ส่องกระจกพกหวีจิ๊กกี๋สาว
ผัดแป้งขาว..แนวลูกทุ่งผ้าถุงต่ำ
ลุยงานลับจับทุกเมื่อผีเสื้อดำ
ขายประจำ..คัดแยก...แลกพัดลม


นายคน    ยียวน     ทบทวน    เกรงใจ

Jannjao

       ทะเลอารมณ์

คลื่นกระหน่ำสาดกระเซ็นมองเป็นสาย
ผิวน้ำเป็นประกาย ล้อกับแสง
โถมสู่ฝั่งกลับย้อนแล้วอ่อนแรง
ซุกตัวแฝงซบทรายตลอดกาล

ลมโชยพริ้วพัดแผ่วแว่วเสียงคลื่น
เสียงครืนครืนบรรเลงดั่งเพลงหวาน
มิหลับใหลตื่นประจำเป็นตำนาน
ให้คนเล่ากล่าวขานมานานวัน

บ้างสงบถึงทีอาจมีเสียง
ก็เป็นเพียงธรรมชาติที่แปรผัน
แต่ใจคนวนเวียนชอบเปลี่ยนกัน
ชีวิตคิดไม่ทันหมดปัญญา

ยามต้องลมเห็นคลื่นลองยืนคิด
เหมือนชีวิตบางช่วงมีปัญหา
ควรปิดหู-ปาก-ใจ ปิดนัยน์ตา
เลือกเวลาค่อยค่อยแก้อย่าแพ้ใจ

เห็นพายุถาโถมโหมกระหน่ำ
อย่าคิดย้ำซ้ำรอยคอยแก้ไข
พอพัดพ้นผันผ่านทะยานไป
ที่เหลือไว้นั่นหรือคือทะเล

ธรรมชาติบอกเล่าให้เราคิด
จะถูกผิดหัวใจอย่าไขว้เขว
ความแน่นอนเขาบอกหลอกทั้งเพ
อาจเป็นเล่ห์เปลี่ยนได้หมดทุกบทตอน

ความยืนยงคงอยู่คู่ชีวิต
คือลิขิตพุทธองค์ที่ทรงสอน
ผ่านอดีตเวลาสถาพร
ณ ครั้งก่อนล่วงลุ ปัจจุบัน...@..



 

เลิกประชดประชันวันฝนตก
สัปหงกงอนง้อพ่อตาเหล่
เห็นรอยยิ้มอิ่มใจจึงได้เฮ
กลัวโดนเทอีกครั้งมันฝังใจ

Masapaer

ลมพัด  น้ำเกลือ  เตาอบ   ดอกแค

 
เต็มที่ไปเลยค่ะน้องหมูทะเล  ช่วยปราบเจ้าของกระทู้หน่อยจ้า 555

เธอนั้นเดินไม่รอจึงขอบ่น
รีบเสียจน..หกล้ม..สมน้ำหน้า
ชอบลัดเลาะเหาะส่ง...จงช้าช้า
ต้องคอยว่า...เรื่องปีนป่าย..วุ่นวายจริง


ผู้หญิง    สั่งข้าว    ยักษา    กรุงเทพ


Jannjao

A diamante poem, or diamond poem,
is a style of poetry that is made up of seven lines.
The text forms the shape of a diamond (◊).
The form was developed by Iris Tiedt in A New Poetry Form:
The Diamante (1969).[1][2]

Wiki

ตกลงแน่..แปร์มิเกี่ยงจะเลี้ยงเหรอ
ทุกข์พะเรอ...มิกลัวอาจหัวหาย
เจ้าเก่าซวย..ม้วยมอดเกือบวอดวาย
เราสบาย...นายแย่...พาแกจน

ใช่เข่นขู่ฟู่ฟอดตลอดเรื่อง
เกรงขุ่นเคือง...ทีหลังมานั่งบ่น
หากคำตอบ..ชอบแน่..(ก็).แล้วแต่คน
แปร์ยังสน...กระโดดใส่...อุ้มไปเลย


