น้ำอบ  ของขวัญ  กระเปรง  งานด่วน

ซื้อของขวัญฝากไว้ในรถเก๋ง
สวมกระเปรงเร่งไวไปงานด่วน
กลิ่นน้ำอบปนกันแสนรัญจวน
ช่างอบอวลคืนเหย้าเมาทั้งคืน

 
กระเปรงไม่รู้เลยน้องหมู พี่ต้องเปิดดูความหมายเลย ถูกกนะจ๊ะ

masapaer


รอคอย  วุ่นวายใจ   จำยอม  ชินชา

มาคร่ำคราญป่วนใจอะไรเนี่ย!
หรืออ่อนเพลียเสียใจให้เศร้าหมอง
ระบัดกานท์หวานเลี่ยนเปลี่ยนทำนอง
ถึงนวลน้องผู้ใดให้รัญจวน

ฤาอารมณ์ข่มใจเพราะไกลรัก
รอประจักษ์รักเก่าเฝ้าคืนหวน
ชะเง้อฟ้าหาดาวเฝ้าคร่ำครวญ
เคลิ้มอบอวลฝันเก่าเงาลางเลือน

เสียงร้อยพันฝันใฝ่ไม่เทียมเท่า
เสียงนงเยาว์เร้าใจเสียงใดเหมือน
กลิ่นหอมนางน้ำคำคอยย้ำเตือน
สถิตย์เรือนใจพี่มิรู้วาย

ก็เช่นนี้..โลกหล้านะที่รัก
ย่อมมีหักแตกร้าวเอาเสียหาย
เกินกว่าเปลื้องปลดมานพานเสียดาย
ถ้าพี่ชายมิเปรยเผยความนัย

Masapaer







 

ณ.สวรรค์ชั้นจิตที่คิดถึง
เพ้อคนึงห่วงหานิจจาเอ๋ย
ลมสะบัดพัดพริ้วรายริ้วเลย
มโนเผยเสกท่วงยอดดวงใจ

อิ่มอารมณ์ห่มหล้าคณาผล
บันดาลดลสุขเกษมปรีเปรมให้
เคียงคู่จิตสถิตย์แย้มแต่งแต้มไป
เคล้าฤทัยรัญจวนทั่วถ้วนจินต์

เสียงร้อยพันอันใดมิใคร่ชอบ
เท่าเจ้าตอบอภิรมย์สุขสมถวิล
หอมพันหมื่นชื่นอุราตัองกายิน
มิเท่ากลิ่นนวลน้องคู่ครองกาย

รักอันใดใคร่มีเป็นที่หนึ่ง
พี่มิซึ้งค่าควรกว่านวลสาย
ห่วงหนักหนาคราเห็นกลัวเป็นตาย
พี่มิอายบอกเล่ากับเจ้าตรง

เสียงบรรเลงเพลงผ่านสะท้านก้อง
ยินเสียงน้องอยู่ในดวงใจส่ง
ภาพสถิตย์คิดถึงคนึงคง
ให้พะวงรักเก่ายามเฝ้าครอง


Jannjao

แรกนัด



วันทั้งวันหวานตรึงคิดถึงพี่
ทุกนาทีใจลอยพลอยนึกหน้า
พี่งามดั่งอิเหนา..เราบุษบา
สมสง่างามเนื้อด้วยเยื่อใย

พ่นน้ำอบพรมปะกลิ่นคละคลุ้ง
กลิ่นจรุงฟุ้งอบอวลชวนหลงใหล
จัดฟันปลอมพร้อมยิ้มพริ้มละมัย
โอ๊ย!หัวใจอิแม่! แหม..เต้นแรง

ซ้อมโยกย้ายแซมบ้าคราก่อนนั้น
เคยนัดกันเต้นคู่เตรียมสู้แข่ง
หวังวันนี้แรกนัดจัดแสดง
พี่คงแข็ง..แรงดีมีมาโชว์

ผมสยายให้พี่นี้คลอเคลีย
ร่ำกลิ่นเบียร์ละมุนมิฉุนโฉ่
พี่จะชอบหลงใหลใจพองโต
ฝันมโนไกลมากสุดอยากเจอ

