~ช่างมัน ฉันจนจริง~
โธ่เอ๋ย..อะไรกันนักกันหนา
ใช้ชีวาค่าน้อยคนคอยหมิ่น
มาก่อสร้างทางถนนทนทำกิน
ยังมิสิ้นติฉินตำตีนคน
ไม่ได้ขอเขากินต่อตีนย่ำ
มีงานทำล้ำเลิศบังเกิดผล
ขายแรงงานแลกเงินมิเขินจน
น้ำตาหล่นคนย่ำว่าต่ำงาน
ก็มันจนนี่หนา..มาดูถูก
หนี้พันผูกโยงมามิลาผ่าน
ก็หาใช้ได้เหลือเผื่อบุญทาน
เหนื่อยจนอานงานหนัก แต่รักดี
หนึ่งชีวิตเกิดมามีค่าสม
น้อยคำคมถ่มกันต้องหันหนี
น้ำตาไหลได้ฟังหลั่งวจี
เขามั่งมีเหตุใดไร้เมตตา
แม้นมิได้ยินตรงฟังคงรู้
น้ำตาหลั่งพรั่งพรูมิรู้สา
ด้วยนิสัยได้เห็นเขาเป็นมา
มิรู้ค่าช่วยเหลือเผื่อแผ่กัน
โธ่เอ๋ย..ทำไมถึงใจจืด
หากินฝืดเคืองแท้เมื่อแลหัน
มิได้หมองข้องใจให้โรมรัน
ใครจะว่า ช่างมัน ด้วยฉันจน
น้อยใจวุ้ย!
พิณจันทร์
๖ เมษายน ๒๕๕๗
