"เถ้าธุลี"


สิ่งเล็กนิดปลิดลงก็ปลงสิ้น
เพียงเศษหินผินดับก็ทับถม
เป็นเศษดินสิ้นแล้วมิแคล้วจม
สลายล่มล้มหายไปตามกาล

เพียงหนึ่งคนวนรอบกรอบสมัย
ฤาห่างไกลไอดินถิ่นสสาร
คือเศษส่วนมวลคละจักรวาล
จะตระหง่านนานไหมไม่อาจเดา

ผงธุลีมีคลุ้งพุ่งและหล่น
ละลิ่ววนบนห้วงพร้อมร่วงเฉา
รอตะกอนนอนดิ่งละทิ้งเงา
สิ้นรากเถาเถ้าฝุ่นหมดสูญไป

หนึ่งธุลีขี้เถ้าเงาอากาศ
พายุสาดซัดปลิวละลิ่วไล่
ละล่องลอยพลอยฟุ้งคละคลุ้งไกล
นานเท่าใดหายลับและดับลง

จะฝืนรั้งตั้งขึ้นยืนเพียงไหน
หากหลงใหลในเงาเราประสงค์
ท้ายที่สุดหยุดดิ้นชีวินปลง
เหลืออยู่คงคือเถ้าเงาตะกอน

"เถ้าธุลี"
พิณนรี
 

<><><><>

ฉะนั้นก่อนสลายไม่เห็นหน
สร้างกุศลทรงค่าอนุสรณ์
เมื่อถึงวันชีวาต้องลาจร
ล้มตัวนอนหลับตา..สิ้นพะวง

สุวัฒน์  ไวจรรยา
๓๐ / ๐๑ / ๒๕๕๗

อาจเกินงด..อดใจจะได้เห็น
ในประเด็นหอมหวานอันลุ่มหลง
ที่ใครใครต่างยอมไม่พร้อมปลง
รู้ทั้งรู้ก็คงยังหลงทาง

เขาว่าดอกกิเลสเหตุความอยาก
ออกดอกมากกว่าใดใบแผ่กว้าง
หากผู้ใดเคล้าดมเกินข่มวาง
ย่อมลืมสิ้นทุกอย่างมิวางมือ

กว่าจะรู้ว่าเราแค่เถ้าผง
ก็ตกลงกรงมืดเพราะยึดถือ
ทางกุศลของดีที่คนลือ
ใครบ้างหรืออยากน้อมจะค้อมชม

 

<><><>

ชีวิตสิ้นเมื่อใด..ไม่กำหนด
เป็นเกณฑ์กฎธรรมชาติมิอาจขวาง
เมื่อถึงกาลต้องกลับย่อมอับปาง
ไปตามทางวิถี..ยากหนีพ้น

หนุ่ม(สาว)หรือแก่ก็ตายได้ทั้งนั้น
ชีพยาว-สั้น..อยู่ที่ทำกรรม-กุศล
เกิดมาแล้ว..ควรรู้ค่าราคาตน
ประพฤติชอบกอปรผลเป็น "คนดี"

สุวัฒน์  ไวจรรยา
๐๑ / ๐๒ / ๒๕๕๗