ดีใจได้นายใหม่    แม่นายแปร์  ..เหมียวๆ

Jannjao

คุณ masapaer ล็อคอินแล้ว สามารถกดส่งทุกอย่างลงเว็บได้ครั้งเดียว ทีเดียว รวมทั้งกดเยี่ยมชมกลอนของเพื่อนสมาชิกด้วย ถ้าจะทำซ้ำ ต้องออกจากระบบแล้วล็อคอินเข้ามาใหม่ แต่นานๆครั้ง สามารถใช้ต่อเนื่องกดเยี่ยมชมได้สามสี่ครั้ง แล้วก็ไม่ได้เช่นเดิม แต่ชินแล้วครับเพราะเป็นมานานแล้ว ขอบคุณครับที่เขียนกลอนมาเยี่ยมเยียน

ไม่ยิ้ม ไม่พูด ไม่ใช่ไม่คิด..เพราะชีวิตมีวันพรุ่งนี้..

๏ ช่วยไม่ได้ พูดไม่ได้ ละอายหน้า
ก็เหมือนขาดคุณค่าหมดทุกอย่าง
เมื่อชีวิตรันทดสิ้นหนทาง
ต้องจำห่างถนอมถ้อยน่าน้อยใจ

๏ มีแต่เสียงหัวใจที่ยังก้อง
ทุกห้วงห้องฟังเศร้าไม่เอาไหน
ทำสับสนวุ่นวายอยู่ภายใน
ช่วยเหลือเธอไม่ได้ห่วงใยเอย ๚ะ๛


เสียก็ซ่อม ล้มก็ลุก จงมีความสุขกับบาดแผล..

๏ ถ้าชีวิตมันแย่ต้องแก้ไข
รั่วพังผุตรงไหนจัดการซ่อม
ยังไม่ดีมีค่าเราอย่ายอม
หยดน้ำตาต้องถนอมไม่ยอมพลี

๏ อาจไม่ดีที่สุดอย่างใจคิด
ถ้าทางเดินของชีวิตไม่อาจหนี
ต้องยกเครื่องแก้ไขทำให้ดี
พบและมีความมั่นใจก้าวไปเอย..๚ะ๛


บางทีทางเลือก จบ..ก็ดีกว่า เจ็บ..

๏ ชีวิตต้องหายใจใช้เครื่องช่วย
รบกวนด้วยช่วยถอดแล้วกอดฉัน
ครั้งสุดท้ายก่อนต้องลาจากกัน
หยุดภาระผูกพันฉันเข้าใจ

๏ จบให้ลงตรงที่มีกันอยู่
เราต่างรู้เกินกำลังจะรับไหว
เธอต้องมีหนทางเดินต่อไป
อย่าให้ฉันล่ามเธอไว้ ก้าวไปเอย ๚ะ๛


เรียนให้จบหลักสูตร ต้องศึกษาจนชีวิตจบไปด้วย

๏ เจอคนที่เก่งกว่าต้องเรียนรู้
เก่งพอกันศึกษาดู และแลกเปลี่ยน
เจอคนที่ด้อยกว่าให้เขาเรียน
เก็บข้อด้อยเขามาเวียนเรียนรู้กัน

๏ ศึกษาคนจากสิ่งที่มองเห็น
แยกแยะเป็นช่องทางเพื่อสร้างสรรค์
คิดแบบโลกยุคเก่าไม่เท่าทัน
ทุกทุกวันต้องเรียนรู้เพื่ออยู่เอย ๚ะ๛

        *คนดีคนโง่*

    ๏ ทุกคำพูดบอกดีฉันมีค่า
จำนรรจาไพเราะเสนาะหู
ฉันเชื่อคำกล่าวอ้างที่พรั่งพรู
เป็นคนดีที่อยู่เคียงข้างเธอ

    ๏ เวลาผ่านหัวใจเริ่มไกลห่าง
ภาพที่เห็นแตกต่างคำเสนอ
ฉันกลายเป็นคนโง่ที่มาเจอ
ปลาบปลื้มคำเพ้อเจ้อของเธอเอย ๚ะ๛


.