...ควรมิควร...
เสียศักดิ์ศรีชายชาญเคยหาญกล้า
น้ำตาพร่ารินไหลอาลัยเขา
เมื่อความรักมอบให้หญิงไม่เอา
จะมัวเฝ้าครวญคร่ำอยู่ทำไม
.
เมื่อเขาหันหลังหนีปองที่หมาย
แค่เพียงชายหนึ่งคนมิสนใส่
เขาครองคู่อยู่กินสิ้นเยื้อใย
เรากลับให้หวังรับรอกลับมา
.
ทั้งทั้งที่เห็นลูกเขาผูกสาย
มิละอายหมายมาดปรารถนา
มิกลัวบาปเวรนั้นท่องวันทา
อนิจจาวารวัยมิใช่น้อย
.
มิสาบแช่งดอกหนาอัตตาอื่น
มิเคยยื่น "ตนแส่" จนแลถอย
มิอยากเป็น "กระโถน" ตระโกนลอย
แต่ต้องคอย "รับฟัง" ชายหลั่งริน
.
แม้เป็นที่ "เชื่อใจ" ชายให้จิต
เป็นเพื่อนคิด "ระบาย" ทั้งหลายสิ้น
หากแต่บาปเวรกรรมอยู่ล้ำจินต์
มิอาจลิ้นเล่นล้อเออออตาม
.
ศักดิ์ศรีชายหมายมั่นพ่อปั้นแต่ง
กลับแสดง กมล ให้คนหยาม
รักหญิงมีพันธะ คนประนาม
นรกถามหนามต้นหอกฝนรอ
.
พิณจันทร์
๒๒ สิงหาคม ๒๕๕๙
