |
4
เมื่อ: 15 เมษายน, 2567, 01:45:41 PM
|
|||
เริ่มโดย โซ...เซอะเซอ - กระทู้ล่าสุด โดย โซ...เซอะเซอ | |||
|
5
เมื่อ: 12 เมษายน, 2567, 11:22:00 PM
|
||
เริ่มโดย ผู้เฒ่า..โง่งม - กระทู้ล่าสุด โดย ผู้เฒ่า..โง่งม | ||
ความรักเพรียกหา
๏ ก่อนเคยพะนอ ก่อการตำนานรัก ติดตรึงใจไม่หยุดพัก เสื่อมสลาย นอนละเมอเพ้อพร่ำมิเว้นวาย แต่แล้วรักกลับกลายใจระทม ๏ สุดปรารถนารัก ใจภักดี ไม่อยากเห็นเธอมีความขื่นขม คิดว่าโลกหยิบยื่น เธอให้ชื่นชม สุดท้ายต้องตรอมตรมระบมใจ ๏ ขาดแก้วตา อยู่ไปไม่อยากคิด โอ้ชีวิต จะดำเนินหนทางไหน โอ้ชีวิตจะอยู่เพื่ออะไร ความรักไยมืดมนขาดหนทาง ๏ โศกใดมิปาน รักร้าวรานสลาย ต้องเดียวดาย สุดแสนจะอ้างว้าง นอนระทมลำเค็ญไม่เว้นวาง เฝ้ารำพันครวญครางมิสร่างเอย ๚ะ๛ |
6
เมื่อ: 11 เมษายน, 2567, 07:30:06 PM
|
||
เริ่มโดย โซ...เซอะเซอ - กระทู้ล่าสุด โดย palawast | ||
เป็นกลอนที่ไพเราะมาก
|
7
เมื่อ: 11 เมษายน, 2567, 07:28:21 PM
|
||
เริ่มโดย อารมณ์กลอน - กระทู้ล่าสุด โดย palawast | ||
ขอบคุณครับสำหรับวิธีทดสอบดีๆ
|
8
เมื่อ: 10 เมษายน, 2567, 07:13:01 AM
|
|||
เริ่มโดย โซ...เซอะเซอ - กระทู้ล่าสุด โดย โซ...เซอะเซอ | |||
|
9
เมื่อ: 09 เมษายน, 2567, 10:40:19 PM
|
||
เริ่มโดย ผู้เฒ่า..โง่งม - กระทู้ล่าสุด โดย ผู้เฒ่า..โง่งม | ||
สงกรานต์ผ่านตา
๏ วันนั้นถึงตอนนี้ไม่มีเปลี่ยน วันสงกรานต์วนเวียนมาอีกหน ที่ยังอยู่คาใจย่อมใช่คน และน้ำตาที่หล่น ปนน้ำสงกรานต์ ๏ ไม่สนุกชื่นบานเป็นงานกร่อย ใจเจ็บจำซ้ำรอยคอยสื่อสาร ถึงอีกแล้วนะเทวษเทศกาล นานเท่านานไม่เคยทิ้งอยากวิงวอน ๏ ขอฉันลืมสักปีจะได้ไหม ขออย่าให้เธอตามมาหลอกหลอน ขอให้ความทรงจำนั้นจากจร ถือว่าฉันขอพรวันสงกรานต์ ๏ หอมแป้งร่ำน้ำอบตลบฟุ้ง กลิ่นเนื้อนางอวลจรุงจนฟุ้งซ่าน แนบไออุ่นเผื่อแผ่แลละลาน อดีตกาลคราก่อน คือตะกอนใจ ๏ เทศกาลปีใหม่ไทยยังอยู่ แต่ฉันพลาดขาดคู่เธออยู่ไหน แต่ละปีผ่านมาแล้วผ่านไป อีกเมื่อไรจะลืมลงสักที ๏ เห็นเขาเล่นน้ำกันสนุกสนาน ลักยิ้มแก้มแย้มบานช่างสุขี เย็นกายใจฉ่ำชื่นรื่นฤดี ภาพช่างมีความสุขเราทุกข์ทน ๏ พยายามคิดลืมให้ละเอียด ย้ำคิดว่ารังเกียจก็ไรัผล ตัดบัวยังเหลือใยแล้วใจคน ย่อมมิขาดสักหนต้องทนไป ๏ เพลงสงกรานต์เซ็งแซ่รถแห่ว่อน น้ำโดนกายคลายร้อนยิ่งอ่อนไหว น้ำตาราดสาดรวมท่วมนอกใน ทั้งหัวใจใบหน้า คราเทศกาล ๏ อยากจะลืมซ้อนซ้ำอยากจำต่อ อยากร้องขอให้มีปาฏิหาริย์ ฉุดฉันออกจากห้วงความร้าวราน เมื่อถึงวันสงกรานต์ทุกปีเอย๚ะ๛ . |
10
เมื่อ: 06 เมษายน, 2567, 10:34:04 PM
|
||
เริ่มโดย ผู้เฒ่า..โง่งม - กระทู้ล่าสุด โดย ผู้เฒ่า..โง่งม | ||
บุพเพสันนิวาส
๏ เมื่อคิดดูให้ดี โลกนี้ประหลาด บุพเพสันนิวาส อำนาจยิ่ง เคยทำบุญร่วมชาติก็อาจจริง ทุกภพชาติมิอาจทิ้ง กันเรื่อยไป ๏ ถึงขอบน้ำขวางหน้า ขอบฟ้าขวางกั้น บุพเพยังสร้างสรรค์ จนรักกันได้ เขาสูงทะเลขวางแม้ห่างไกล ยังมิอาจกั้นรักไหวให้เลิกรา ๏ ความรักศักดิ์ศรี รักไม่มีแบบแผน ไร้พรหมแดน ไม่มีศาสนา แม้นใครสร้างจัดสรรร่วมกันมา พรหมลิขิตจะพาให้ชื่นใจ ๏ รักถ้าเหมือนโคถึก ที่คึกพิโรธ รักนั้นให้โทษ อย่าโกรธแล้วผลักไส ไร้บุพเพสันนิวาสคลาดกันไป รักจึงได้ไกลห่างจนร้างรา ๚ะ๛ |