~กอดใจใต้เงาจันทร์กับวันเหงา~

~กอดใจใต้เงาจันทร์กับวันเหงา~

กอดเงาจันทร์เงยหน้ามองฟ้าหม่น
หนาวเหน็บจนใจหวาดถ้าขาดเขา
ลำพังคิดจิตผวาไขว่ขว้าเงา
หรือฉันเนาซ้ำรอยทางคล้อยมา

ใต้เงาจันทร์นั้นแลแต่มืดมิด
หนทางปิดคิดใดเหมือนไร้ค่า
ฟากฝั่งจันทร์สว่างจนงามตา
ใต้เงาฟ้าเพียงฉันเริ่มสั่นกลัว

มองทางไหนไม่เห็นเป็นสว่าง
หันมองทางทำไมให้สลัว
ทำไมฉันจึงแลแต่มืดมัว
มองรอบตัวทำไมให้มืดมน

หรือว่าฉันผิดใดให้แต่แรก
หนาวใจแทรกเคียงเนาใต้เงาสน
ร่มเงาใจไม่รู้กี่ผู้คน
ใต้เงายลคนไหนไม่รู้เลย

กอดเงาใจมองจันทร์กับวันเหงา
ฉันหรือเขาเหงาใจถึงได้เผย
ลึกลึกนัยใจเขาแนบเงาเกย
ลึกลึกใจฉันเอ่ยแอบเชยชวน

กอดเงาจันทร์มองใจในวันเหงา
ฉันหรือเขาลบใจร่ำไห้หวน
ใต้เงาจันทร์มืดมิดคิดทบทวน
กอดเงาใจคร่ำครวญ ฉันรักเธอ

พิณจันทร์ กระต่ายชมแข
๑๐ กันยายน ๒๕๕๖

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ~กอดใจใต้เงาจันทร์กับวันเหงา~ (อ่าน 10728 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้