พรุ่งนี้ยังมีเสมอ

พรุ่งนี้ยังมีเสมอ

ตะวันอาบ ฉาบฟ้า สุธาธาร
สาดส่องผ่าน ผืนป่า พนาเขา
ตัดท้องทุ่ง มุ่งล้ำ สู่ลำเนา
เข้าเรือนเหย้า โอบกลุม แผร่คลุมดิน

ละอองหยาด สาดน้ำค้าง เกาะกลางไม้
ริ้วไสว ดังระวี มณีศิลป์
เสกสร้างสรรค์ ปันมา สู่ธานิน
ใฝ่ถวิล เสริมชีวิต เพื่อมิตรมวล

เรียวเส้นรุ้ง มุ่งหมาย หาสายน้ำ
ความชื่นฉ่ำ บุกขย้ำ โลกกำสวรล
สิ่งสวยงาม ตามเข้า ยั่วเย้ายวน
แผ่กลิ่นอวล สะพรั่งพร่า บุปผาพรรณ

แต่แรกเริ่ม เดิมที ว่าชีวิต
ต่างลิขิต วาดไว้ ความใฝ่ฝัน
สองข้างเท้า ก้าวลุก เข้าบุกบั่น
สองมือมั่น กำหมัด ยืนหยัดสู้

เพื่อสิ่งใด ใครย้ำ ข้อคำถาม
จะตอบตาม ป่าวร้อง ให้ก้องกู่
ชีวิตนี้ มีกำเนิด เพื่อเชิดชู
ใช่อดสู มัวนั่งจม ระทมใจ

เพียงล้มลุก คลุกคลาน ก็ผ่านพ้น
ใช่จะทน อยู่ตรงนี้ เสียที่ไหน
มีถนน หนทาง ให้ย่างไป
สร้างเส้นชัย เพื่อก้าวล้ำ ให้จำเริญ

แม้ใจเหน็บ เจ็บกาย ใช่ตายสิ้น
ยังเดือกดิ้น เหยียบย่าง ใช่ห่างเหิน
ปลอบใจตัว กลัวใดเล่า เร่งก้าวเดิน
กล้าเผชิญ ทำลายห้วง ภาพลวงตา

ความมืดมิด ปิดสลัว เพียงชั่วครู่
คราอณู แสงประทุ แห่งอุษา
ย่อมสาดส่อง ผ่องหล้า ทั่วอาณา
เป็นเวลา ให้ใจคิด พินิจตรอง

เคยวิโยค โศกเศร้า อับเฉายิ่ง
อย่าแน่นิ่ง ยอนทน สิ่งหม่นหมอง
เคยติดห้วง บ่วงระกำ ที่จำจอง
จงสนอง ใจมั่น บุกบั่นมา

อันชีวิน ใช่สิ้นกัน ที่วันนี้
มีพรุ่งนี้ ให้เริ่มต้น เดินค้นหา
มาเปิดใจ ให้ประจักษ์ อีกสักครา
จงทายท้า ไล่ความกลัว ในตัวตน

แสงตะวัน วันฟ้าใหม่ ส่องให้ผ่าน
ส่องทะยาน เคลือบแฝง ทุกแห่งหน
มีกำเนิด เกิดเห็น มาเป็นคน
ไม่อดทด ไม่เดือกดิ้น ย่อมสิ้นกัน

ทุกสิ่งไป ใช้เวลา เพื่ออาศัย
ค่อยเป็นไป ค่อยสร้าง สิ่งสร้างสรรค์
สิ่งสวยงาม ตามหยิบยื่น ทุกคืนวัน
เพียงใจมั่น ไม่ไหวหวั่น และหมั่นเพียร

บทประพันธ์ มนต์ เมืองชัยภูมิ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: พรุ่งนี้ยังมีเสมอ (อ่าน 3109 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้