..จากกรุงไกลสู่ไพรกว้าง..

จากกรุงไกลสู่ไพรกว้าง

พลิ้วใบไผ่ ลู่ลม คำคมนัก
หวานสำลัก คำงาม จนหวามไหว
จากทุ่งกว้างแนวป่ามากรุงไกล
ซาบซึ้งใจอักษรามาทักทาย

จากขุนเขาเงาไม้ธารไหลหลั่ง
ถ้อยประดังสั่งนางอย่าจางหาย
สายน้ำเย็นเร้นนำถ้อยคำชาย
ความคิดถึงซึ้งหมายมิคลายคลอน

หากแต่เพียงรังสิมันต์เมื่อหันหลบ
ก็มิพบคำชายหมายอักษร
หลบซ่อนเงาไม้งามตามทางจร
อาจงามงอนเปลี่ยนทิศน้ำผิดทาง

หนทางไกลไหลต่ำเย็นฉ่ำพื้น
คลองดาษดื่นยื่นแยกงามแตกต่าง
ธาราเย็นเห็นพจน์งามจดวาง
เขื่อนใจขวางดักไว้ไม่ถึงกรุง

ความคิดถึงประปรายแยกสายส่ง
ธาราหลงแยกสายมิหมายมุ่ง
คนพื้นล่างทางไขไม่จรุง
แม้เฟื้องฟุ้งความเจริญมิเพลินตาม

หากว่าสายน้ำใจที่ไหลหลั่ง
มิหยุดยั้งพักใจอื่นไหวหวาม
ชาวกรุงไกลซึ้งซับประทับความ
อาบจินต์งามซึมซับประทับใจ

พิณจันทร์
15 กรกฎาคม 2556

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=307623142708207&set=a.241559632647892.59043.227470960723426&type=1&theater
_____________________

ไผ่ลู่ลม จากใจถึงใครบางคน

ไผ่ลู่ลม ร้อยเรียง สำเนียงอ้อน
สื่ออักษร อารมณ์ ผสมศิลป์
จากไพรพง บรรจง ถึงบุรินทร์
ฟ้าสีนิล จารจด บทกวี

รังสิมันต์ เลื่อนหลบ สงบแสง
ดาราแจ้ง ดื่นดาษ ประกาศศรี
วาโยผ่าน พร่างพรม ห่มฤดี
ณ ราตรี คิดถึง ซึ่งคนไกล

ร้อยกำมือ เม็ดทราย มากมายนัก
น้อยกว่ารัก จากดิน ได้ยินไหม
ล้านดวงดาว ไม่เท่า ความห่วงใย
ของหนึ่งใจ ที่ให้ นิรมล

ระหว่างทาง พร่างพราย ประกายฝัน
ใต้เงาจันทร์ เยื่อใจ อย่าคลายหม่น
ฤดูผ่าน นานไป ให้อดทน
คงได้วน มากอด ยอดหทัย

ร่ายรำพันธ์ กลั่นฝาก จากห้วงจิต
เผยความคิด กลอนกานท์ นำขานไข
อยู่ขุนเขา เขตเขื่อง ส่งเมืองใหญ่
ใช่ร่ำไร หมายปอง เพียงน้องยา

ปากกาหยด หมดหมึก เกินนึกเขียน
คอยแวะเวียน ใจริน ถวิลหา
จะหลับตื่น ซึมทราบ คราบน้ำตา
มารุตพา รับรู้ สู่คนไกล
...............................
...............................
ภาพและอักษร
จากส่วนลึก ของไผ่ลู่ลม

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ..จากกรุงไกลสู่ไพรกว้าง.. (อ่าน 12845 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้