ไร้รอยยิ้มพริ้มตาใบหน้าเศร้า
พูดแผ่วเบาไร้เสียงสำเนียงหวาน
แก้มเคยคลึงดึงด่อนปล่อยหย่อนยาน
จวนเนิ่นนานหันกลับขยับที

วูบผ่ายผอมซอมซมรวมอมโรค
สูงโย่งโยกโอนไหวหายใจถี่
ขาดอาหารสารยามาแรมปี
ซีดถอดสีกุมท้องร้องจามไอ

ผิดจังหวะคะมำหัวตำห้าง
ขวายันคางยืดอกยกหลังไหล่
เกาะกอดราวสาวลุกฉุกเร็วไว
ลื่นไถลเอนอิงพิงพะเพิง

ผ้าต่องปาดหยาดเหงื่ออาบเหนือคิ้ว
กางห้านิ้วเสยผมพันยุ่งเหยิง
ซ้ำสางสากหยากไย่ใยกระเจิง
ติดค้างเติ่งเกล็ดกรังรังแคคา

จัดเสื้อเตี่ยวเขียวเทาให้เข้าที่
ปัดผงคลีแขนเท้าให้เข้าท่า
คีบเกิบยางบางเบาดูเข้าตา
เหวี่ยงคล้องบ่าสะพายย่ามลายทอ

ไร้ปริบ่นทนฝืนยืนหยัดร่าง
คงเดินทางนัดเช้าเฝ้าท่าหมอ
ถึงโรงกลั่นควันลอยไม่คอยรอ
แบมือขอเหล้าจอกกรอกปากกิน

รพีกาญจน์

 

ร่างซำเหมาเมามายเดินส่ายก้น
ปากก็บ่นพึมพำซ้ำเหม็นกลิ่น
เสื้อผ้าเขรอะคราบไคลโคลนไอดิน
ขาดแหว่งวิ่นรูโบ๋เดินโซเซ

นี่จะไปไหนหนอพ่อคอสั้น
ทางข้างหน้าน่ะตันจงหันเร่
มาทางนี้เถอะมาอย่าโยเย
ขาแข้งเกเขย่งย่างช่างเวทนา

ผูกเชือกกล้วยข้อมือเกรงดื้อหลง
แล้วจูงส่งตำรวจสำรวจหา
สื่อประกาศญาติโกโหติกา
ศรีธัญญา   ที่สุดท้ายคล้ายบ้าบอ
.........
ศรีธัญญาที่สุดท้าย...หากไร้มิตร...?

ละอองดิน