“เสื้อลายเขียวสนามหญ้านะพี่ใส่
หากเดินไปทักนะอย่าทำเผลอ
มีเป็ดย่างขนมไข่ไปฝากเธอ
ใจพี่เพ้อถึงหนักมากเอ็นดู”

วันทั้งวันนั่งลุ้นเจอคุณพี่
เห็นแล้วซีมาฝั่งที่นั่งอยู่
แว๊บแว๊บเห็นเสื้อเขียวเลี้ยวประตู
เดินยกชูของฝากมากมั่นใจ

หล่อประหลาดมาดเซเท่ห์สุดพี่!
มิง้อหวีเหน็บเหล้าขาว..ก้าวไหวไหว
ถูกจริตจริงหนอรออะไร
เลิฟสุดติ่งวิ่งไวไปกอดเลย!

มะฉะแป้

มานัดเอาปูนนี้เป็นไงล่ะ..555





พ่อเปิดบ่อยน่ะ ฟังไปฟังมาน่ารักดี เขียนกลอนซะเลย

                  ..หดหู่..

อย่ารอจนรู้ว่า..พลัดพราก..แล้วค่อยรู้สึกเสียใจ..มันไร้ประโยชน์

๏ ฟ้าครึ้มครึ้มเมฆคล้อยฝนปรอยเม็ด
ทยอยเกล็ดโปรยปรายเป็นสายฝน
ป่ายามแล้งหากินยากเต็มทน
เม็ดน้ำหล่นอาบดงชุ่มพงไพร

๏ หิวแสนหิวท้องแม่ก็แค่ร้อง
ลูกยังเล็กแผดเสียงก้องอดไม่ไหว
หัวอกแม่ร้อนรุมเหมือนสุมไฟ
รักลูกดั่งดวงใจ..ไห้ลนลาน

๏ ลัดเลาะผ่านพุ่มไม้กลางสายฝน
เห็นถนนเคยมาหาอาหาร
เลยคอยอยู่ตามสัญชาตญาณ
ลุกยืน-นั่งตั้งนานชะเง้อรอ

๏ กอดลูกน้อยแนบอกคอยมองหา
รถผ่านมามีของกินหมายจะขอ
ปลอบลูกน้อยเคลียเคล้าพะเน้าพะนอ
ลูกเอ๋ยอดทนรออย่างอแง

๏ นกบินผ่านร้องบอกว่าฝนหยุด
ต้องเร่งรุดแหวกอากาศมิอาจแถ
ทิ้งลูกน้อยไว้อาจโดนรังแก
นังลิงแม่ดูลูกอย่าละเลย

๏ เสียงรถวิ่งดังลั่นสนั่นป่า
ของกินคงมีมาลูกยาเอ๋ย
วางลูกน้อยวิ่งหารถเหมือนดั่งเคย
อนิจจารถวิ่งเสยร่างแม่ลิง

๏ ปลิวเคว้งคว้างกลางฟ้าหล่นมาเงียบ
ร่างเย็นเฉียบเงียบงันฉับพลันนิ่ง
เจ้าตัวน้อยคลานแอบมาแนบพิง
ละล้าละลังนั่งอิงร่างมารดา

๏ ละอองฝนปนน้ำตามองหน้าลูก
ขยับปากเมื่อถูกลูกเรียกหา
หมดเรี่ยวแรงสื่อสารสิ้นปัญญา
มีแต่หยาดน้ำตา แล้วสิ้นใจ

๏ แถบเรียวรุ้งคุ้งฟ้าเริ่มปรากฏ
โศกนาฏกรรมรันทดเริ่มบทใหม่
เคยมีแม่แล้วแม่มาจากไป
ลูกลิงจะอยู่ยังไง เหมือนตายเอย

๏ น้ำฝนชโลมเลือดชโลมร่าง
เสียชีวิตอยู่บนทางอย่างเปิดเผย
หรือปัญหาเหล่านี้ถูกละเลย ?
มนุษย์เอ๋ย..สงสารสัตว์กันบ้างเทอญ ๚ะ๛ 7/6/59



 

