ภาพเก่า-เล่าใหม่

เหยียบแผ่นดินถิ่นเก่าเราครั้งก่อน
วันวานย้อนคืนใจมาให้เห็น
ภาพสำนึก-โรงเรียนเปลี่ยนเช้าเย็น
ที่เรียน-เล่น ยามวัยดอกไม้บาน

ห่างจากรอบรั้วนี้หลายปีแล้ว
กรุ่นกลิ่นแก้วความหลังยังหอมหวาน
เอมรอยยิ้มอิ่มใจเหมือนไม่นาน
นี่คือบ้าน ตัวหนังสือชื่อ “โรงเรียน”

มากกว่าความประทับใจอื่นใดนั้น
คือรักที่คงมั่นมิหันเหียน
แห่งคุณครูผู้ฝากความพากเพียร
รักนุ่มเนียนห้อมห่มบ่มปัญญา

หยาดน้ำจิตมิตรภาพจากเพื่อนเพื่อน
เสมอเหมือนน้ำค้างบนลานหญ้า
ถึงบัดนี้บางผู้อยู่ไกลตา
เราก็มาพบกัน...ลานฝันดี

อาคารเก่าเฉดสีแห่งชีวิต
เข้าใกล้ชิดความหลังมั่งไหมนี่
ตั้งโดดเด่นเช่นนั้นมานานปี
คิดถึงที่ผ่านไปมั่งไหมเออ

ความคิดถึงซึ้งกมลกว่าหนไหน
คิดเมื่อใดดุจว่าน้ำตาเอ่อ
ครั้นรื้อฟื้นภาพเก่าเราได้เจอ
เลือนละเมอ-ภาพโรงเรียนแม้เปลี่ยนไป

กระไรเลย-ภาพความหลังยังคงอยู่
ครบเพื่อน ครู โรงเรียนเก่าเมื่อเยาว์สมัย
คิดถึงมากรักมากจากดวงใจ
จะวันนี้หรือเมื่อไหร่ก็ไม่ลืม

................................................

เปลวเพลิง

ปล.ย้อนอดีตถึงโรงเรียนกันหน่อยครับ
ตั้งแต่ผมเรียนมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้กลับไปเยี่ยมโรงเรียน
ทั้งสมัยประถมและมัธยมเลย...ตอนนี้กำลังจะจบเป็นบัณฑิต
มานั่งดูภาพเก่าๆแล้วอดคิดถึงเพื่อนๆ คุณครู และโรงเรียนไม่ได้เลย