ได้เกิดมาเป็นคนบนโลกกว้าง
ดำเนินทุกทุกอย่างอย่างสับสน
มิมีแม้แสงสว่างกลางใจตน
เตร็ดเตร่จนลืมจำเพาะความเหมาะดี

วันเวลาผ่านไปไร้ประโยชน์
สร้างคุณโทษคุณงามตามวิถี
เข้าสังคมวุ่นวายจ่ายไมตรี
บนชีวีแสนสนุกไร้ทุกข์ตรม

อายุย่างเข้ากลางวัยได้ตระหนัก
ชี้เชิญชักพระธรรมนำสุขสม
เป็นเพื่อนจิตเพื่อนใจในอารมณ์
พอหันชมอดีตมันกรีดทรวง

อยากจะลบคืนวันมันไม่ง่าย
สัญญาใจติดข่ายกลายเป็นบ่วง
น้อมศีล-ภาวนาฆ่าความลวง
สมาธิพ่วงปัญญาพาไตร่ตรอง

หวังเสกสร้างทางสุขเพื่อวันหน้า
สวรรค์ฟ้ากลางใจตนไร้หม่นหมอง
ทิพยสุขนิรันดร์คือฝันทอง
คงเพริศแพร้วผุดผ่องดังต้องการ

อันหัวจิตหัวใจในมนุษย์
ใคร่ครวญหยุดเกิด-ดับกับสงสาร
ยึดความดีชี้ตัวหยุดชั่วมาร
คงจะพบนิพพานสราญเอย

สิริวตี

เอาธรรมะมากฝากลุง ขออภัยที่ไม่ต่อกลอน....เป็นอะไรฤๅ

ไม่ชอบต่อ สระเ-ย,เ-อ..เลยเออ
 

อารมณ์รวนปรวนแปรแล้วแก่ง่าย
อารมณ์หน่ายชิงชังระวังบ้า
อารมณ์ขรึมซึมเหงาเข้าวัยชรา
อารมณ์คิดริษยาก็น่าชัง

อารมณ์ศิลป์บินล่องชอบท่องเที่ยว
อารมณ์เสียวหายากไม่กยากหวัง
อารมณ์ฉันผันไปในภวังค์
อารมณ์ยังเปลี่ยนแปรแล้วแต่อารมณ์

ดารกะ