คนโง่

เคยเจ๋อบอกเพื่อนเราครั้งเศร้าหนัก
เจ็บเพราะรักจึงเราว่าเง่าโง่
เพื่อนฟูมฟายพ่ายเพลียเสียใหญ่โต
คิดว่า โถ! เรื่องแค่นั้นน่าขันนัก

มันก็แค่ความรู้สึกอาจลึกล้ำ
ไม่น่าทำหัวใจใครเจ็บหนัก
อย่างน้อยน้อยหากถามถึงความรัก
เมื่อรู้จักโลกคงมีสีชมพู

เราไม่รู้เหมือนกันนะขวัญเอ๋ย
ยังไม่เคยรู้รสความหดหู่
แม้นรสรักที่บรรยายได้พรั่งพรู
ก็ได้รู้เพราะดูเขาเท่านั้นเอง

ถึงตอนนี้ยามเราเข้าใจรัก
นึกอยากหักหาญวจีที่ข่มเหง
ว่าเพื่อนเง่าเต่าโบราณพาลละเลง
มันน่าเกรงกว่าก่อนแล้วตอนนี้

ก็เธอผู้เปลี่ยนเราให้เง่าโง่
ได้อวดโอ้ใจรักชูศักดิ์ศรี
โลกรอบด้านปานสวนมวลมาลี
ขอบฟ้าคลี่สีชมพูดูหวานตา

ครั้นเธอฝากรอยระกำใจช้ำหนัก
เราอกหักกำสรวลครวญนักหนา
เป็นผู้บอดใบ้สิ้นใจชินชา
เหมือนเพื่อนยาที่เราเคยเอ่ยโทษทัณฑ์

อยากจะย้ำคำด่าใส่หน้าหมอง
ผู้ได้ครองโง่เง่าเคยเย้าหยัน
แต่ถ้อยตอกบอกบ้าอย่างสากรรจ์
ว่าคนนั้นที่โง่เง่า...คือเราเอง

.........................................

เปลวเพลิง