เพียงคำเดียว

๏ เพียงคำเดียวฝันใฝ่ปรารถนา
  พูดออกมาสักทีคงมีหวัง
 รอเจ้าบอกด้วยใจพะว้าพะวัง
เฝ้าคอยฟังถ้อยคำอยู่ร่ำไป

๏ คำคำนี้มีค่าอันใหญ่หลวง
  พี่แหนหวงมิเคยเอ่ยที่ไหน
 แต่ที่เอ่ยบอกเจ้าโปรดเข้าใจ
ก็อยากได้คำตอบกลับสลับมา

๏ หรือเจ้ามีใครอยู่เป็นคู่ขวัญ
  เลยลืมกันพลันสิ้นเสน่หา
 ลืมไปหมดถ้อยคำจำนรรจา
ทิ้งพี่ให้ช้ำอุรานิจจาเอย ๚ะ๛

@ ใครสร้างสุข ทุกข์ให้ มิได้เว้น
"ตน"กำหนด กฎ/เร้น มิใช่หรือ
มีแดดบ่น ฝนฉ่ำ ทำ/งด! คือ
"ผิดเจ้า"ถือ รื้อประเด็น เป็นโทษทัณฑ์

   น้ำตาหรือจะแก้ปัญหาใจ

๏ อนิจจาเมื่อเขาจะจากไป
  หมดเยื่อใย ใจคอก็ท้อถอย
 เปรียบฉันเหมือนกับว่าว ที่หลุดลอย
สายป่านหลุดร่วงผลอย ลอยไปตามกรรม

๏ หัวใจเขา คงใกล้เป็นยักษ์มาร
  จึงคิดประหัตประหาร ให้ชอกช้ำ
 ทอดทิ้งไปใจเขาช่างมืดดำ
เหลือใจเจ็บประจำ ฉันเป็นคนครอง

๏ เขาคงเบื่อเราแล้ว จริงใช่ไหม
  ความรักจึงเปลี่ยนไป ใจกลัดหนอง
 ธรรมดาของเก่า ใครเล่าจะมอง
สิ้นรักเราเคยปอง นองน้ำตา

๏ โอ้น้ำตา ดูแลยามแพ้ใจ
  ร้องทำไมใยไม่แก้ปัญหา
 จงยิ้มสู้หยุดโลก โศกโศกา
เลิกให้เขาตราหน้า ว่าหมดทาง ๚ะ๛

             ครวญ

๏ เมื่ออยู่ริมฝั่งชลยลยามเย็น
  ฉันมองเห็นเรือแจวอยู่ริมฝั่ง
 ตะวันใกล้ลาลับ นกบินกลับรัง
จึงร้องสั่ง ฝากเรือลอยลำไป

๏ ถ้าพบคน คนหนึ่งเคยซึ้งจิต
  ฝากบอกเธอสักนิด อยากชิดใกล้
 เฝ้าแต่ครวญ ครวญหาระอาใจ
น้ำตารินหลั่งไหล ไม่สมฤดี

๏ เฝ้าแต่ครวญฝากคำว่าช้ำชอก
  จนเรือแจวลอยออก นอกวิถี
 ความมืดเข้าปกคลุมสายวารี
แสงดาวบนฟ้าริบหรี่ต้องหนียุง ๚ะ๛

           ยังจำได้ไหม

๏ ยังจำได้ ใช่ไหมถึงใครคนหนึ่ง
  ที่คุณเคยบอกซาบซึ้ง รักหนักหนา
 ยังจำได้ใช่ไหม ใครพรรณนา
หอบรักมา ท่าแปลกขอแลกใจ

๏ วันเพ็ญเดือนสิบสอง น้ำนองตลิ่ง
  อกของคุณแอบอิง อกหญิงคนไหน
 ยังชมว่าผิวผ่องเป็นยองใย
เฝ้าหมายปองรักใคร่ จำได้ไหมคุณ

