วันคืนผ่านทรมา แสนว้าเหว่
กลางลมหนาวห้อมเห่ห้วงเวหา
ความเงียบเหงาเข้าทรวงมิล่วงลา
ฤๅสิ้นค่าน่าคิด "ลิตเติลเกิร์ล"
แลดูเหมือนเรือนใจของใครนั้น
ตีเขตคั่นกั้นกลางจนห่างเหิน
ปล่อยอีกใจแตกดับแหลกยับเยิน
ต้องทนเดินลำพังหมดหวังใด
แสนเศร้า...
คิดถึงเขาเหงาจิตอยากชิดใกล้
คงเป็นเพียงความฝันอันวิไล
ยากเกินใจเขาแคร์ เราแค่ดิน
ขอยอมจบกลบเจ็บเก็บใจหนี
คืนวจีที่กล่าวคราวถวิล
หมดอาลัยกายล้าครายลยิน
พร้อมลาสิ้นถิ่นกานท์..ด้วยมานตรม
ลิตเติลเกิร์ล
