พี่โตช้า
..
อีกกี่ปีกันเล่าเราจะหนุ่ม
ความกลัดกลุ้มรุมเร้าเศร้ามหันต์
ใจหวาดหวาดหวิวหวิวฉิวทุกวัน
โอ้มิ่งขวัญคนดีพี่โตช้า
..
ยามเยาว์วัย...วิ่งวุ่นมิว่างเว้น
เที่ยววิ่งเล่นตะลอน..นอนบนหญ้า
เก็บฝรั่งนั่งแทะสบายอุรา
ขี่ก้านกล้วยเหมือนม้าสาละวัน
...
แต่ปีนี้น้องนางช่างเพริศแพร้ว
เป็นดวงแก้วกลางใจของใครนั่น
สูงระหงษ์นงลักษณ์พักตร์ผ่องพรรณ
เป็นนางสาวก้าวขั้นขึ้นบันได
..
มีหน้าอกหน้าใจใหญ่โตขึ้น
เรานั่งมึนสมองอยากร้องไห้
เลิกวิ่งเล่นเช่นเดิมเริ่มเปลี่ยนไป
สวยไฉไลนัยน์ตาน่าพิศมอง
..
ก้มลงดูตัวเองวังเวงขนาด
ความสมาร์ทสูงหล่อก็บกพร่อง
ส่วนเจ้านั้นเจริญวัยเป็นก่ายกอง
อยากจะร้องไห้โฮโมโหตน
...
 ทำไมพี่ต้อง '' ฮา '' ด้วย....ใครบอก..'' แห้ว''