~รัก~ (กาพย์สุรางคนางค์ ๓๖)

๐ ความเอ๋ยความรัก แท้จริงประจักษ์ แรกเริ่มเดิมไหน
เกิดขึ้นเมื่อจิต หรือว่าลิขิต สนิทเมื่อใด
ซึ้งดวงห่วงใย เกินกว่าอื่นใคร ผูกพันฝันปอง

๐ มีแต่คิดถึง รำพันรำพึง วาดฝันเรืองรอง
ปลิดปลิวไหวหวั่น ใบไม้หล่นพลัน ห้วงใจไม่ผ่อง
ทั้งวาดหม่นหมอง เสียใจไม่ครอง เจ็บเมินอำลา

๐ เกิดขึ้นความรัก เมื่อใดประจักษ์ แท้รักหนักหนา
เมื่อได้รู้ตัว ทางกลับสลัว หัวใจผวา
แค่คิดน้ำตา หลั่งรินยิ่งกว่า ไหลรื่นตื้นตัน

๐ แท้จริงสิ่งรัก พบพานหาญหัก ทั้งทุกข์สุขสันต์
แท้จริงไม่มี ว่างเปล่าฤดี จับต้องครองมั่น
รักล้นตนฉัน ตัวเองเท่านั้น รักแท้แน่จริง

~พิณจันทร์~
๒๐ ตุลาคม ๒๕๕๗