บางอย่างไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล..ขอแค่ได้ผลที่ถูกใจเป็นพอ

๏ อวัยวะชิ้นที่สามสิบสาม
ที่ติดตามผู้คนทุกหนแห่ง
คือเครื่องโทรศัพท์ถูกและแพง
อยู่กับตัวแอบแฝงแสดงตน

๏ แม้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
ก็ต้องคิดใช้อย่างมีเหตุผล
เอาแต่ก้มหน้าเล่นไม่เห็นคน
พฤติการณ์เหลือทนพิกลเอย ๚ะ๛


ถ้ายังตัวเล็กไม่เป็น ก็จะเป็นตัวใหญ่ไม่ได้..

๏ หมามีรักไม่เยอะแต่ไม่ลืม
คนมากรักขยันปลื้มแต่ลืมบ่อย
หมาแม้นานเท่าไหร่ก็ยังคอย
คนนานหน่อยหมดปลื้มแล้วลืมกัน

๏ หัวใจมีสี่ห้องไม่แตกต่าง
ความจริงใจกับห่างต่างมหันต์
คนกับหมาไม่ต่างแค่สายพันธุ์
ความซื่อตรงคงมั่นต่างกันเอย ๚ะ๛


ดีชั่วก็ตัวทำ สูงต่ำก็ทำตัว..

๏ ตัวไม่สูงอยากถึงต้องเขย่ง
ตัวไม่เก่งอยากเปลี่ยนต้องเรียนรู้
ตัวไม่หล่ออยากเท่ห์ลองเปย์ดู
ตัวไม่รวยอยากหรูก็กู้เอา

๏ ชีวิตคนเพียบพร้อมให้ยอมรับ
ยากเหมือนกับเข็นครกขึ้นภูเขา
จงภูมิใจในตัวอย่ามัวเมา
แค่เป็นเราก็เลิศประเสริฐเอย ๚ะ๛ ๘/๖/๖๕


ในโลกของความรัก ส่วนมากมีแต่สิ่งที่สวยงาม..

๏ ถอดเครื่องช่วยหายใจให้ทีหมอ
เป็นคำขอสุดท้ายของคนป่วย
ขืนยังนอนหายใจระทดระทวย
ขาดหมอช่วยเยียวยามันน่าตาย

๏ ยาไม่ต้องสิ้นเปลืองตอนรักษา
มีหมอมาเอาใจบ้างเดี๋ยวก็หาย
ถ้าหมอทิ้งคนไข้ให้เดียวดาย.
ไม่พ้นหัวใจวายอาจตายเอย ๚ะ๛ ๕/๖/๖๕

       *ตัวร้ายที่รักเธอ*


    ๏ ก็รู้ตัวว่าเลวไม่เหมือนเขา
ใครจะเอาทำพันธุ์เพราะมันชั่ว
ถึงเธอไม่แยแสเหลียวแลตัว
ยังยอมตายถวายหัวให้กับเธอ

   ๏ หวังสักวันเธอจะมองมาบ้าง
แม้เส้นทางมืดมนอดทนเสมอ
เป็นตัวร้ายหารักมักไม่เจอ
สร้างแต่คำพร่ำเพ้อถึงเธอเอย ๚ะ๛


    ๏ ก็รู้ตัวว่าเลวต่างกับเขา
ใครจะเอาทำพันธุ์เพราะมันชั่ว
บางมุมโลกของฉันมันน่ากลัว
ก็รู้ตัวแต่รักเธอเสมอมา

    ๏ ความรักไม่ เคยน้อยกว่าใครเขา
รักว่างเปล่าหม่นหมองยังมองหา
สุดท้ายต้อง จมอยู่กับน้ำตา
โดนผู้คนสมน้ำหน้าไร้ค่าเอย ๚ะ๛


.

พูดบอกปัดตัดหญ้าคราฝนตก
พงป่ารกทบทวนควรงดซะ
รังงูก่อท่อน้ำย้ำแล้วนะ
รับงานดะแลกขนมเลิกล้มเลย


พงไพร     ผัดซีอิ้ว     รถส่งของ    กระต่าย


Jannjao