ชีวิตกับดวงตะวัน
เรามานั่งนิ่งนิ่งริมฝั่งน้ำ
ฟังลำนำลมลิ่วปลิวจากสรวง
มองบรรดาโกสุมแต่งพุ่มพวง
เมื่อฟ้าล่วงลับวันอันยาวนาน
รังสีแสงแดงก่ำย้ำให้คิด
เหมือนชีวิตเริ่มวันอย่างฝันหวาน
เราก็เหมือนอรุณฉายประกายกาญจน์
ที่เริ่มงานของตนตามกลไก
ทุกนาทีแล้วล้วนควรรีบเร่ง
เพื่อจะเก่งสำหรับอยู่สู้ยุคสมัย
เพื่อกินดีมีใช้สบายใจ
เพื่ออะไรอีกหลายอย่างแตกต่างกัน
จึงหนึ่งวันดั่งว่าพระอาทิตย์
เพราะเคลื่อนไหวชีวิตมิผิดผัน
เริ่มด้วยแสงเรืองรองผ่องอำพัน
แล้วจบวันด้วยราคาสาหัสจริง
ยามนี้เมื่อฟ้าคลี่แพรสีคล้ำ
หวิวลำนำลมขับกล่อมสรรพสิ่ง
ผิวน้ำเคลื่อนความห่วงเข้าท้วงติง
ให้เราทิ้งอาวรณ์ถอนหายใจ
"ล้มแล้วลุกเดินต่อ เหนื่อยก็พัก
เมื่อแอกหนักก็ลดปลดจากไหล่
ความต้องการมากมีที่เกินไป
ควรเก็บไว้เลือกทำแต่จำเป็น"
ถอนหายใจวันนี้แล้วกี่ครั้ง
ได้แต่ตั้งคำถามนี้กับที่เห็น
เหนื่อยเหมือนแสงอาทิตย์อ่อนตอนเย็นเย็น
ชีวิตเล่น ชีวิตจริง สิ่งใดนะ?
.........................................................
เปลวเพลิง