๏ คุณชมนัยน์ตาว่า สุกสกาว
  คุณชมผิวพรรณสาว  ว่าขาวเหมือนนุ่น
 คุณชมกลิ่น แก้มว่าหอมละมุน
ยังชมความอบอุ่น เมื่อหนุนอุรา

๏ ยังจำได้ไหมว่า ใครคนหนึ่ง
  คุณเคยบอกซาบซึ้ง รักเท่าฟ้า
 ยังจำได้ไหมถึง คำสัญญา
ฉันเป็นยอดปรารถนา ของคุณเอย ๚ะ๛

           ไกลบ้าน

๏ วิปโยคโศกใจเมื่อไกลบ้าน
  ไกลสถานพักพิงก็ยิ่งเหงา
 อยู่ห่างกันอยากพบต้องซบเซา
พี่จำเศร้า เจ้าอยู่ดีเป็นไฉน

๏ พลัดที่พึ่งที่พิง ทิ้งที่พำนัก
  ไกลที่รักพักพาจะอาศัย
 หรือมีเพื่อนชื่นชมเปลี่ยนคนใหม่
จึงมาทิ้งกันให้ ชอกช้ำชีวี

๏ อันรักกันอยู่ไกลถึงขอบฟ้า
  เหมือนชายคามาเบียดดูเสียดสี
 อันชังกันนั้นใกล้สักองคุลี
ก็เหมือนมีแนวป่ามาบดบัง

๏ เพราะไกลบ้านซ่านมานิจจาเจ้า
  จึงเงียบเหงา แล้วลืมสิ้นความหลัง
 ฝากเจ้าเพียงเสียงที่ไม่ค่อยดัง
บอกน้องอย่าชิงชัง คนห่างไกล ๚ะ๛

            แรมพิศวาส

๏ เห็นดวงเดือน รูปเคียวเกี่ยวกิ่งฟ้า
  เมฆน้อยล่องลอยมา บนฟ้าเกลื่อน
 ดวงดาวแวว วับแวมข้างแรมเยือน
ยามแรมเอ๋ยขาดเดือน ช่างเดียวดาย

๏ ฉันคงมีกรรมเก่า เฝ้าหลอกหลอน
  อกเอ๋ยต้องอาวรณ์ รักรอนสลาย
 จะรอคอย ไปชั่วขีวิตวาย
ขอดินฟ้าช่วยคลาย เรื่องร้ายเป็นดี

๏ คราข้างขึ้น เดือนก็กลับสว่าง
  หมุนเวียนสร้าง แสงตามจักรราศี
 แต่รักฉัน ดั่งเดือนวอดตลอดปี
โถจนป่านฉะนี้ ยังไม่กลับมา

๏ แม้เดือนแรมยามมองไม่ผ่องศรี
  ดาวน้อยยังมีรวี แทนในหล้า
 แต่อกเรายามหักเมื่อรักลา
ไม่เห็นมีใครหา สบตาเอย ๚ะ๛

            หัวใจสลาย

๏ ดังแก้วบางเขาทุบ ทิ้งให้แตก
ใจฉันแหลก ชอกช้ำสม่ำเสมอ
เจ็บปวดช้ำคร่ำครวญเฝ้าละเมอ
 เคยไหมเธอ จะเหลือบเหลียวมองมา

๏ คำทุกคำ ตอกย้ำสุดหยามเหยียด
เหมือนเขาเฝ้ารังเกียจ ครหา
เทอดทูนเธอ เป็นดั่งเจ้าชีวา
 ไยกลับลงมือฆ่า ฆ่าฉันลง

๏ คงเป็นสุขอุรา ที่สมดังใจ
ลวงคนให้ กลัดกลุ้มเพราะลุ่มหลง
เธอช่างฆาตกรรม ได้แสนบรรจง
 เกินดวงจิตพะวง รู้เท่าทัน

๏ ดั่งเหมือนถูก ทับไว้อยู่ใต้โลก
น้ำตาไหลเปียกโชกสุดโศกศัลย์
สุดโทษใครให้เขาหัวเราะกัน
 ใจของฉัน มันง่ายงมงายเอย ๚ะ๛