คิดถึงหนุ่มเชียงราย
..
จากวันนั้นจนวันนี้..กี่ปีแล้ว
เสียงแผ่วแผ่วแว่วอยู่มิรู้หาย
คิดถึงหนุ่มหน้ามลคนเชียงราย
ชอบทำตัววุ่นวาย..ร้ายกาจแท้
..
ลอกการบ้านตลอดสุดยอดเยี่ยม
มิเคยเตรียมปากกา..นั่งหน้าเเหง
หนังสือเรียนสักเล่ม...ไม่มีแม้
สมุดการบ้านสุดแย่..ชอบแก้ตัว
..
ไม่เข้าใจจริงจริง..ทุกสิ่งสรรพ
มองทีไรปวดขมับมึนในหัว
ไร้เงินซื้อหรือไรไม่เคยกลัว
แอบครูอยู่ข้างรั้วเป็นประจำ
..
สองโมงกว่ามาสาย..ยืนซ้ายขวา
น่าเวทนาทุกวันฉันละขำ
หน้าเสาธงถูกตีมิได้อำ
นอนหน้าคว่ำวิดพื้น..มึนจริงจริง
....
เสื้อขาดอนาถตาแถมน่าตบ
มีเราคบคนเดียวเปล่าเปลี่ยวยิ่ง
พกเข็ม-ด้ายเย็บรื้อ..มือระวิง
เลยเข้าปิ้งเป็นขี้ปาก..เพื่อนเรื่อยมา
.....
แค่สงสารเด็กดอย.คอยปกป้อง
ใครใครจ้องจับผิดคิดเองว่า
เป็นแฟนกันมั่นแม่น..แน่นอุรา
เพื่อนมีค่าน่ารัก..มากกว่าแฟน
..
ยังมีชีวิตอยู่ หรือเปล่านะเพื่อนเรา
..เด็กชายประดู่..อยู่บนดอย